SiggiSiggiBangBang

“Lying is the currency of the world!”

Ég veit ekki með þessa línu úr myndinni Closer. Það að ákvarða að fólk yfir höfuð segi ósatt eða snyrti til sannleikann eftir behag, er að mínu mati ósanngjarnt gagnvart þeim sem að reyna eftir fremsta megni að lifa lífinu í heiðarleika gagnvart sjálfum sér og öðru fólki.
Ég mæli hikstalaust með myndinni. Ég viðurkenni að ég varð eilítið afhuga henni, sökum þess hversu mikið Jude Law er inn þessa daganna, en myndin var alveg til sérstakrar prýði og þá kannski sér í lagi fyrir viðbjóðslegt sálarlíf mitt þessa daganna. Þess ber að geta að ég þoli ekki hluti sem að eru í tísku. Þess vegna las ég ekki DaVinci lykilinn, sá ekki Titanic, eða fer á hráfæði eða í runkbindindi, sem er að mínu mati magnaðasta trend-ið sem gengið hefur í akademíunni.
Closer fer ofan í saumana á ástarsambandi fjegurra persóna staðsettum í Lundúnarborg. Öll halda þau á einhverjum tímapunkti að þau hafi allt í hendi sér og þau séu svo gott sem ósigrandi. Boðskapurinn er sá að raunveruleg ást sé einungis tímabundið hugarástand sem deyr kvalarfullum dauðdaga þegar fólk fær sínu framgengt í allri sinni djöfuls andstyggð.
Ég náttúrulega samþykki það. Ég meina, – ekki er ég fólk.

The blonde one in Sideways was a much nicer person. Don’t you think?
Maria T.

Paper and people purges var blog sem ég fann fyrir slysni um það hversu nauðsynlegt það er að flokka fólk niður eftir því hversu miklu máli það skiptir mann. Ég hef fylgst með skrifum þessarar konu og hef fundið margt nýtilegt í því sem hún hefur fram að færa. Ég hef reyndar útilokað fólk í gegnum tíðina, og sömuleiðis hef ég verið gerður útlægur. í sumum tilfellum er þetta kerfisbundin og jafnvel úthugsuð aðgerð. Það er þó ekki alltaf þannig, því sumir eiga ekki einu sinni það inni að maður leggi mikla vinnu í að kasta þeim á dyr. Sisona bandar maður bara hendinni pent, svipað og Benjamin Horne í Twin Peaks þegar hann hafði ekki áhuga á nærveru viðstaddra. Að komast á þann punkt að maður vill ekki eiga samskipti við einhvern getur reyndar tekið töluverðan tíma. Það fer hinsvegar ekkert fyrir ofan garð og neðan þegar maður hefur tekið þann pól í hæðina að gera einhvern útlægan úr sínu lífi. En hvað þarf fólk að gera til að það verður hluti af almenni hreingerningu. Í sumum tilfellum þá þarf það ekki að gera neitt annað en að vera bara fucking leiðinlegt. Fólk sem tildæmis heldur það að það hafi alltaf eitthvað snjallt fram að færa við svo gott sem allar aðstæður vinna sér inn sess í hreingerningu hjá mér. Fyrir það fyrsta þá bað enginn viðkomandi um skoðun á málinu til að byrja með. En það skiptir litlu, þegar sjálfskipaður snillingur hefur svo mikinn áhuga á að heyra sína eigin rödd tala um eitthvað sem hann hefur kannski aldrei upplifað. Svo að sama skapi finnst mér ekkert óeðlilegt að ég sé látinn sigla minn sjó eftir að kaffæra fólk í djöfuls leiðindum.

Jú, svei mér þá, blondínan í Sideways virtist mun indælli.

Ég hef gert smávægilegar breytingar á vefnum mínum. Ég hef reyndar einu sinni áður eytt út myndunum mínum, en af óskiljanlegum orsökum poppuðu þær upp aftur eins og eitthvað sem vill ekki deyja. Ég hinsvegar sný ekki aftur með neinar af þeim myndum sem ég hef birt hér á vef mínum. Ég sé enga ástæðu til að núa sjálfum mér því um nasir, hversu mikið djöfuls flón ég er. Á stundum sem þessum, gargar eitthvað innra með og fyrirheit fögur vakna til lífssins.

