SiggiSiggiBangBang

Fátt gleður andstyggðina í mér meira en krassandi kjaftasaga um fallvaltleik ástarinnar, sérstaklega ef hún kemur mér reglulega á óvart. Kjaftasaga af þeirri tegund, þar sem annar aðilinn verður uppvís af ófyrirsjáanlegri kynlífshegðan. Svosem eins og að klæða sig í bleyju, eða vera meiri dýraunnandi en gengur og gerist hjá fólki uppalið í borg. Þegar ég heyri af slíku, kætist ég meira en ég þori að viðurkenna. Ég tala nú ekki um ef slúðrið inniheldur örlítið af ljóðrænu réttlæti. Drottinn minn dýri. Ekkert er skemmtilegra í tilverunni, en þegar einhver, sem unnið hefur til þess, fær makleg málagjöld. Það elska allir, þó svo að þeir gefi sig út fyrir að vera yfir það hafnir(það vantar ekki alhæfingarnar á þennan vef).

Með tilkomu fésbókarinnar er nú hægt að fylgjast betur með tilhugalífi náungans, en áður. Ein stúlka á mínum vinalista, hefur skipt um næturgagn 6 sinnum á frekar stuttum tíma, og ekki er annað að sjá en að hún sé alltaf jafn ástfanginn, ef eitthvað er að marka yfirlýsingar hennar, og myndir af henni knúsandi nýtilkominn kærasta. Jú, ég viðurkenni að það er frekar sorglegt af einsetumanni á fertugsaldri, að velta sér upp úr lífi annarra. En ég ræð ekki við mig. Ég elska það. Fésbók er líka fyrirtaks vettfangur fyrir annars vegar fólk með strípiþörf, og hinsvegar gluggatjaldapervert eins og mig.

Og ekki er nú minna skemmtilegt að fylgjast með ástinni á bloggsíðum. Bloggskrifari byrjar með einhverjum, verður ægilega ástfanginn, skrifar ástsjúkar færslur, birtir myndir af sjálfum sér, opinmynntur, með fjarrænt augnaráð, ullandi upp í viðkomandi. Svo eftir einhverjar vikur, stundum mánuði, er allt búið. Færslurnar eru jafnvel látnar hverfa. Svo líður og bíður, þangað til sama saga endurtekur sig. Ástsjúkur undirritaður hefur sjálfur birt myndir af sér, í þessu hættulega ölvunarástandi.

Eitthvað segir mér að afstaða mín til þessara mála, eigi eftir að koma í hausinn á mér.

Fyrir tíma vefskrifa, var hægt að skemmta sér við að rífa í tætlur ritmál sem manni þótti leiðinlegt. Fljótafgreitt og umfram allt bráðhollt fyrir sálina. Ef pistillinn var með eindæmum leiðinlegur, þótti snjallt að hafa pappírinn, sem í flestum tilfellum var Morgunblaðið, meðferðis á salernið. Þannig gat maður á ljóðrænan máta gefið skít í skoðanir sem voru á skjön við manns eigin. Ekki man ég þó til þess að þetta hafi verið tíðkað á mínu heimili, þó svo að ég hafi heyrt því fleygt að Morgunblaðið væri hinn besti skeinipappír.

En þetta er erfitt að gera í nútímanum, án þess að eiga til þess tækjakost. Ég les mikið á netinu, hvort sem það eru blogg, fréttir, eða pistlar. Í þessari tíð er það farið að gerast æ oftar að ég les yfir mig af niðurdrepandi leiðindardrasli. Þá garga ég innan í mér og ég finn fyrir löngun til að skemma eitthvað.

Til að fá útrás fyrir ólund mína hef ég fest fé í prentara. Ekki get ég farið að grýta tölvunni minni í vegg, í hvert skipti sem ég fæ upp í kok af pirrandi lesmáli. Það yrði andskoti kostnaðarsamt. Þannig að ef ég les núna eitthvað sem fer hræðilega í taugarnar á mér, þá prenta ég textann út, hnoða honum saman, hendi í gólfið og hoppa á honum. Þessi nálgun, kemur mér umsvifalaust í jóla- og hátíðarskap.

