SiggiSiggiBangBang

Jæja, þá er bara kominn háttatími. Hver hefði séð þetta fyrir. Mig hefði aldrei órað fyrir þessu þegar ég vaknaði í morgun. Ég held athöfnin að sofa, sé svo gott sem ein af mínum uppáhaldsathöfnum. Mér er því spurn hvers vegna ég bý hér á Laugarveginum, með tilliti til þess að hér er ekki nokkur svefnfriður. Nú er klukkan u.þ.b 12:00 og gleðskapurinn er hafinn. Núna í alla nótt fram undir morgun kem ég til með að heyra í tónlist sem ég hata. Hatur nær eiginlega ekki yfir það hvað mér finnst um þennan hávaða og þá einstaklinga sem hafa af einhverjum orsökum komist að þeirri niðurstöðu að allir vilji heyra músikina þeirra. Þennan hávaða heyri ég í gegnum svefnrofin þegar þetta andstyggilega fólk keyrir hér framhjá á sportbílunum sínum. BAMM BAMM BAMM BAMM. Engin laglína, bara BAMM BAMM BAMM BAMM. Er ég orðinn gamall? Er farið að síga á seinni hluta lífs míns? Þegar ég hinsvegar glaðvakna vegna ólátanna, ligg ég í rúminu mínu og læt mig dreyma að eiga haglabyssu. Ég sé þá sjálfan mig tölta út fyrir, alveg sallarólegan. Miða haglaranum á húddið á þeim bíl sem hefur að mínu mati hæst og taka léttilega í gikkinn. Þetta kæmi bílnum samstundis í óhæft ökuástand, sem léttir fyrir mér því næst ríf ég upp bílhurðina og skýt úr hólk mínum í geislaspilarann. Skelfing viðstaddra breytist á örfáum sekúndum í fagnaðarlæti og ég uppsker áður óþekkta virðingu og aðdáun. Við þessa hugsun sofna ég svo aftur, rétt til þess eins að vera vakinn upp af einhverjum hálfvita sem kann aðeins að syngja eitt lag á fylleríum. Ólei, ólei, ólei. Ég grínast ekki með þetta. Þetta lag er sungið hérna um HVERJA helgi. Nú er ég búinn að troða böttplöggum í eyrun á mér. Rétt bráðum þakka ég í bænum mínum fyrir fegurðina í þessum heimi og svo líð ég fyrr en varir út af. Guð er óður.

Fyrir tilstilli mikils meistara naut ég þess að hlusta á Joanna Newsome í kvöld. Alveg sérstaklega ánægjulegt. Hún er vopnuð englarödd og ekki er hægt að segja að útlitið kasti skugga á velgengni hennar, því hún er alveg gullfalleg, ásamt því að vera framúrskínandi krúsídúlla. Nú væri gaman að fá að sjá Regina Spektor, Laura Veirs, Kristin Hersh og Catpower, sem spilaði hérna meðan ég var staddur erlendis. Kvenkyns tónlistarmenn sem eru rétt í þann mund að fá taugaáfall höfða af einhverjum orsökum vel til mín. Er það kannski vegna þess að mér finnst ég sjálfur vera á barmi taugaáfalls. Er það nú svo? Nei, það getur ekki verið. Þegar ég hlusta á Kristin Hersh þá hef ég það á tilfinningunni að hún fari aldrei út úr húsi án þess að vera með dúkahníf í veskinu sínu, ef ske kynni að hún þyrfti nauðsynlega að drepa sig.
Takk fyrir mig elsku besti Fóstradamus, þér eruð sko enginn viðbjóður.