Hún situr enn pikkföst í mér þessi magnaða mynd. Mér tókst að hlæja mig vitlausan yfir sársaukafyllstu atriðinum. Ég held samt sem áður að salurinn hafi ekki fylgt mér eftir í sumu af því sem mér þótti alveg sérstaklega fyndið. Uppáhaldssenan mín er án efa þar sem hann neyðist til að tala við fyrrum eiginkonu sína og núverandi eiginmann. Sársaukinn og viðbjóðsleg líðanin lekur af honum í þessu atriði. Paul Giamatti handleikur angist sögupersónu sinnar af einstakri fagmennsku. Það hvarflar aldrei að manni annað en að hann hafi upplifað alla þessa niðurlægingu sjálfur.
Ekki er svo laust við að maður geti samhæft með aðalpersónunni. Það er jú ákveðin kúnst að vera alvöru lúser.

Til eftirbreytni í mannlegum samskiptum.

Ég var staddur í afgreiðslu svitaræktarinnar Laugum þegar ég varð var við mann sem ég þekkti nokkur deili á. Ég hugsaði með mér, – skildi hann hafa tekið eftir mér? Ég hef nefnilega komist að því á vísindalega máta að ef ég læt sem ég taki ekki eftir fólki þá þarf ég ekki að heilsa því kumpánlega, eða reyna eitt né neitt á stórkostlega hæfileika mína til mannlegra samskipta. En þessi maður varð við mig var þar sem hann stóð alveg þétt við hliðina á mér í afgreiðslunni. Svo ég neyddist til að heilsa honum. Hann spyr hvort ég sé hress og ég sagðist vera staddur á barmi andlegrar fullnægju. Vegna seinagangs í afgreiðslu komst ég ekki hjá því að spyrja hann úti hans einkahagi. Hann sagði mér að hann væri sölumaður hjá virtu fyrirtæki. Ég sem ekki hafði hugmynd um hvernig ég ætti að halda þessu samtali áfram svaraði því til að ég gæti aldrei unnið vinnuna hans. Tilsvar mitt kom þannig út að ég liti niður á starfsgreinina og hann væri í mínum augum drulluháleistur. Samtalinu lauk þarna vegna snarpra umskipta í fitubrennsluheiminum.
Ég hinsvegar argaði og gargaði innra með mér yfir því hvað ég er hræðilegur í samskiptum. Þetta kvöldið grét ég mig í svefn, meðan ég saug þumalputtann.

Í dag er dagur hamingju og gleði. Í dag fær ég afhendan nýjan Thinkpad X40 laptop. Þetta kemur óneitanlega íveg fyrir það að ég fari á Nasa um helgina þar sem ég ætla að sýsla við að setja upp Debian og tweak-a hann að mínum þörfum.

Nytjapunktar í mannlegum samskiptum.

Ég bý að feitri samvisku sem ég hef með í öllum ráðagerðum mínum. Ég spjalla einnig við hana frá morgni til kvölds. Ég til allrar guðs lukku lærði það áður en ég yfirgaf akademíuna að þróa með mér hæfileikann til að ferðast aðeins út úr eigin skinni og horfa á málin með augum þeirra er ég á við að etja. Óneitanlega þrátt fyrir talsverðan þroska kemur mér til hugar allskyns vitleysa sem að gæti auðveldlega komið mér um koll, en þökk sé samvisku minni átta ég mig yfirleitt á því og get síað út það sem heyrir undir fucking vitleysu. Já, ég lærði margt nytsamlegt í akademíunni. Á þeim tíma sem ég var að feta mínu fyrstu spor var til siðs að gelta “Haltu kjafti og haltu áfram.” Eins grátbrosleg og þetta slagorð er, þá hefur það verið mér til gagns í göngu minni. Ég persónulega get fundið þúsund ástæður til að gefa skít í þetta allt saman, en einmitt við þessháttar kringumstæður hefur þetta ömurlega slagorð gert það að verkum að ég hef ekki látið deigan síga.