Eftirmáli:
Nú er ég hef lesið þessa færslu yfir til að athuga málfræði og orðalag, finnst mér hún svo leiðinleg að ég hef prentað hana út til að beita hana fyrrnefndri aðferð.

Og þar sem ég fylgdist með furðufuglunum í Góða Hirðinum, varð mér ljóst að ég smellpassaði þarna inn. Ekki bara er ég furðufugl, heldur er ég líka orðinn einsetumaður í pinkulitlu timburhúsi, svotil úr alfaraleið, eða í litla Skerjafirði. Ég á án efa eftir að daga uppi sem illa hirtur kall sem safnar ónýtu postulíni. Allt sem ég geri er óhefðbundið og á skjön við eðlilegt háttalag karlmanns nær fertugu. Hvar er vísitölukrypplingafjölskyldan sem gert er ráð fyrir að ég sé búinn að koma mér upp?

Ó, ó, ó, ég sá ekki líf mitt svona fyrir. En samt – þetta er andskoti notalegt. Og ekki minnkuðu kósíheitin, við að ég lagði kaup á tvíbreiðan sófa, eða öllu heldur einbreiðan sófastól fyrir offitusjúkling, eða tvo samrýnda einstaklinga sem ekki eru feimnir við að sitja þétt upp að hvoru öðru. Feng sjúíið er farið fjandans til, en Jesús, María og Heilagur andi, hér er huggulegt um að litast. Einsetumaðurinn er líka sérstaklega heimakær þetta misserið. Það er varla að ég fari út úr húsi. Ég hef enga andskotans þörf fyrir það. Ekki nema þegar ég neyðist til að skreppa út í akademíu, til að gera akademíska hluti með puttunum mínum. Hér eru menningarkirtlarnir alltaf starfandi. Ég hlusta á tónlist, sem lætur mér líða eins og ég eigi enga samleið með meðbræðrum mínum. Les bækur, sem auðga anda minn og færa mér nýja og spennandi sýn á dauðann og fallvaltleika mannskepnunnar. Horfi á kvikmyndir í hæsta gæðaflokki. Borða baunir og grænmeti. Brenni kaloríum á fjölþjálfa sem skreytir húsakynni mín. Lífið er déskoti gott.

Að menningarverðmætum.

Það er ekki oft að ég finn eitthvað í ruslahaug amerískrar kvikmyndagerðar, sem ég verð reglulega hugfanginn af. Þetta hefur þó gerst núna í tvígang, á jafn mörgum dögum. Í gær sá ég myndina The Visitor, og er þetta ein sú manneskjulegasta mynd sem ég hef séð á árinu. Hún er um ekkil, sem er prófessor við háskóla í Connecticut. Hann hefur kennt eina grein, síðustu 20 árin, en einnig skrifað bækur um efnahagsmál. Hann er reglulega óhamingjusamur, en reynir mjög að finna einhverja gleði í lífinu. Hann er mikill áhugamaður um klassíska tónlist, og langar til að læra á píanó til að létta sína lund. Hann kallar til hvern kennarann á fætur öðrum, en mislíkar þeir allir. Vegna forfalla, neyðist hann til að fara til New York til að flytja erindi í tengslum við doktorsritgerð sem skrifuð var undir hans handleiðslu. Svo vill til að hann á íbúð í Queens, sem staðið hefur auð í lengri tíma – eða það heldur hann. Þegar hann kemur þangað kemst hann að því að íbúðin er allt annað en tóm. Þar býr múslímskt par. Hann frá Sýrlandi og hún frá Senegal. Í fyrstu fleygir hann þeim á dyr, en sér svo að sér og býður þeim að vera þangað til þau finna sér annað húsnæði. Þarna hefst atburðarrás sem breytir lífi hans.