Hópkynlífsrúta samfylkingarinnar er eitthvað með því andstyggilegra sem ég hef augum borið. Ég hef verið á nokkrum stöðum í borginni, þar sem þessari vibbarútu hefur verið lagt. Síðast sá ég hana á Sæbrautinni. Þetta er algert ógeð. Tveggja hæða strætisvagni hefur verið plastaður með hvítri filmu og á hana límdir forystusauðir Samfylkingarinnar. Einn þeirra lendir á samskiptunum á rúðu og kemur fyrir sjónir eins og hann sé stökkbreyttur. Mig minnir að það sé Stefán Jón Hafsteinn. Ég hef engan áhuga á þessum kosningum í ár. Þetta eru leiðindarkosningar. Báráttumáĺin eru leiðindi. Fólkið í forsvari fyrir flokkana eru leiðindi. Mér þykir alltaf vænt um hann Steingrím minn J. Sigfússon, og hans flokk, en hinir flokkarnir vekja upp í mér óhug. Ég sé engan mun á Samfylkingu og Framsókn. Þeir eru hvor um sig flokkar gersamlega vangefnir frá fæðingu. Sjálfstæðisflokkurinn er ekki einu sinni þess virði að ég bloggi um hann. Mér er sama um hvaða vegur í borginni verður malbikaður og hvort flugvöllurinn verði settur í endaþarmsop. Ég kýs, en ég kýs vinstri græna, bara vegna þess að Steingrímur er krúsídúlla. Segið svo að ég sé ekki málefnalegur.

Rúnar Jensen er hvorki aukvisi né eftirbátur. Hann er tildæmis ekki viðurstyggð eins og hann ______________ svo ekki sé talað um ___________, sem er algert ógeð. Hann er þvert á móti alveg sérstakt eintak af krúsídúllu. Rúnari er margt til listanna lagt. Hann leggur af mikilli alúð stund á garðyrkju. Er fyrirtaks kokkur og fyrsta flokks eiginmaður. Hann er höfðingi heim að sækja og yndislegur vinur. Ég vildi óska að ég væri núna í Memphis að halda upp á afmælið hans Rúnars.

Til hammara með ammara elsku besti Rúnar minn Jensen!

Um þessar mundir lifi ég fátæku félagslífi. Ég er þó sæll og ánægður eins og ég er þekktur fyrir um víða veröld. Af þessum orsökum tók ég til við kvikmyndagláp á þessu prýðilega föstudagskvöldi. Ég horfði á myndina Transamerica og vill ég mæla ríkulega með henni. Myndin segir sögu manns sem bíður þess að gangast undir kynskiptaaðgerð. Hann honum gersamlega að óvörum kemst að því að hann á son á betrunarheimili í New York og ákveður samvisku sinnar vegna að koma honum á réttuna. Rétt eins og mig langaði til þess að gerast hommi eftir að ég sá Brokeback Mountain, langaði mig að sama skapi að láta sarga undan mér tólin eftir að hafa horft á þessa mynd. Ég er mjög áhrifagjarn einstaklingur og ætti að gera lítið af því að horfa á kvikmyndir. En mynd þessi er sérstaklega falleg. Hún er sönnun þess að sumir eru nokkuð vel staðsettir í kvikmyndageiranum. Reyndar orðið frekar sjaldgæft að ég sjái almennilega mynd, en þessi er þar á meðal. Megnið af þessu er ekkert minna en sorp og stundum nær það ekki einu sinni þeim gæðastaðli.

Ég skipti á rúminu mínu. Ég lét ekki þar við sitja heldur tók ég mig til og hengdi sængina mína út um gluggann og lét hana hanga þar megnið af kvöldinu. Núna, ligg ég undir sænginni sæll og glaður. Hún er fersk og frískandi. Óhjákvæmilega kemur upp í huga mér hversu prýðilegt lífið er. Það liggur við að ég noti viðbjóðslega klysju á borð við “guð er góður”. Ég held á hinn bóginn aftur að mér. Því ég vill ómögulega verða uppvís af of mikilli bjartsýni. Ég held að af öllum klysjum þá skori “guð er góður” gubbklysjan ansi ofarlega yfir klysjur sem vekja upp í mér óhug. Það má vera að ég þurfi eitthvað að endurskoða afstöðu mína með þartilgerðum faglærðum, þ.e.a.s ef ég hefði einhverja trú á því. En jú það stemmir, það má með sanni segja að ég sé bitur manneskja stútfull af breyskleikum. Ég verð þó að játa það að ég hræðist fólk sem viðurkennir ekki að það sé gallað á einn eða annan máta. Mér einfaldlega er um megn að slaka á í kringum þá sem spila sig óaðfinnanlega. Hvað breyskleika mína snertir, þá rembist ég eins og rjúpan við staurinn að reyna að verða þægilegri í umgengni. Stundum þegar tíðin er góð, er mér kleyft að vera aðeins minni viðbjóður en ég er að öllu jöfnu. Svona er guð nú góður.

