SiggiSiggiBangBang

Eins og oft á virkum dögum geng ég leið sem liggur laugaveginn í þeim tilgangi að leggja ástund á vinnu mína hjá hinu opinbera. Einn fallegan frostmorgun á leið minni, var ég með stöðutáknið mitt æpödduna skrönglandi í eyrum mér. Ég var að hlusta á Eckhart Tolle lýsa því á frískandi máta hvað við mannfólkið erum hjákátleg í uppátækjasamri tilveru okkar. Svo er sem ég heyri óperusöng sem ég get ekki almennilega greint hvaðan kemur. Ekki er Eckhart vanur að vera með eitthvað söngl á þessum ráðstefnum sínum og ekki kom söngurinn frá neinum bíl sem átti þar leið framhjá. Ég slökkti á pöddunni til að komast til botns í þessu sérstæða máli. Mér verður ljóst að þessi fallegi óperusöngur sunginn á anti-semetísku kom frá manni sem nálgaðist mig óðfluga. Ég fékk ekki betur séð en að þessi maður væri háskólaborgari eða jafnvel aristókrat. Þegar við mættumst brosti ég blíðlega til hans og hann brosti til mín. Það kom á hann eilítið hik, svona eins og hann væri að velta því fyrir sér hvort hann ætti að halda áfram að syngja eður ei. Ég að lokum kinkaði kolli til hans og við fórum hver í sína áttina. Þetta var fallegt augnablik sem stendur upp úr í vikunni sem er að líða. Sérstaklega viðeigandi, þar sem Eckhart minn Tolle er dyggur stuðningsmaður léttlyndis og áhyggjuleysis. Söngvarinn hafði eitthvað sem ég hef ekki ennþá að fullu tileinkað mér, en draumur minn er að geta gengið um götur Reykjavíkurborgar á grámygluðum frostmorgni þar sem sjálfsmorð lekur af hverjum þeim er þar á leið um syngjandi eitt stykki óperu.

Undantekningalaust þegar ég flýg milli landa fer ég að hugsa um hitt og þetta sem getur farið úrskeiðis meðan á flugferðinni stendur. Ég er ekki haldinn svokallaðri Aviophobia/Aviatophobia. Ég er síður en svo hræddur í flugvél. En ég læt ímyndunarafl mitt hlaupa gersamlega með mig í gönur. Í flugtaki sé ég fyrir mér þar sem vélin rifnar í tvennt og maðurinn í röðinni fyrir framan mig missir hausinn eða tvístrast og útbíar í allar áttir. Eða þá að annar vængurinn springi í tætlur á miðju atlandshafinu og vélin steypist í sjóinn. Þannig er mál með vexti að ég er á útleið enn og aftur. Árleg ferð mín til Ameríku, nema þá að þessi verður farin í allt öðrum tilgangi en þær fyrri. Ég er nefnilega að fara að heimsækja góðvin minn hann Rúnar, sem býr í Mempiss ásamt kvonfangi sínu henni ME. Ég ætla að fá mér Elvis breakfast sem samanstendur af hamborgara, frönskum og hálfu valium glasi og svo ætla ég að fá mér sundsprett í Mississippi ánni. Guð, hvað ég hlakka til. Ég iða bara allur til og frá, rétt eins og krakkaskratti sem hefur innbyrgt of mikinn sykur.

Ég festi fé í Soda Stream tæki í dag. Þetta er þess valdandi að hvað svo sem er á boðstólnum hér á fallegum Laugaveginum er kolsýrt. Ég hef nú þegar frá því að ég lauk erfiðum degi á skrifstofunni hesthúsað u.m.þ.b þremur lítrum af kolsýrðu vatni. Það er því óhætt að segja að ég er mun hamingjusamari eftir kaupin og ekki laust við að ég finnist ég vera heilli á sál og líkama. Þetta er skrítið því að í morgun þá leið mér viðurstyggilega. En núna líður mér ægilega vel. Ég er svoldið uppþembdur, en í góðum stemmara.