Önnur mynd, aðeins síðri, en samt góð. Ég hef minna um hana að segja, þar sem ég hef ekki klárað hana. Það eru þó örfáar klisjur sem fara í lítillega í taugarnar á mér. Þetta er myndin Gran Torino, eftir Clint Eastwood. Hún er um dæmigerðan gamlan amerískan rasískan prumpukall sem býr í frekar blönduðu úthverfi. Hann er harðgerður, eins og Clint er bestur. Býr við hliðina á víetnamskri fjölskyldu, sem hann hefur ekkert sérstakt dálæti á, enda gamall hermaður úr Kóreustríðinu. Götugengi gerir aðsúg að fjölskyldunni, og Clint vopnaður rifli skakkar leikinn. Upp frá því er hann álitinn einskonar hetja meðal víetnamanna í hverfinu, sem færa honum gjafir og gúmmilaði. Hjartnæm þroskasaga, sem gott er að gráta yfir.

Lífið er gott, Gott, GOTT!

Og til að létta stemninguna á vef þessum, eftir skrif um málefni í þyngri kantinum, geri ég hér aðgengilega myndbandsupptöku, sem ég tók ófrjálsri hendi af þúskjá, þar sem Maria Pia Molinari sópransöngkona syngur Lacrimosa úr sálumessu Preisner: Sálumessa fyrir vin.
Lacrimosa, er að finna, eftir því sem ég best veit, í öllum sálumessum. Lacrimosa, þýðir grátur, eða syrgjandi.

Ég hef undanfarna mánuði lagt mig niður við Preisner og hlustað á nánast allt sem hann hefur samið. Ég hélt í fyrstu að hann hefði einungis samið tónlist fyrir kvikmyndir, en komst að því að hann á líka sjálfstæð verk, eins og Requiem for a friend.

Að mínu mati eru Sanctus og Lacrimosa, bestu lögin í þessu verki. Flutningur Maríu er ákaflega fallegur, og finnst mér hann jafnvel betri en á plötunni. Hljómgæðin eru þó ekki upp á marga fiska, og má heyra hljóðið rifna tvisvar, eða þrisvar. Lagið byggist upp fram yfir aðra mínútu, en þá ætlar allt um koll að keyra. Fegurðin er guðdómleg, ef menn eru þannig þenkjandi, og ekki laust við að ég verði örlítið ölvaður af því að hlusta á þetta.

Ef einhver getur bent mér á tuttugustu, eða tuttugustu og fyrstu aldar höfunda, sem svipar til Preisner, yrði ég viðkomandi ægilega þakklátur.

Ég hef rakið sögu bátsins Þráins NK á timarit.is. Fyrsti textinn sem finna má um bátinn er skrifaður 1948 í Morgunblaðið, þar sem auglýst er eftir háseta á línuveiðar. Þráinn er þá 60 tonna dallur.
8 árum síðar voru gerðar á honum gagngerar breytingar. Skipt var um stýrihúsið og íbúðir skipverja lagfærðar að mun. Ný og glæsileg 80 hestafla Mannheim vél var skipt út fyrir vél á síðasta snúningi. Ganghraði bátsins er um 10 sjómílur og þykir það ekki slæmt.

1956 og fram á sjöunda áratuginn má finna fjöldann allan af aflafréttum, þar sem báturinn, ásamt öðrum síldarbátum, mokveiða síld. Þá snerist líf á Íslandi um síld og manngildi fólust í að afla, eða verka hana. Árið 1962 er Þráinn settur í þurrafúaviðgerð og stækkaður úr 60 tonnum í 90 tonn. 1964 aflar Þráinn 4650 málum af síld. Hann er þó ekki aflahæstur það árið, því Jón Kjartansson hefur vinninginn með 16.800 mál.

