SiggiSiggiBangBang

Hér sit ég heima á föstudagskvöldi og háma í mig Ágústu Johnson spelt hrökkbrauð. Ef einhver gæti vinsamlegast séð aumur á mér og slegið mig af, þá yrði ég viðkomandi óendanlega þakklátur.

They shoot horses; don’t they?

Einkamálaauglýsingar eru með því grátlegasta sem ég les. Hvað á auglýsandi við þegar hann segist vera með allt sitt á tæru? Hver í andskotanum er með allt sitt á tæru? Jú, ég hef setið með og verið í návígi við fólk sem eyðir öllum sínum kröftum í að fullvissa nærstadda að þeir séu með allt sitt á tæru og er það undantekningalaust laskaðasta fólkið. Þegar betur er að gáð, kraumar undir niðri heilt haf af kúk og pissi.

Ég þarf ekki á einkamálaauglýsingum að halda. Ég er orðinn ástfanginn af einum af þeim persónum sem hausinn á mér hefur búið til. Ég hitti þessa persónu fyrst í Detroit í draumi. Hún umfaðmaði mig og fullvissaði mig um að allt yrði í fínasta lagi. Ég hefi ekki fundið fyrir öðrum eins frið.

Alveg þangað til um daginn hefur þessi kona einungis verið til í hausnum á mér. Ég var þá staddur í höfuðborginni þegar ég var presenteraður fyrir tignarlegri og jafnfram undurfagurri konu sem mér fannst svipa mjög til konunnar sem ég hitti í Detroit. Ég nánast lamaðist þegar ég áttaði mig á þessu. Ég vissi ekki hvað ég átti að gera. Taugaveiklunin sem ég þjáist af frá degi til dags var að bera mig ofurliði.

Það var engum blöðum um það að fletta þetta var ein og sama manneskjan. Það hefði ekki þótt við hæfi þar sem ég var staddur, en ég vildi að þessi kona kæmi tafarlaust til mín og faðmaði mig. Mér fannst ég eiga innistæðu fyrir þessu faðmlagi; mér fannst ég reyndar eiga tilkall til þess og það ekki seinna en strax.

Hún brosti svo fallega til mín. Ekkert í nærliggjandi umhverfi fangaði athygli mína, nema hún. Ég heyrði í fjarska að einhver var að reyna að ná tali af mér, en ég sinnti því ekki. Eina fólkið sem var statt þarna var ég og hún. Allt annað var í svart hvítu.

Við horfðumst í augu. “Hvernig hefurðu haft það,” spurði hún mig með silkimjúkri röddu. Ég vissi ekki hvað ég átti að segja. Ég vildi ómögulega fæla hana í burtu frá mér, með að segja einhverja helvítis vitleysu. “Hittumst við ekki um daginn,” spurði ég þess fullviss að hún afskrifaði mig sem mann með ekki allt sitt á tæru. Hún má ekki halda að ég sé ekki með allt mitt á tæru, hugsaði ég með sjálfum mér og ég fann fyrir óttanum yfirtaka taugakerfið. Hún brosti án afláts. Það var nóg til að róa mig niður. Ég þurfti ekkert að faðma hana. Ég gat bara staðið þarna andspænis henni og horft á hana brosa. Svo guðdómlega falleg.

“Jú, ég vitjaði þín í draumi. Ég bara mátti til. Ég gat ekki haldið aftur af mér. Ég varð að hitta þig. Ég kunni enga aðra leið, svo ég smyglaði mér inn í drauminn. Það varð allt brjálað, þegar þeir komust að þessu.”
Mér varð stórum létt, ég var þá ekki alveg jafn klikkaður og ég hélt mig vera. “Hverjir urðu brjálaðir,” spurði ég alveg gáttaður. “Ekki fást um það.” Hún rétti út höndina og leiddi mig út í bát sem lá bundinn við bryggju. Við sigldum út fyrir Gróttu, þar stoppaði hún bátinn. Áður en ég vissi af vorum við komin í hörkusleik. Eitt leiddi af öðru og áður en að ég gæti fengið rönd við reist vorum við búin að subba allan bátinn út.