Fólk sem þjáist af ótta/fælni gagnvart löngum orðum í rituðu máli eru greindir með
hippopotomonstrosesquippedaliophobia. Ég er þakklátur fyrir að búið sé að skilgreina þennan vanda sem hefur valdið svo ótal mörgum ábúendum þessarar jarðar óhamingju og viðurstyggð. Hefði ég vitað þetta á þeim tíma sem ég sótti barnaskóla í viðbjóðslegum Kópavoginum þá hefði ég getað gert betur grein fyrir mér og líf mitt væri jafnvel rósum prýtt í dag. En því er sko aldeilis ekki að heilsa. Á hverjum degi verð ég að vakna fyrir klukkan 9. Það eitt og sér er að mínu mati glæpsamlegt og ætti að hengja og skjóta þann helvítis þrjót sem var svona uppátækjasamur og skapandi. Ekki er öll sagan sögð þar með, því ég neyðist líka til að fara framúr og hafa mig til. Að því búnu þarf ég að gjöra svo vel og mæta í vinnuna mína. Hvar fór ég út af leið spyr ég? Hvað var það eiginlega sem ég gerði til að verðskulda þetta?

Ég sá Munich í gær og það kom mér á óvart hversu lítið hún er fylgjandi þeirri hugsjón sem byggir Ísraelríki. Ég átti satt best að segja átti von á að Spielberg tæki einhverja fjandans afstöðu með sínu fólki, en hann gerði það ekki beint, heldur skilaði þessari mögnuðu sögu vel og skilmerkilega frá sér. Það fór hinsvegar í pirrurnar á mér að heyra alla tala ensku með asnalegum hreim. Jú, vissulega tala ísraelar með þessum hreim og sömuleiðis þjóðverjar, en afhverju ekki að hafa bara fjandans myndina á þessum tungumálum. The Passion var á forn hebresku og ekki skemmdi það fyrir. En jú, Munich er gerð af Ameríkönum fyrir Ameríkumarkað þó hún hafi fallið í grýttan jarðveg hjá þeirri þjóð. Á þeim tíma sem hún var tekin til sýninga voru myndir eins og Cheaper By the Dozen 2 og Fun with Dick and Jane einnig frumsýndar og tókst Munich að verða undir í þeirri samkeppni.

Myndin er mögnuð. Hún greinir frá viðbrögðum Ísrael/Moussad við Svarta September í Munich. Þegar líða fer á verkefni Moussad manna sem er að koma öllum þeim er stóðu að blóðbaðinu í Munich, verður tilgangurinn með þessu brölti óljósari og óljósari. Ísraelar og þeir gyðingar sem flytjast til Ísrael gera það í mikilli trú um að Ísrael sé þeirra móðurjörð og þeir eigi trúanlegt tilkall til spildunnar. Og í kjölfar ofsókna gegn gyðingum í gegnum mannkynssöguna hefur Ísrael einnig fengið sámúð og stuðning heimsins. Það er því merkilegt að sjá mynd eftir gyðing sem spyr spurninga eins og hver sé tilgangurinn með þessu. Hvernig er hægt að koma á friði í heiminum með því að svara hverju því sem gert er á manns hlut í sömu mynt. Mér varð hugsað þegar ég horfði á Munich línunnar hér að ofan anashim metumtamim sem þýðir fólk er fífl. Vegna þess að ég er farinn að fórna höndum yfir uppátæki mannanna. Mér ofbýður vonskan í þessum heimi. Ég get alveg skilið hvaða element eru að verki þegar einhver sér sér hag í því að koma einhverjum fyrir kattarnef, ég tala nú ekki um ef að búið er að setja verknaðinn í einhvern heilagan búning, sem þjónar jafnvel æðri tilgangi. Hver í fjandanum telur sig það andlegan að hann geti túlkað eitthvað háttalag hjá honum ókunnum menningarheimi sem réttlætingu fyrir blóðsúthellingum og allskonar viðustyggð. Munich spyr þessara spurninga.
Í niðurlagi myndarinnar er sýnd mynd af New York og ég beið átekta eftir því hvort tvíburaturnarnir yrðu sýndir eður ei. Rétt eftir 911 þá voru sett lög sem neyddu kvikmyndagerðarmenn til að klippa í burt þau myndskeið sem sýndu turnana. Þarna í bláendann á myndinni eru þeir sýndir á táknrænan hátt sem tákn um komandi tíma.

I was happy in the haze
of a drunken hour

But heaven knows I’m
miserable now

I was looking for a job, and then I found a job

And heaven knows I’m
miserable now

In my life

Why do I give valuable
time

To people who don’t care
if I live or die ?

Þegar ég hóf störf
hjá hinu opinbera fyrir þremur árum
réði ég mér vart fyrir
gleði og ánægju. 
Það gersamlega skríkti í
mér.  Núna hinsvegra sönglar
þetta gamla góða lag með Smiths
í hausnum í hvert það skipti
sem ég asnast fram úr á morgnana og
geng til vinnu.  