Í byrjun nóvember 1968 er Þráins NK saknað ásamt 10 manna áhöfn. Níu úr áhöfninni eru frá Vestmannaeyjum, en einn úr Kópavoginum. Sá úr Kópavoginum bjó í Auðbrekku, rétt fyrir neðan þar sem foreldrar mínir byggðu sér hús. Hann hét Einar Þorfinnur Magnússon, og var mikill öðlingur og stórvinur pabba. Síðast sást til bátsins í vonzkuveðri frá Hjörleifshöfða, þar sem hann stefnir á Vestmannaeyjar. Leit að bátnum var hætt rúmri viku eftir að hann hvarf og áhöfn talin af. Meðal þeirra sem skrifa minningargrein, er Árni Johnsen.

Einar Þorfinnur var litlu eldri en ég er nú, þegar þetta var. Í gegnum árin hef ég heyrt mikið um þennan mann, og ég því eðlilega forvitinn um afdrif hans og persónu. Hann var einstakt ljúfmenni, enda pápi minn ekki þekktur fyrir að laða að sér rustamenni. Sagan innan fjölskyldunnar segir að Einar Þorfinnur hafi birst pápa mínum í draumi. Í draumnum útlistaði hann fyrir honum í smáatriðum hvernig báturinn fór niður. Síðar, hvort sem það var í þessum draumi, eða einhverjum öðrum, kom pabbi að vöggu, sem hann taldi að væri mér ætluð, enda móðir mín ófrísk af mér þegar þessi draumur var dreymdur. Er hann gengur nær vöggunni sér hann að í henni liggur Einar Þorfinnur. Ég veit ekki hvort þessi draumur hafi ráðið úrslitum með nafngiftina, en ég vil þó trúa að svo sé. Mörgum árum síðar, var ég hætt kominn og lá inni á spítala milli heims og helju. Þá dreymdi pabba minn Einar Þorfinn aftur, þar sem hann stendur við sjúkrabeð mitt. Ég þarf svosem ekki að hafa orð á að ég lifði þá raun af.

Timarit.is er mikill snilldarvefur. Þegar ég var krakki, þá gróf ég mig heilu og hálfu daganna í blaðastafla í kjallara á gömlu húsi í hverfinu okkar. Þá tíðkaðist, hjá eldra fólki að safna dagblöðum. Í stórkostlegum nútímanum er hægt að gera textaleit í öllum dagblöðum sem gefin hafa verið út á þessu landi. Það er ævintýralegt! Ég byrjaði að leita af Einari Þorfinni, til að lesa um sjóslysið og kannski nokkrar minningargreinar. Áður en ég vissi af, var ég búinn að lesa mig í gegnum alla sögu bátsins, frá því hann var og hét, þangað til hann hvarf og fannst aldrei aftur.

Föstudagskvöldinu var vel varið í lestur á bók Orra Harðar: Alkasamfélagið. Ég hef haft áhuga á að lesa hana síðan ég heyrði af henni fyrst, og skal það engan undra þar sem ég er sjálfur útkast úr samfélagi andans. Ég vil þó árétta að ég er enn allsgáður, og hef verið það á níunda ár.

Ég gerði þau mistök, að spyrja menn innvinklaða í regluna, álits á henni og ekki lágu þeir á skoðun sinni frekar en fyrri daginn. Hann er bara gramur! sagði einn. Það er ekki komin nein reynsla á edrúmennskuna hans! sagði annar og néri saman höndum óþolinmóður, eins og hann væri að bíða eftir að Orri færi aftur að drekka brennivín. Ekki höfðu þeir þó mikið annað en flett bókinni í bókabúð, enda ekki borgunarmenn fyrir henni. Hvað um það. Ég las bókina í einum rykk og er himinlifandi. Mér fannst reyndar Orri nota orðið “einatt” einatt, enda til mýmörg orð, með sömu merkingu, sem hægt er að nota jöfnum höndum.