Ég er ennþá ástfanginn upp fyrir haus af henni Amy minni Goodman. Hrynjandinn í röddu hennar er svo kynæsandi, að ég fæ vart við mig ráðið. Ég hlusta á hana daglega á vefsetrinu fína og flotta democracynow.org. Hún er heldur enginn viðbjóður í sjón. Fallegt grásprengt hárið. Tregablandið brosið. Ó, hún Amy mín. Höf og álfur skilja okkur að. Biturð mín á sér engin landamæri. Ég get ekki sagt að ég hafi verið samkvæmur sjálfum mér þegar ég gaf þá yfirlýsingu að ég hefði helst viljað hrækja framan í þetta ástfangna par sem varð á vegi mínum. Það er einfaldlega ekki rétt. Ég er ekki persóna sem hefur áhuga á að skyrpa framan í fólk. Nei, ekki ég. Ég er einlægur og yndislegur. Ó, ef aðeins hún Amy mín vissi af mér. Við gætum saman tvö sigrað heiminn. Eftir erfið mótmæli, væri ég til staðar fyrir hana. Ég gæti hrært oní hana Hummus og Babaghanouj.

Þessi færsla tók svo tilfinningalega á mig að ég kláraði einn poka af kasjúhnetum. Ég sem er í ströngu aðhaldi.

Ég hitti fyrir alveg sérstaklega ástfangið par í dag. Ég var alveg komin að því að hrækja framan í þau. Ég hugsaði þeim hinsvegar bara þegjandi þörfina. Þau halda þó ekki að þetta sé dans og söngur þar til eilífðin svo blessanlega grípur í taumana. Það var þó ekki annað að sjá. Gleðin var yfirþyrmandi og nísti mig inn að beini. Ég veit þó hverskyns er. Ég hef ekki neina trú á ástinni. Ég vildi óska þess að ég þyrfti ekki að leiða hugann að þessu framar, en ég fæ ekki við mig ráðið. Þegar tómleikinn er yfirþyrmandi, þá fer ég að hugsa einhverja svona vitleysu. Ekki skrifa athugasemd í athugasemdakerfið mitt, þar sem þú lýsir því yfir að það sé svo yndislegt að vera ástfanginn og bla, bla, bla. Þú veist það innst inni að það er ekki á rökum reist. Það reyndar er ekkert minna en fjarstæða. Þetta er enginn reiðipistill. Ég vill fá að sjá hlutina fyrir það sem þeir eru. Ég kæri mig engan veginn að tölta í gegnum lífið, verandi dragbítur á einhverjum eða hafandi einhvern sem er letjandi silakeppur í mínu lífi. Hlustið á samræður aðila sem hafa eytt nokkrum árum saman. Hljómar oftar en ekki eins og símtal við þjónustuver OgVodafone, þar sem er verið að kvarta undan þjónustu. Já fyrir alla muni, að finna mér eitthvað eintak sem ég get að einhverju leiti sætt mig við, fá viðkomandi til að skrifa upp á kaupsamning þess efnis að hann verði áfastur mér til enda lífdaga. Andskotans leiðindi. Ég hef ekkert á móti því að eiga vini, þangað til ég gef upp goluna. En að drattast í gegnum lífið með þartilgerðan maka, sem ég byggi alla mína afkomu og hamingju á, hljómar ekki eins og eitthvað sem er mjög ráðlegt að gera. Sumir þó hafa náð þessu og virðast nokkuð sátt í sínu hlutverki. En hver er sannleikurinn í þessu máli? Veistu það fyrir víst. Er hægt að vita það fyrir víst. Því að fólk virðist koma manni nokkuð hressilega á óvart. Ég veit um nokkur sambönd sem hafa virst mér nokkuð arðvænleg, en hvað gerist, pipp pipp barbabrella og konan sem skrifaði undir kaupsamninginn er farinn að leyfa einhverjum mel að skrönglast á sér, öllum gersamlega að óvörum. Er ég svartsýnn? Nei, ég er bara búinn að lifa nógu lengi til að sjá að lífið er fallvalt. Væri ég til í að verða ástfanginn enn á ný. Já, engin spurning.

