SiggiSiggiBangBang

Ég veit ekki alveg hverju sætir, en ég hef aldrei verið jafn sáttur við að eiga heima á þessu bannsetta landi. Froðufellandi syng ég og spila á klarinett íslenzk dægurlög. Bjúgu, tólg og harðfiskur eru hér á borðum í hvert mál. Ísland, Ísland über alles. Þessi nýtilkomna ættjarðarást, hefur orðið þess valdandi að í sumar hef ég fylgst náið með fasteignamarkaðnum. Það eru töluverð umskipti frá því í vetur, þegar ég lét mig dreyma um sveitahús á Ítalíu.

Tilfellið er þó, að ég er orðinn þreyttur á að leigja, og langar gjarnan til að koma mér fyrir í mínu eigin húsnæði. Í draumum mínum sé ég sjálfan mig koma heim eftir erfiðan dag á skrifstofunni, ég andvarpa léttilega er ég geng inn, ég set ketilinn yfir hlóðir, kveiki upp í arninum, stilli á rás 1 og hlusta þreyttur og sáttur á Víðsjá, meðan ég sýp teprulega á tebolla. Ó guð, hvað hefur orðið um mig?

En þessi vefpistill er ekki um hversu vel ég er að tengjast mínum innri íslendingi, þjóðarrembu, eða neitt í þá veruna, heldur er hann um fasteignasala, sem er að mér sýnist samansafn af legátum og drulluháleistum. Nema náttúrulega engillinn okkar hann Bytta Bytta Johnson, sem alltaf hefur virkað á mig eins og klettur í lífssins ólgusjó. Allir aðrir en hann, eru kúkakallar.

Myndin sem prýðir veflók þennan, er af fasteign einni, sem ekki hefur farið framhjá neinum sem hefur fylgst með fasteignamarkaðnum. Þessi blessaða húseign hefur dúkkað upp endurtekið, undir nýjar eignir á vinsælum fasteignavef morgunblaðsins. Þegar ég tók fyrst eftir þessu húsi, ímyndaði ég mér að líklega væri töluvert fyrir því haft að selja það. Það eitt að eignin er staðsett við Hringbraut – sem er ein af meiri umferðargötum borgarinnar – er nóg til að ég allavega hleyp ekki til og sel bankanum sálu mína til að geta búið þar. Nei, ég vill ekki þurfa að hlusta á bíla bruna framhjá og anda að mér koltvísýrung, meðan ég slaka á og drekk kamómílute eftir amstur dagsins; það er einfaldlega ekki nógu fínt fyrir mig. Nóg þótti mér að búa við Laugarveg í fjögur ár og hlusta á óargadýrin skíta, pissa og gubba, helgi eftir helgi.

Síðan ég fór að taka eftir þessari húseign, hefur hún í auglýsingum verið staðsett við Hringbraut og ef ég man rétt, þá hefur hún til þessa kostað í kringum 24 milljónir. Í síðasta skiptið sem hún fór að birtast aftur sem ný eign, er hún hinsvegar auglýst sem hús við Tjarnargötu, og ekki nóg um það, heldur er hún orðin 5 milljónum dýrari en hún var þegar hún var skráð við Hringbrautina. Jú, hún stendur á horni Hringbrautar og Tjarnargötu, en hún er skráð sem eign við Hringbrautina. Hún er ekki bæði húsnúmer á Tjarnargötunni og Hringbrautinni.

Það að ég hafi veitt þessu athygli, verður til þess að ég set í vænisýkisgírinn, sem hefur virkað svo vel fyrir mig í ástarlífinu, svo ekki sé talað um í viðskiptum.

Ég fór einu sinni á ægilega fínan bar á Laugavegi. Allir sem eitthvað vega í þjóðfélaginu voru þarna. Ég var svo upp með mér. Þarna voru Nonni(26), Gunna(41), Óli(38), Elín(33), Gummi(24), Berglind(28), Súsanna(39), Auðbjörg(27) og Gunnlaugur(35). Ég sá ekki betur en að Berglind(28) og Nonni(26) væru í hörkusleik; hver hefði trúað því – ekki nema vika síðan hún og Ingi(34) hættu saman.

Ég er barn fast í líkama 37 ára reykvíkings, er einhver til í að hleypa mér út?

Stundum þarf ekki mikið til að gleðja mig.

Í staðinn fyrir að fara á tónleikana á Klambratúni, fór ég einsamall í Fríkirkjuna að hlusta á Ragnar Bjarnason, Önnu Siggu og Helenu Eyjólfsdóttur, ásamt kvinntett Carls Möller syngja og tralla íslenzk dægurlög. Ég skemmti mér regulega vel. Áheyrendur voru hvattir til að syngja með og það gerði ég og tók hraustlega undir í lögum eins og Fyrir átta árum, Tandeleijó og Litla Flugan hressa og prýðilega. Ragnar Bjarnason er goðsögn í lifanda lífi. Hann er ekki bara góður söngvari, heldur hefur hann frískandi og skemmtilegan persónuleika, sem lætur engan ósnortin.