En nánast allt sem Orri segir um AA samtökin, tek ég undir. Hafi maður á annað borð viðbjóð á sértrúarsöfnuðum, eru litlar líkur á að maður þrífist innan veggja HaHa samtakanna, þar sem hrokinn, yfirlætið, óumburðarlyndið og viðbjóðurinn sem þar lifir lífinu lifandi(er hægt að lifa lífinu dauðu?), á sér aðeins hliðstæður hjá öðrum kimahópum sem notast við “farðu okkar leið, eða þú deyrð” hugmyndafræðina. Ég veit ekki hvort eitthvað hafi breyst í AA samtökunum á þeim fjórum árum síðan ég stimplaði mig út, en ég segi það frá rótum hjarta míns: Ef AA er eina leiðin, er miklu betra að vera bara dauður! En sem betur fer, er það ekki raunin.

Í AA samtökunum er mikið talað um Guð! Flest ræðuhöld þar innan veggja hafa eitthvað með Guð að gera. Þeir sem eiga í erfiðleikum með Guð, hafa sæst á að Guð sé ósköp þægilegt þriggja stafa orð yfir æðri mátt, en æðri máttur er samt í flestum tilfellum ekkert annað en Guð. Oh well.

Eftirfarandi átti sér stað þegar ég var að byrja mína edrúgöngu bakvið luktar dyr HaHa samtakanna:

Hér segir af konu einni sem sat fundi með vöðvastæltum manni sem sá henni kynferðslegan farborða. Rétt er að nefna að fátt er rómantískara á HaHa fundum, en pör sem allir vita að eru að hólkast á hvoru öðru. Þessi unga kona, réttir upp hendi og óskar eftir að fá að tala. Þegar hún fær svo orðið, samanstendur tal hennar af fornri frægð, uppgjöri og hversu dásamlegt er að vera kominn í höfn, í andlegum skilningi. Hún gjóir augum til mannsins, sem hefur það fyrir vana að stinga typpinu sínu inn í hana, og segir: Síðan ég tók guð inn í líf mitt hefur threesome, öðlast alveg nýja merkingu. Ég sem var og er hjartahreinn, þusti á salernið til að gubba, og má segja að þessi ræða hafi gert mig edrú á svipstundu. Svona er guð nú óður!

Þess má svo til gamans geta að ég les alla pistlana mína yfir upphátt og nota til þess Georg Bjarnfreðarson röddina mína.

Þegar líða fór að kvöldmat, tók ég upp beittan hníf og hóf að saxa niður grænmeti í salat af þeirri gerð sem oft er á borðum hér í litla Skerjarfirði. Á fóninum var Preisner og Söngurinn um sameiningu Evrópu. Léttur í lundu söng ég undir. Ég verð þó að viðurkenna að ég kann ekki allan textann utanbókar. Eftirfarandi man ég þó:

Agapen de me echo
og
Outen eimi

Þegar ég syng undir með Preisner, ræsir heilinn menningarkirtilinn sem framleiðir gúddí gúddí menningarboðefni, sem láta mér líða vel í sálinni. Þá hugsa ég með sjálfum mér eitthvað í líkingu við: Mikið er ég nú menningarlegur! og svo andvarpa ég nautnalega og brosi fjarrænu brosi, líkt og þegar ég geng örna minna.

Bank, bank, bank.

Hver andskotinn er þetta? garga ég innan í mér. Ég lýk upp útihurðinni, sem er svo skemmtilega staðsett í eldhúsinu. Fyrir utan standa tveir ungir stuðningsmenn Jesú Krists Jósefssonar. Ég legg með semingi frá mér paprikuna og hnífinn. Þar sem ég er ekki orðrómaður fauti, heldur vel upp alinn og fallega innréttaður, býð ég þessum ungu herramönnum inn úr kaldri rigningunni. Illa áttaður var ég þó þar sem ég var næstum búinn að loka á nefið á heilögum anda. Ég bara sá hann ekki!

