SiggiSiggiBangBang

Þingholtin eru yndisleg. Ein ferð út í kjörbúð verður auðveldlega að mikilli ævintýraferð. Til að ég geti kallað labbitúr um Þingholtin ævintýri, þarf ekki neina sérstaka viðurhöfn. Það þarf ekki að kalla út neinn mannskap sem sérhæfir sig í ævintýrum til að ég geti orðið fyrir andans upplyftingu.

Í kjörbúðinni Þingholt, er gullfalleg eldri kona sem mig langar undantekningalaust að fleygja mér í fangið á í hvert skipti sem ég sé hana. Hún er góðleg og ber þess merki að búa yfir mikilli lífsvisku; ég tel fullvíst að hún sé stórgáfuð. Afhverju dreg ég þessa ályktun? Jú, þegar ég fann ekki AB mjólkina, spurði ég hana sísona: Eigið þér ekki AB mjólk? Á hana kom mikill undrunarsvipur, og ég sá að hún íhugaði það um stund hvort sá er sér um pantanir á AB mjólk, hafi misreiknað sig fyrir helgina og pantað hana í skornum skammti. En þannig var því ekki farið. Ég kjánaprikið, hafði einfaldlega ekki komið auga á hana, þar sem hún er geymd í þartilgerðum prýðiskæli við hliðina á hinum almenna mjólkurkæli, sem kælt hefur mjólk möglunarlaust alveg frá þeim tíma þegar aðeins var á boðstólnum, mjólk, undanrenna og skyr. Í seinni tíð hefur úrval mjólkurvara aukist, og allskonar ávaxtajógúrt og sékurskyr hafa orðið vinsæl á þessum farsæla markaði. Þess vegna, hefur þessi undursamlega kona, sem ég þekki ekki nafnið á, bætt við svokölluðum prýðiskæli, og þar var AB mjólkin mín, sem er eins og allir vita ómissandi í transcontinental speltbrauðið sem mér hefur verið þakkað svo mikið fyrir með nýtísku sendibréfum.

En ég var ekki eini kúnninn í versluninni, því þar var líka eitt stykki af fallegri rauðhærðri stúlku. Ég sá ekki hvað hún var að kaupa, en ég efa ekki að það hafi verið eitthvað hollt og gott. Hún var á undan mér þegar að afgreiðsluborðinu var komið, hún leit í átt til mín og brosti svo himneskt. Ég sem var léttur í lundu, brosti með fallegasta brosinu mínu tilbaka. Hún raðaði hollustunni í pokann sinn og þegar hún gerði sig líklega til að fara leit hún aftur á mig ennþá skælbrosandi. Um mig fór hamingustraumur. Ég elska Þingholtin, hugsaði ég með sjálfum mér, og ég elska þig. En veistu hvað? Ég sá þig í gær. Þú snerir baki í mig. Ég hélt ég fengi taugaáfall. Ég hef svo oft talið mig sjá þig, en þarna varstu íklædd úlpunni þinni prýðilegu. Þú varst með henni, æ, hvað heitir hún? Þessi sem á kærasta sem er hálfgerður spjátrungur. Jú einmitt, sá sem álítur sig sérstaka gjöf guðs til mannkyns. Hvað um það. Þarna varstu og ég alveg skelfingu lostinn, aðeins í nokkra metra fjarlægð frá þér. Ég sagði eitthvað. Ekki þó við þig, heldur við tvær konur sem ég var að spjalla við. Ætli þú hafir heyrt í mér? Vissir þú að ég var eigandi raddarinnar? Nei, kannski ekki. Næst þegar ég leit í áttina þar sem þú stóðst, varstu farin. Kannski að reykja? Reykirðu?

Stundum þegar ég er umkringdur fólki sem mér finnst hafa skarað fram úr í lífinu, eða hefur sýnt ótrúlega yfirburði á sínu sviði, legg ég mig sérstaklega fram um að líta gáfulega út. Ég brýni fyrir sjálfum mér í huganum að koma ekki upp um mig með að segja einhverja grábölvaða andskotans vitleysu, eins og tildæmis…. Nei, annars, best að taka engin dæmi um rökleysuna sem oltið hefur upp úr mér á ögurstundu.