Að skrönglinu loknu lá konan sem ég elska nakin í fanginu á mér. Ég strauk henni léttilega yfir hárið. “Ég elska þig,” sagði ég með gleðitár í augunum. Hún sneri sér við. “Ég elska þig líka. Siglum til Nýfundna-Lands og kaupum okkur litla útgerð.” Ég er svo hamingjusamur. Mig hefur alltaf langað til að fara til Nýfundna-Lands. Ég ræsti bátsvélina og kveikti á útvarpinu.

Í útvarpinu hljómaði þetta lag:
[MEDIA=12]

Ég var að hlaupa Ægisíðuna fyrr í dag þegar ég mætti Gilla mínum Martin. Ljósu lokkarnir hans hringuðust af miklum þokka í allar áttir, þar sem hann hljóp eins og Tína litla tindilfætta á móti mér.

Ég hef skrifað nokkar veflóka í gegnum tíðina, þar sem ég hef dásamað Gilla minn Martin. Ég hélt tildæmis úti aðdáendasíðunni www.gislimarteinn.biz í mörg ár. Þar birti ég ítarefni um Gilla, myndir af honum og fjölskyldu hans.

Mér fannst þessvegna ég þekkja hann; jafnvel betur en hann sjálfur.

Áður en ég vissi af, var ég búinn að kinka kolli til hans í kærleik. Aðdáun mín leyndi sér ekki, ég ætla bara rétt að vona að hann hafi ekki tekið eftir að ég var froðufellandi.

Hann hefur verið eitthvað annars hugar, því hann tók ekki undir kveðjuna mína. Hann hefur verið að hugsa það upp hvernig hann getur gert borgina okkar að betri stað til að búa á. Hvernig hann getur lagt sitt af mörkum til að heimurinn verði fallegri. Hvernig hann getur haft áhrif á meðbræður sína, svo að þeir sýni hvorum öðrum tilskylda virðingu. Hvernig við mannfólkið getum látið af ótta okkar við að elska og sýna hvort öðru kærleik.

Í Æpöddunni hljómaði þetta lag:
[MEDIA=11]

Það þykir fréttnæmt að hinn svokallaði Simmi Idol er byrjaður að blogga. Ég spyr: Hver í andskotanum er Simmi Idol?

Karlmaður á fertugsaldri, drekkur ekki, reykir ekki, stundar ekki hórdóm, borðar lífrænt ræktað, er umhugað um að betra sjálfan sig, lifa í kærleik, elska náungann, mennta sig, ná frægð og frama í viðskiptum, -brá undir sig betri fætinum og hrækti á tvo jeppa í dag. Umræddur karlmaður og hreystimenni fór út að hlaupa 10 kílómetrana með Æpöddu á hausnum. Er hann var staddur á Hringbrautinni keyrði – herra ómissandi; er á leiðinni á mikilvægan fund; er að flýta mér svo mikið að ég þarf ekki að taka tillit til meðbræðra minna, -næstum yfir hann. Hlauparinn sem átti ekkert til nema ást og umburðarlyndi, tók sig þá til og hrækti á aftari hluta jeppabifreiðarinnar. Athæfið kom honum sjálfum á óvart. En þó var annað sem kom honum ennþá meira á óvart, það var að um hann fóru straumar af gleði og hamingju. Hann ákvað með sjálfum sér að þetta kæmi hann til með að endurtaka við fyrsta tækifæri. Yfirgangur og ókurteisi í umferðinni á ekki að líðast.

