Að stíga léttan dans á jarðsprengjusvæði er eftirlætis nálgun mín við að lifa þessu lífi. Oftar en ekki kallar einhver velviljaður til mín: Sigurður minn, viltu ekki heldur hrista á þér skankana á hunangsakrinum þarna við hliðina á. Hunangsakur??? Ég hræki rafgeymasýru í augun á viðkomandi. Fullur af fyrirlitningu, þreyttur, lúinn, í köldum heimi garga ég tímamótaóhroða. Ég verð að finna fyrir því að ég sé á lífi og það gerist ekki ef ég er að stunda kynvillu á einhverjum helvítis hunangsakri.
það má stunda kynvilluna á jarðsprengjusvæði og nota rafgeymasýruna sem sleipiefni, ég hef áræðanlegar heimildir fyrir því að það sé hreint prýðilegt.
…ótvíræð áhrif Jane Austen. Hvað hafið þið í árstekjur,drengir mínir?
það hleypur á trilljónum!
Vóóó … það munar ekki um það!
“I hate mondays” syndrome í gangi – eða hvað?
Vertu pollrólegur Gísli Hjálmar, þú æsir upp öll hin.
Mér finnst þetta fallegt, sá þig í kjól Segurður. Sást þú þig í kjól?
Smá myrkur???? Ertu ekki með lampa?
Þetta er bara of fallegt,ég mundi tárast hefði ég sál.