Aðstæður sem þessar reyna ríkulega á viðkvæmt dómínó-taugakerfi mitt, sérstaklega vegna þess að mér er ekki beint í blóð borið að líta gáfulega út. Jú, ég get skartað ægilegum yfirlætissvip, þannig að allir nærstaddir fá það á tilfinninguna að ég sé einn fyrirlitlegasti spjátrungur sem rignt hefur upp í nasirnar á; já, alveg frá þeim tíma þegar fyrst fór að rigna upp í nasirnar á fólki. En gáfusvipnum hef ég ekki enn gert góð skil, hef ég þó mikið æft mig fyrir framan spegil. Heppilegt er þó fyrir mig að fólk heldur oft að yfirlæti beri merki um miklar gáfur.

En svo fer ég að íhuga með sjálfum mér hvort þeir sem að málinu koma, séu í raun og veru gáfaðir eða hvort þeir séu eins og ég að leggja sig í líma við að láta líta út fyrir það að þeir séu gáfaðir. Hvað er þetta fólk í raun og veru að hugsa? Kannski er þessi þarna sem er að tala um póst-módernisma, kominn af þessu og þessu fólki, að pæla í því hversu skemmtilegt líf hans væri ef hann væri með tvö typpi? – eða, hvað hann hlakkar mikið til að komast heim, afklæðast, hækka í ofnunum, maka á sig rækjusalati og syngja Gvendur á Eyrinni.

Hvað veit maður hvað fólk er að hugsa?

Eins og lesendum er kunnugt framdi klarinettið mitt sjálfsmorð. Var það eitthvað sem ég sagði, eða gerði?

Með hjálp nútímatækni hef ég pantað mér þetta fallega rauða klarinett. Mér fannst við hæfi að hafa nettið rautt, því að skærir litir hafa til þessa hjálpað mér að halda karlmönnum með anorexískt gáfnafar í hæfilegri fjarlægð frá mér, sbr. appelsínugulu síðbuxurnar mínar.

Guð blessi ebay fyrir að kýtta upp í tómarúm sálu minnar. Nágrannar mínir hér á Óðinsgötunni geta nú tekið gleði sína á ný, því nú hefjast æfingar á eftirfarandi smellum: Ljúfa Anna, Suður um höfin, Undir bláhimni, As times go by, Blue moon, og fleiri lög vel til þess fallin að koma hlustandanum/fórnarlambinu – hvort sem viðkomandi líkar betur eða verr – í hátíðarskap. Með þessu móti get ég borgað fyrir tónlistina sem þetta aðflutta pakk spilar, þegar það fær sér í aðra tánna.

Henni Þórkötlu minni þykir kjúklingur alveg ægilega góður. Hún kætist aldrei meira, en þegar ég geri mér ferð inn í Nóatún til að festa fé í grilluðum transfitukjúkling. “Var þessi kjúklingur hamingjusamur meðan hann lifði?”, spyr ég starfsmann í kjötborði. “Tja……”, umlar starfsmaðurinn. Ég geri mér samstundis grein fyrir að ég er enn og aftur búinn að skapa undarlega stemningu með háttalagi mínu, ég finn mig knúinn til að útskýra mál mitt. “Já, fékk hann að hlaupa um frjáls og glaður, líkt og Julie Andrews í Tónaflóði hér í árdaga?”

Starfsmaður í kjötborði brosir, og ég dreg að sjálfsögðu þá ályktun að hann sé að stíga í vænginn við mig. Hvað annað gengur honum til, hér brosir enginn nema að hann vilji hafa af manni fé, eða sé að reyna að táldraga mann.