Eftir að hafa hlaupið heilan hring, sem reiknast eftir vísindalegum aðferðum sem u.þ.b 10 kílómetrar varð vammlausi hlauparinn var við risastóran pikköpp sem búið var að leggja á gangstéttina, þannig að enginn fótgangandi komst framhjá honum. Mest langaði honum til að stökkva upp á húddið á pikköppnum, og fóta sig leið sem liggur yfir þakið, niður á pallinn og svo áfram gangstéttina. Hann reiknaði í huganum skemmdirnar sem hann kæmi til með að valda, dróg það frá innistæðu sinni á reikningnum í Landsbankanum og fékk út að það borgaði sig að öllum líkindum ekki að láta það eftir sér. Hvatvísi vék fyrir köldu raunsæi. Hlauparinn neyddist til að taka krók út á götu til að komast framhjá. Hann leit sem snöggvast á bílinn sem var stífbónaður. Áður en að hann vissi af gekk hrákan upp úr honum yfir glansandi 10 milljón króna jeppann. Hlauparinn brosti; honum leið vel á sálinni.

Í Æpöddunni hljómaði þetta lag: [MEDIA=10]

Hann hljóp þann spöl sem hann átti heim í hlað, fór í sturtu, og bað Guð almáttugan í himinhæðum um að gera þetta að góðum degi. Honum varð að ósk sinni.

Ég reyni að forðast það í lengstu lög að skrifa moggablogg, en í þessu tilfelli get ég ekki haldið hestum mínum innan girðingar.

Ég varð fyrir því óláni að horfa á Kastljós í gærkveldi og það var ekki annað að sjá en að það væri gúrkutíð hjá RUV. Ennþá meiri gúrkutíð er hjá mér, því ég hef í hyggju að blogga um gúrkutíð sjónvarpsins.

Þarna var á ferðinni tilfinningaklám í hæsta gæðaflokki. Dramatískt viðtal við örvæntingafulla móður, sem sagðist viss um að sonur sinn hefði verið neyddur til að vinna fyrir sér sem burðardýr. Ég hef fulla samúð með þessari konu. Ég hef ennþá fulla samúð með því fólki sem stóð mér næst þegar ég var og hét.

Lesið var upp bréf sem Kalli Bjarni skrifaði bróður sínum. Undir bréfinu held ég að hafi hljómað lítill lagstúfur eins og er spilaður í Oprah þáttum, þegar viðmælendur og þeirra saga er presenteruð. Ég veit ekki með aðra, en ég fann ekki fyrir neinu. Mér fannst þetta bara alveg ótrúlega hallærislegt. Upplesturinn á þessu bréfi var látinn hljóma eins og síðustu orð þessa manns og var áhorfandum gert að taka þetta alveg sérstaklega nærri sér.

Þegar líða fór á þáttinn vaknaði upp sú spurning hvort Kalli Bjarni hefði orðið fíkninni að bráð sökum frægðar? Hvaða frægð? Ég man ekki til þess að hafa heyrt eitt einasta lag með þessum Kalla Bjarna. Ég held ég hafi aldrei heyrt hann syngja. Ekki svo að skilja að fólk verði ekki frægt án þess að ég heyri nokkurn tímann í þeim. Ekki var nóg með að þessi spurning vaknaði, heldur fór einn af þáttastjórnendum að velta því fyrir sér hvort það þyrfti ekki að gera eitthvað í því þegar fólk verður frægt; kannski svona forvarnarnámskeið fyrir íslendinga sem eiga það á hættu að öðlast heimsfrægð á Íslandi.

Alvarleiki málsins var svo undirstrikaður með að kalla til authority okkar íslendinga þegar kemur að frægð, frama og fíkniefnaneyslu: Bubbi okkar Morthens. Bubbi hefur marga fjöruna sopið og veit hvað er að vera bæði frægur og fullur. Spyrjandinn reyndi eftir fremsta megni að gera Bubba ábyrgan fyrir vesalings Kalla Bjarna, sem fyrir mikla ólukku “lenti” í eiturlyfjum. Hún falaðist eftir því hvort Bubbi hefði virkilega ekki tekið eftir því að fórnarlambið hann Kalli okkar Bjarni hefði átt við fíkniefnavanda að stríða. Ég endurtek mig og spyr: hver er þessi Kalli Bjarni? Er þetta eitthvað celeb? Í hvaða veruleika býr þetta fólk?