Í illa skeint rassgat með ykkur öll!

Einu sinni sem oftar varð mér það á að reyna fyrir mér í mannlegum samskiptum. Þolandinn að þessu sinni var alveg ágætis kona sem vinnur á bókasafninu. Ég hitti hana fyrir í hádeginu og tók upp létt hjal við hana. Einhverra hluta vegna barst hjalið að auglýsingum umferðarstofu og ég gat ekki á mér setið og sagði blessaðri konunni að þetta væru frá mínum bæjardyrum séð alveg bráðfyndnar auglýsingar. Ég lét mér ekki nægja að viðra þessa skoðun mína heldur lýsti ég því á myndrænan hátt þegar fulli frændinn kastar krakkanum út í vegg eftir að hafa sveiflað honum hring eftir hring. Að því búnu hló ég hysterískum hlátri og titraði af ánægju.
Það er skemmst frá því að segja að þessi blessaða kona hefur ekki á mig yrt síðan.

Cursive og Yeah, Yeah, Yeahs er tónlist sem ég mæli sérstaklega með. Einnig vill ég benda á útvarpsstöðina SomaFM sem er starfrækt í kjallara í California. Stöðin skiptist í 7 rásir. Hún er rekin að öllu með frjálsum framlögum og spilar alls ekki commercial, main-stream viðbjóð.

?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?
?

Í þau örfáu skipti sem að undirritaður hefur verið við kvenmann kenndur hafa munnleg samskipti verið iðkuð. Ég á þá við samskipti af þeim toga sem framkvæmd eru með því að annar aðilinn hvetur til aukinna kynna með því að opna fyrir einhverja umræðu. Umræðan þarf í raun og veru ekki að vera hástemmd eða vísindaleg að neinu leiti. Viðfangsefnið gæti verið svo til hvað sem er, svona svo lengi sem að annar aðilinn kemur ekki út þannig að honum finnist hann vera feitari eftir umræðuna heldur en fyrir hana. Það er þó hægt að koma í veg fyrir það að maður þurfi nokkurn tímann að kynnast maka sínum eða kærustu, til þess var sjónvarpið fundið upp. Hvers vegna kemur mér þetta í hug á þessari líka örlagastundu. Það er kannski vegna þess að mér er það í fersku minni hversu skelfileg þessi samskipti geta verið.
Ég er þessvegna uppfullur af einlægu þakklæti yfir því að í nútímanum er hægt að skunda sér út í videoleigu og ná sér í eina vídeóspólu sem að bregst ekki hlutverki sínu að viðhalda kærleiksríku og lostafullu sambandi. Guð sé oss næstur ef að fólk færi í raun og veru að kynnast hvoru öðru, það væri hrein hörmung.
Þetta minnir mig svo einnig á að einu sinni setti ég inn auglýsingu á einkamal.is þar sem ég auglýsti eftir þroskaðri konu sem hefði séð “Angel Heart” minnst 30 sinnum. Ég fékk nú ekki mikil viðbrögð við þeirri auglýsingu, ég kannski ekki þótt nógu “Jóhannes á fóðurbílnum hress” eða ekki nógu mikil “Sigtún auglýsing týpa.”

Við hér er látum okkur málið varða heimtum fréttir frá Memphis. Þannig er mál með vexti að fyrir rúmum mánuði flutti góðvinur minn hann Rúnar J. frá Alaskaskaska til Elvis byggðarinnar Memphis. Enginn hérlendis hefur hinsvegar orðið hans var, en ég veit þó að hann á það til að kíkja hér inn á litla sæta vefinn minn. RÚNAR!!! Ef þú sérð þennan veflók láttu okkur endilega vita hvernig lífið leikur þig á þessum nýja samastað.