Það er eitthvað sem hefur gerst innra með mér, sem gerir það að verkum að ég hef að einhverju leiti sæst við uppruna minn. Ég er farinn að kunna að meta séríslensk fyrirbæri, eins og Gufuna, íslensk dægurlög, harðfisk og fleira í menningunni sem hægt er að segja að einkenni Ísland og íslendinga. Fyrir þessu fann ég, þar sem ég sat í kirkjunni, með löndum mínum á öllum aldri. Ég fann fyrir að við áttum eitthvað sameiginlegt, þó það væri ekki meira en að við kynnum textanna við lögin sem flutt voru. Þetta er töluverð breyting á viðhorfum mínum til föðurlandsins. Ég hef alveg síðan ég skreið yfir tvítugsaldurinn viljað hafa mig á brott, með það eitt að markmiði að snúa aldrei aftur. Afneita uppruna mínum, taka aðra trú, gera allt sem að í mínu valdi stóð til að gleyma landi og þjóð. Ég er því himinlifandi með þessi sinnaskipti; ég gæti þó vel hugsað mér að búa á nokkrum stöðum í heiminum, áður en yfir lýkur.

Ég kom sjálfum mér reglulega á óvart í gærkveldi, þegar ég lét undan hvatvísi minni og skrifaði óhroða í athugasemdakerfi hjá manni sem ég þekki ekki neitt. Í óumflýjanlegri sjálfskoðun minni í dag, gat ég ekki með nokkru móti munað eftir að hafa gert annað eins. Það er mér því mikið áfall að verða þess áskynja, þegar svona illþyrmilega hriktir í stoðum minnar fallegu skapgerðar, sem er eins og allir eru meðvitaðir um: blómum skreytt.

Ég les urmul af veflókum á degi hverjum. Ég fylgist grannt með því sem er að gerast í blogheimum. Hvernig svo sem á því stendur, þá virðast – með tilkomu moggablogsins – blogheimar loga í illdeilum og persónulegu skítkasti, þar sem menn er nafngreindir og lagðir svívirðilega í einelti. Stundum er að verki hópur fólks sem telur það heilaga skyldu sína að gera einhverjum sem er ekki sama sinnis lífið leitt.

Sem er mjög fyndið í ljósi þess að ekki alls fyrir löngu var í gangi herferð gegn einelti unglinga á netinu. Hvað með fullorðið fólk? Er allt í lagi að það stundi einelti á netinu, eða kallast það kannski heilbrigt debat, þegar fullorðið fólk eys hlandi og skít yfir samtíðarmenn sína, í þeirri von að það líti aðeins betur út í samanburði.

Vegur minn er prýddur góðum ásetningi. Ég tók þá ákvörðun að kveða mér ekki til hljóðs í athugasemdakerfi fólks sem ég þekki ekki neitt og er ósammála. Ég sé mér persónulega engan hag í því að skeina fólki með dyggðugum skoðunum mínum, og skilja jafnvel eftir tengingu í mitt eigið vefsetur, svo gremjuboltarnir geti í réttlátri reiði sinni elt mig uppi og sagt mér hvað þeim finnst ég ömurlegur.

En rétt eins og ég væri andsetinn skrifaði ég eftirfarandi skeyti:

Ummæli þín um Stefán Friðrik, mann sem þú greinilega álítur ekki jafningja þinn, eru til vitnis um hvaða manngerð þú hefur að geyma.
Þannig að þegar öllu er á botninn hvolft, ert þú í raun og veru Bolur Bolsson: fordómafullur, óumburðarlyndur, athyglissjúkur, andstyggilegur og alveg yfirnáttúrulega leiðinlegur. Moggabloggið er ekki bara á moggablogginu, svo mikið er víst.

Ég hefði rétt eins getað bankað upp á hjá viðkomandi, girt niður um mig og skitið á gólfið.

Ég sé að póstmaðurinn vinalegi er að koma með spánýja bók af amazon.co.uk, er þetta kannski metsölubókin: “How to be splendid, in an imperfect world.”

Þessi fyrirmyndarköttur er orðinn heimagangur hjá mér. Það var svo um fimmleytið í morgun, að hann tók upp á því að gæla blíðlega við sofandi andlit mitt. Ég var um það leyti staddur í sérlega fáguðum gleðskap í Savannah í Georgíufylki. Ég var að ræða við Jim nokkurn Williams um kaup á dýrindis fornmunum, þegar kisi náði með þrákelkni að klofa yfir í draumalandið mitt. Ég reyndi hvað eftir annað að banda honum frá mér, en hann lét ekki segjast og hélt áfram að kássast upp á mig. “What do you think of this cat?” spurði Jim Williams mig. Ég sagði eins og satt var, að mér þætti þessi köttur alveg ægilega fallegur, en það væri frekar óþægilegt hvernig hann gerði ítrekað áhlaup á hausinn á mér. Jim Williams, hló eins og hross. Um það leyti vaknaði ég.