Ég er nú kominn á 5ta season af Sex and the City. Þar sem ég er búinn að lifa og hrærast í þessum þáttum undanfarna daga hefur vaknað hjá mér löngun til að fara aftur til New York. Nú mun vera orðið ár síðan ég fór í sögulega ferð mín til Philadelphia. Ferðalag mitt endaði svo “óvænt” í New York og á ég ekki í erfiðleikum þrátt fyrir aðstæður að segja án afdráttar að ég gersamlega féll fyrir borginni. Þó verð ég að viðurkenna að fyrstu 45 mínúturnar leið mér bölvanlega og hefði vel getað hugsað mér að hoppa upp í næstu lest til Timbaktú. Hávaðinn, fólksfjöldinn, auglýsingaskiltabrjálæðið og háhýsin görguðu á mig þannig að ég varð skíthræddur. Eftir að hafa komið mér fyrir á einu því viðbjóðslegasta hóteli/hreysi sem ég hef augum litið fór ég að finna fyrir værð af einhverjum toga. Þá daga sem ég átti þarna eyddi ég í að ganga fram og aftur um Manhattan. Ég gerði eina tilraun til að fara til Brooklyn en endaði upp á Coney Island, eftir það lagði ég ekki í að yfirgefa Manhattan. Ég sat á kaffihúsum, í Central Park, veitingastöðum, bíóhúsi á 42nd street og gerðist meira að segja sponsor fyrir litla stúlku á Chile í gegnum samtök sem heita Children International ( mæli með því ). Mér er minnistætt hótelið sem ég var gestur á. Ég vill benda þeim sem ferðast á þessa staði að nýta sér netið í að velja sér gistipláss. Hefði ég skipulagt ferð mína til New York hefði ég getað gert einfalda leit af hótelum á usenet. Eins og sjá má á tenglinum hér að neðan að þá fær Hotel Carter ekki beint flottustu einkun. Ég hinsvegar verð að viðurkenna að mér fannst mjög skoplegt að gista þar og rétt rúmlega það. New York var einn af þeim atburðum síðasta árs sem stendur upp úr og trjónir að einhverju leiti á toppnum í fölnaðri minningunni.

Það er fátt eitt betra en að liggja veikur heima í hlaði þegar maður á öll season af Sex and the city.
Já, það stemmir ég er búinn að liggja yfir þessum prýðilegheitum síðan á þriðjudag. Ég hef séð megnið af þessu áður á þeim tíma þegar þetta var dagskrárliður hjá blessuðu ríkissjónvarpinu sem allt elskar og kveður með kossi.
Það kann einhverjum að þykja það einkennilegt að
fulltíða karlmenni eins og ég hafi gaman af, en mig skiptir það ekki svosem ekki miklu máli, allavega ekki í dag. Ég hef aldrei verið uppfullur af karlmennsku, né átt vinahóp sem samanstendur af karlmönnum sem eru svo sérstaklega uppteknir af því að vera karlmenn. Varðandi þessa ágætu þætti þá er ég kominn á þá skoðun að ég kann best við hana Miranda. Carrie Bradshaw hefur ætíð farið í taugarnar á mér vegna þess að hún minnir mig óþægilega á ónefnda stúlku í Brandararíkjunum sem ég átti vingott við í c.a 8 ár. Stafræn lyktarlaus samskipti til allrar guðs lukku, allavega að stórum hluta til. Allir taktar, kímnigáfa, hegðun, andstyggð ásamt vangaveltum eru svo gott sem þær sömu fyrir utan þessa endalausu tengingu við trúarbrögð og uppruna. Ég hef ekki orðið var við að Carrie sé mjög svo upptekin af trúmálum. Djöfuls máli skiptir það eiginlega hver manns uppruni er.
Miranda er mér hinsvegar að skapi. Hún er sú eina sem ég getsamhæft með. Samantha er einum of lausgirt fyrir minn smekk. Hún er mjög fyndin en ekki beint aðlaðandi. Blessunin hún Charlotte sem
mér þykir ósköp vænt um er bara alltof mikill kani/kjáni*. En
nú bíður mín fjórði þáttur úr fjórða season, ég er allur áiði af einskærum spenningi.

* Góð viðhorf.