“Það er bragðmunur á kjúklingum sem fá að dansa um óáreittir og þeim sem eyða ævinni í þröngum ógeðslegum búrum, drulluskítugir og vansælir!”, bæti ég við og tek eftir að litla leikritið mitt er farið að vekja athygli við kjötborðið. Venjulega þegar ég er búinn að fá hæfilega mikla athygli, dreg ég í land, en ég þetta skiptið panta ég mér örlítið af frönskum kartöflum og þegar starfsmaður spyr hvort hann eigi ekki að krydda kartöflurnar mínar, spyr ég hann með þjósti hvort hann hafi sett einhvern óþverra í kartöflukryddið. “Það er ekkert MSG í kryddinu”, kallar hann til mín. “Jæja, láttu þá vaða”, muldra ég, orðinn dauðþreyttur á sjálfum mér.

Hamingjusamur kjúklingur, er dauður kjúklingur, þetta veit hún Þórkatla mín. Sjáið hana bara.

—
Að öðrum málefnum.

Hræðilegir hlutir hafa gerst hér á Óðinsgötunni: Klarinettið er ónýtt! Í gærkveldi, komst ég í sumarfíling, og greip í klarinettið sem stóð upp við rönd hjá bókaskápnum. Þegar ég ætlaði að blása í það fyrstu tónana í Summertime úr Porgy & Bess, urðu eftirfarandi óhljóð til:

Þetta er mikið ólán, því ég ætlaði á dögunum að bregða mér hérna rétt yfir Holtið til að spila Ljúfa Anna fyrir utan húsakynni stúlku sem veit varla að ég er til.

Ég hef verið hryggur í hjarta mínu í dag. Ástæðuna rek ég til þess að í gær át ég köku sem innihélt egg úr óhamingjusamri hænu og tel ég fullvíst að blámi hænunnar hafi skilað sér í eggin og að lokum út í blóðrás mína sem varð til þess að lífslöngun mín þvarr og mig langaði ekki lengur til að dansa þennan darraðardans sem við köllum líf. Ég hef því sett mér eftirfarandi lífsreglu: Hversu illa haldinn sem ég verð af átfíkn, borða ég aldrei aftur kökur sem innihalda óvistvæn egg hænsna sem fá ekki að hlaupa um frjálsar og glaðar. Hænur eru líka fólk!

Stefnumót er ekki ólíkt því að fara á viðskiptafund, þar sem tveir einstaklingar leggja kapp á að selja hvoru öðru eigið ágæti. Ef vel til lukkast, girða þeir niður um sig og bera á sér kynfærin. Ef samningar takast hinsvegar ekki, er annar viðskiptafundur ákvarðaður, með öðrum aðila.

Ég var spurður að því í vikunni, því í ósköpunum ég tæki ekki þátt í þessari furðulegu markaðssetningu. Stemningin við þær aðstæður sem spurningin var spurð, gerðu það að verkum að ég hálf hreytti því í viðstadda að ég hataði sjálfan mig ekki nógu mikið til að leika þennan leik. Ég bætti því svo við að ég sem sérstakur verndari ástarinnar trúði því, í barnslegri einlægni, að ég þyrfti ekki að sætta mig við neitt minna en flugeldasýningu þegar kemur að hjartans málum.

Annars er staðreynd málsins sú að ég zóna alltaf út á viðskiptafundum, sem gerir hlutverk hórkonunnar Fröken Sigríðar innan fyrirtækisins ómetanlega. En ég get ómögulega tekið Frú Sigríði með mér á stefnumót, þó hún sé gleðikona í hæsta gæðaflokki.

Hjartaknúsarinn og ástsælasti sprellikarl íslensku þjóðarinnar Auðunn Blöndal og unnusta hans til fimm ára Lilja Björk, eru hætt saman. Ég verð að segja að þetta er mikið áfall fyrir okkur stuðningsmenn ástarinnar. Þegar ég fékk þessar fréttir brotnaði ég saman, eitthvað innan í mér dó og rotnaði á örskömmum tíma. Vonleysið helltist yfir mig og mér til halds og trausts greip ég þéttingsfast í handfangið á eftirlætis dúkahnífnum mínum, sem ég hef alltaf í farteskinu ef ske kynni að ég þyrfti nauðsynlega að opna á mér ósæð eða tvær.