Ég hef vitað af þeim og jafnvel séð plötuumslagið þeirra, en ég hef hvorki heyrt í þeim, hvað þá séð þá standa á sviði fyrr. Þar sem ég stóð út í sal í laugardagshöllinni, í boði krúsídúllunnar Fóstradamusar, spiluðu þeir músik ásamt hljómsveitum á borð við Echo And The Bunnymen, Benni Hemm Hemm, Elbow og Badly Drawn Boy. Ég staldraði hinsvegar ekki við til að klára að horfa á Elbow né að sjá Badly Drawn Boy.
Meðlimir Trabant gersamlega áttu salinn. Þeir voru ekkert minna en framúrskarandi. Sviðsframkoma og kímnigáfa þessara manna er alveg sérstaklega vel lukkuð. Allir meðlimir hljómsveitarinnar voru eins uppáklæddir í eitthvað sem ég kann ekki að nefna. Þegar á leið, týndu þeir fötum öllum nærstöddum til einstakrar gleði. Þeir skreyttu einnig sviðsframkomu sína með allskonar glingur sprengjum og fíneríi. Trabant voru einu orði sagt æðisgengilegir, eins og það kallast á fagmáli.

Það ber ekki á öðru. Blessað sumarið er komið. Ég fór einmitt út að hlaupa fyrr í dag í fallegu sumarveðrinu. Ég má þakka fyrir að þegar ég þreytti Skerjafjörðinn að vindurinn feykti mér ekki á haf út. Jú, rétt til getið. Farið hefur fé betra. Ekki má svo gleyma notalegri rigningunni sem barði á andlitinu á mér. Afskaplega frískandi. Já, ég verð að viðurkenna að ég er kominn í sumar og hátíðarskap. Ég flauta lítinn lagstúf, sem léttir mína lund. Lagstúfurinn er tákn velgengni minnar. Lífið er yndislegt. Sólin skín. Úpps.. Þarna hljóp ég á mig. Sólin skín bara rassgat ekki neitt. Sólin skín aldrei á þessa ógeðslegu spildu sem við erum svo forkastanleg að kalla land með ríkisstjórn, bubble economy og 200 HaHa fundum í viku hverri. Blessað sumarið. Það má þó segja með sanni að við erum ákaflega þakklát fyrir þá 2-3 sólskinsdaga sem við fáum á hverju sumri. Það er jú, svo sannarlega þess virði. Hvað er fegurra en landið okkar þegar þessi snobbaða sól skín loksins hér fyrir norðan allt sem eðlilegt getur talist, Svíþjóð þar með talin. Því allt sænskt er æðislegt.

Hann er fallegur maður hann Richard minn Stallman. Á myndinni stendur hann fyrir friðsamlegum mótmælum í höfuðstöðvum MIT í vikunni sem leið.

Þrátt fyrir að ég sé orðinn afhuga sjónvarpi kemur það fyrir að ég horfi á einn og einn þátt af The Apprentice, sem er án efa uppáhalds raunveruleikaþátturinn minn. Með tilliti til þess að þessir þættir eru ekkert nema auðvirðilegt sorp þá rekur marga í rogastans yfir því að jafn fágaður einstaklingur og ég leggist svona lágt. Ég skal útskýra. Ástæðan fyrir því að ég elska að horfa á þessa þætti er sú að ég er fyrir það fyrsta mikill áhugamaður um mannlega bresti. Mannlegir brestir fá hvergi betur sín notið en einmitt í raunveruleikaþætti. Þátttakendur þessara þátta hafa yfir höfuð ekki til að bera nein heilindi þegar á hólm er komið. Það er jú einstaka maður sem rembist sem rjúpan við staurinn að halda í heiðri hinum og þessum gildum, en þeir eru oftar en ekki troðnir undir af andstyggilegum meðbræðrum sínum. Það sem vekur sérstaka furðu mína er þetta óbilandi sjálfsálit sem þetta fólk hefur til að bera. Hvaðan kemur það eiginlega. Hefur það verið alið upp í því að það sé æðisgengið og það megi ekki gera mistök. Þau eru öll alltaf alveg klár á því að þau geti gert betur en manneskjan sem heldur um stjórnvölinn þá stundina. Þau eru sýnd í einkaviðtölum, þar sem þau baknaga hvort annað, og dásama svo sitt eigið ágæti. Hinsvegar þegar á það reynir, kúka þau sjálf svo kyrfilega í buxurnar og það fyrir framan milljónir áhorfenda.

Já, þetta er einkennileg skemmtan sem ég hef af þessu.