Tilfellið er að fólk hefur raunverulegan áhuga á þessu. Það sést best á því hvaða tegund greina eru mest lesnar á morgunblaðsvefnum.

Það er kannski ég sem er ekki í takt við íslenskan raunveruleika?

Ég sá gullfallegan kvenmann í umferðarsultu fyrr í dag. Hún varð mín var og veifaði til mín. Ég roðnaði léttilega og veifaði til hennar á móti.
Ég gleymi því ekki, að einu sinni endur fyrir löngu sat ég til borðs með manni sem var nýorðinn hennar fyrrverandi. Hann var að segja okkur frá því sem á daga hans hafði drifið. Ég þóttist hafa áhuga á því sem hann var að segja, en það eina sem komst að í hausnum mínum prýðilega var að hann væri bölvaður kjáni að klúðra samskiptum sínum við þessa glæsilegu konu.

Ef aðstæður væru aðeins öðruvísi, þá stykki ég um borð í flugleiðavél og héldi út í heim. Mér leiðist Ísland alveg stjarnfræðilega þessa daganna. Ég nýt mín best í sól og sumari. Hvorugt er að finna hér.

Ég er staddur í gleðskap með lykilmanneskjum í íslenzku viðskiptalífi. Skálað er í freyðivíni og glatt er á hjalla. Að máli við mig kemur Ingibjörg Sólrún og mér til mikillar undrunar, þá leiðist henni hófið alveg skelfilega. Hún segir mér að enginn þarna búi yfir heilindum, -að allir gestir samkvæmisins séu misgóðir í að fela raunverulegan ásetning sinn.

“Komum okkur í burtu héðan,” segir hún og brosir blíðlega “…ég á tveggja manna fisflugvél út á Reykjavíkurflugvelli. Skreppum til Detroit, þar er fólk sem ég vill kynna þig fyrir.” Mér sem að leiðast samkundur af þessu tagi alveg óheyrilega, tek vel í boð Ingibjargar. Ég segi henni að ég þurfi að pissa, og að því búnu komi ég út á flugvöll.

Ekki er mér ljóst hvað gerist í millitíðinni, en það næsta sem ég veit, þá ligg ég fyrir í rellunni hennar Ingibjargar. Hún er oggulítil og minnir meira á kajak en fisflugvél. Það er kalt og í móðurlegum kærleik breiðir Ingibjörg yfir mig flísteppi frá KB banka. Hún setur upp gamaldags flughettu úr leðri. Vélin litla rétt svo hefur sig til flugs og áður en ég veit af erum við komin til Detroit.

Ingibjörg leiðir mig inn á skrifstofu í gömlu rauðbrúnleitu steinhúsi við eitthvað breiðstræti. Þar hitti ég mann sem líkist einum lækninum í Grey’s Anatomy. Ég heilsa honum kurteislega, en gef mig ekki frekar að honum út af því að ég kann ekki við hann.
Til okkar kemur undurfögur kona. Kona sem frá mínum bæjardyrum séð er ákaflega tíguleg og með töfrandi útgeislun. Hún brosir svo fallega til mín að ég er að því komin að bráðna. Ég svitna og mér verður órótt, en samt ekki þannig að mér líði illa.
Hún brosir og réttir út hendurnar, gengur að mér og áður en ég fæ rönd við reist er hún búin að fanga mig í faðm sér. Ég faðma hana á móti. Ég finn fyrir frið. Mér líður vel. Ég vill ekki vakna. Hún segir mér að allt verði í lagi.