Ég batt miklar vonir við samband þeirra Auðunns og Lilju, og mér finnst ég ekki vera yfirþyrmandi dramatískur þegar ég segi að í dag er myrkur á Íslandi. Er ástin dauð? Þroskuðust þau í burtu frá hvoru öðru? Hver er tilgangurinn með þessu jarðlífi, þegar ástin deyr? Hvað kostar bensínlíter? Óteljandi spurningar vakna í kjölfarið á þessum fréttum.

Það gleður hjarta mitt ósegjanlega að ef leitað er með leitarstrengnum: “góðar hægðir” á gúgúl, þá birtist vefurinn minn á fyrstu síðu. Er þetta enn ein dalían í þéttskipað internetblómabeð mitt. Og ég er þarna ekki í slæmum félagsskap, því málbeinið, Anna Helga og Baggalútur raðast þarna upp með mér í kærleik og harmoníu. Þetta er óumdeilanlegur heiður fyrir mig, því til þessa hefur verið hlegið að mér þegar ég hef brýnt fyrir fólki mikilvægi þess að hafa góðar hægðir. Það tístir í öllum þegar ég steyti hnefanum máli mínu til stuðnings og nota orð eins og fúndimental, óyggjandi, vísindi í sömu setningu og hægðir. Híhíhí, skríkir í illa upplýstum almúganum. Ég hinsvegar mun lifa að eilífu, enda hægt að spegla sig í ristilnum mínum.

Þetta var uppgögvun dagsins.

Í fyrrinótt dreymdi mig að ég væri búsettur í Nýju Jórvík. Í draumnum var ég ekki aukvisinn sem ég er í vakanda lífi, heldur sjálfur Superman. Ég átti snotra litla þakíbúð í 50 hæða stórhýsi. Eitthvað óskilgreint gerist í draumnum, sem verður til að ég hef sjálfan mig til flugs fram af háhýsinu. Upplýsingar um hvert för minni var heitið fylgdu ekki með í þessum draumi.

Flugveður var gott og sólin skein. Ég tek eftir að það er svolítil mengun yfir borginni. Hægri hönd mín vísar fram á við og nota ég hana til að stýra. Hún virkar samt ekki bara sem stýri heldur er mér kleift að breyta flughraðanum með henni, það eina sem ég þarf að gera er að teygja hana aðeins fram til að auka hraðann, og svo draga hana aðeins að mér til að minnka hann. Þessir möguleikar fylgja undantekningalaust öllum draumum sem ég get flogið í.

Allt í einu, án þess að ég kunni á því skýringu, hugsa ég með sjálfum mér að það væri stórskemmtilegt að prufa sjálfsfróun meðan á flugferðinni stendur. Ég set þessa ljómandi fínu hugmynd í framkvæmd og tek til óspilltra málanna og þar sem ég hef ekki enn lesið bók Þorgríms Þráinssonar um hvernig best er að halda aftur af ótímabæru sáðláti, tekur það mig ekki langan tíma að binda endahnút á athæfi mitt. Ég horfi á framleiðsluna sullast yfir Times Square og grenja úr hlátri. Ég vakna og mér til mikils feginleika verður ljóst að uppákoman skilaði sér ekki yfir í þessa tilveru, enda hefði þá verið illa fyrir mér komið, þar sem ég sef á rafmagnsundirbreiðslu.

Öllum ber saman um að kúkur í draumum sé fyrirboði auðs og gósentíðar, en hvernig í ósköpunum ber að skilja það þegar manni dreymir brund?

Þrátt fyrir að hafa hugleitt í rúma klukkustund fyrr í kvöld, spúði ég eldi og brennistein þegar ég las bloggfyrirsagnirnar við þessa frétt. Fréttin greinir frá þegar Hillary Clinton varð uppvís að mannlegri hegðan á framboðsfundi. Nú þarf ég að bregða mér af bæ með exi í farteskinu. Í rassaborugat með heimsfrið.

Eftirmáli: Morgunblaðsvefurinn er hér með kominn á þartilgerðan kúkafýlulista hér á friðsælli Óðinsgötunni. Ef ég reyni að fara inn á hann á netinu mínu fína og fallega, þá áframsendist ég á visir.is.