Það var mér sérstakt ánægjuefni að mæta til vinnu á þessum blessaða mánudegi. Þrátt fyrir sólskin og bjartviðri voru svo gott sem allir í byggingunni rétt í þann mund að fara að drepa sig. Ég lagði mig sérstaklega fram um að halda í það hátíðarskap og jafnaðargeð sem einkennir mig svo sérstaklega hérlendis jafnt sem erlendis. Til að kæta starfsbræður mína, spilaði ég hátt og snjallt frábæra harmónikkutónlist sem ég komst yfir á alnetinu hinu prýðilega. Um hádegið var ég hinsvegar orðinn það þunglyndur sjálfur að ég íhugaði að segja starfi mínu lausu. Mér er spurn, meðan ég hlusta á menn tíunda ágæti sitt digurbarkalega hvað það er sem gerir fólk hamingjusamt. Ég fæ það ekki skilið. Getur verið að fólk sé almennt óhamingjusamt, fast í hringrás sem að skiptir þegar öllu er á botninn hvolft engu rassgatsmáli. Er þetta keppnin um það hver er bestur, eða hver deyr drottni sínum með feitustu bankainnistæðuna/bankaskuldina. Ég get ekki annað séð en þetta sé ekkert minna en bráðfyndið. Er mælikvarðinn sá hversu langt maður er kominn, samanburðurinn við þá sem eru skemmra á veg komnir? Það vill nú svo skemmtilega til að ég þekki fólk sem mælir sitt eigið andlega heilbrigði í því hversu mikla yfirburði það hefur fram yfir meðbræður sína.
Hversu andlegt er það?

Þennan andskota geri ég bara fyrir hana Beggu mína, svo ykkur sé það ljóst.

Fjórar vinnur sem ég hef unnið um ævina:
Snjóruðningsmaður
Avacadótínslumaður
Starfsmaður á elliheimili
Kerfis/netstjóri

Fjórar bíómyndir sem ég gæti horft á aftur og aftur:
Donnie Darko
Rules Of Attraction
Star Wars
The Shining

Fjórir staðir sem ég hef búið á:
Kópavogur
Breiðholt
Israel
101 Reykjavík

Fjórir sjónvarpsþættir sem ég fíla:
Twin Peaks
Sex And The City
Boston Legal
Kastljós

Fjórir staðir sem ég hef heimsótt í fríum:
Júgóslavía
Ísrael
Sikiley
New York

Fjórar síður sem ég skoða daglega:
Blogsíður vina og kunningja.
mbl.is
osnews.com
google.com

Fernt matarkyns sem ég held upp á:
Falafel
Fínsaxað salat
Nýju linsubaunaborgararnir mínir.
Austurlenska súpan á veitingahúsinu Garðurinn.

Fjórir staðir sem ég myndi heldur vilja vera á núna:
Ég er fyllilega sáttur þar sem ég er.

Fjórir bloggarar sem ég klukka:
Vaffarinn.
Tótus Tussímus.
Besta Maggan í öllum heiminum.
Dorrit Musayeff.

Ég tók sjónvarpið mitt út umferð í dag. Ég hef fengið viðbjóð af því að hafa þetta fyrir augunum. Ég tel að litla sæta íbúðin “mín” sé mun huggulegri fyrir vikið. Ég hef til taks tól og tæki til að horfa á biómyndir, ef ske kynni að eitthvað freisti mín. Ég hef hinsvegar lítið sem ekkert horft á sjónvarp frá því um áramótin og sé þar af leiðandi ekki ástæðu til að hafa þennan ófögnuð uppi, mér er alveg ómögulegt að sjá þetta sem einhverja skreytingu. Hvaða tilgangi þjónar þessi viðurstyggð. Hvað er það sem maður er að leitast eftir með því að glápa á sjónvarp í tíma og ótíma. Er það ekki bara verið að drepa tímann fram að því að maður sjálfur drepst. Ég fæ ekki annað séð. Eftir að hafa skrifað þetta geri ég mér grein fyrir að andlegur leiðtogi minn, viðurstyggðin og drullukuntan hún fröken Sigríður hafði talsvert til síns máls þegar hún kallaði mig leiðindardurg á kaffihúsi fyrr um kvöldið. Ég lét það eftir mér að tíunda fyrir henni fáeinar staðreyndir í mannlegum samskiptum og hún komst að þeirri niðurstöðu að ég væri fauskur. Mér er yfir höfuð alveg fyrirmunað að koma auga á svona lítlvægileg atriði í mínu fari.