Ekki voru guðssynirnir innviðum sætabrauðshússins ókunnugir, þar sem þeir tóku hús á mér í síðustu viku. Ég átti ekki von á að sjá þá aftur, ekki að ég hafi sýnt þeim ókurteisi, né viðhaft ósæmilegt athæfi. Ég sagði þeim þó að ég hefði ekki á áhuga á Jesú, þrátt fyrir að nærvera heilags anda væri nánast áþreifanleg. En út af því að ég vil helst aldrei gera lítið úr hugsjónum annarra, þá lofaði ég þeim því að ég skyldi lesa falleg myndskreyttan bækling, sem þeir færðu mér að gjöf.
Bæklingurinn sýnir Jesú gera allskonar guðlegar kúnstir. Hann inniheldur líka töluvert af texta um stefnumál Jesú. Texta sem ég trassaði að lesa.

Skömmustulegur settist ég niður með ungu trúboðunum í dönsku stofunni. Undir glumdi Preisner. Þeir höfðu orð á hversu falleg tónlistin væri, þannig að ég spilaði ásamt Sönginum um ESB, Sanctus úr sálumessu Preisner: Requiem for my friend. Við ræddum hitt og þetta vítt og breitt, og ég komst meðal annars að því að annar þeirra hefur yndi af að skrifa ljóð. Hann er rómantískt þenkjandi. Foreldrar hans gera þær kröfur á hann að hann fari í laganám, en honum langar ekki neitt til þess. Hann vill skrifa ljóð og spila á hljóðfæri. Þegar hann sagði mér að honum væri uppálagt að læra að verða lögfræðingur, hrækti ég á gólfið fullur af vanþóknun. Ég sagði honum að þeir sem færu í lögfræði, væri oft á tíðum hugsjónafólk sem tryði því að það gæti gert eitthvað til að breyta heiminum til hins betra, en að útskrift lokinni, neyddist það til að ráða sig til óþverralögfræðifyrirtækis, til að borga skólagjöldin. Hjá óþverra lögfræðifyrirtækinu, sem án ef er keyrt áfram á eldsneyti kapitalískra gilda, gloprar það niður fallegu hugsjónunum einni af annarri, þangað til ekkert er eftir nema samviskuleysi og köld græðgi. Ekki lét ég fylgja með mónalóknum, að ég hefði sjálfur horft upp á manneskju sem mér þótti vænt um breytast úr fallegri ungri hugsjónakonu, í harðsvíraða freðýsu, sem hugsaði ekki um neitt nema peninga og success.

Ég vildi að mamma væri sama sinnis, sagði aumingja maðurinn. Talið vék að Jesú og heilögum anda, sem hafði fram að þessari stundu ekki haft sig mikið frammi. Ég verð að viðurkenna að ég er ekkert fyrir að presentera lífsspeki mína fyrir mönnum sem hafa fundið sannleik sem virkar fyrir þá. Ég reyndi eins auðmjúklega og mér var unnt að koma þeim í skilning um að ég hefði engan áhuga á Jesú. Það er satt. Ég hef enga þörf fyrir að gaspra um trúmál, eða hvað ég trúi eða trúi ekki. Að rökræða svona mál, er ekki eitthvað sem virkar vel á Jíhadið mitt. Samt stóð ég mig ítrekað að því að reyna að rökstyðja að ég tryði ekki á Jesú, Guð, sköpunarsöguna. Að ég væri handviss um að gúddí gúddí tilfinningin sem fylgir því að biðja bænir, sé einungis líkaminn að bregðast við einhverjum hughrifum með framleiðslu á gúmmilaðiboðefnum, og það hefði ekkert með heilagan anda að gera. Ég kunni vel við þessa menn. Ég reyndi að gera mér það í hugarlund hvernig ég kæmi þeim fyrir sjónir. Þeir eru úr samfélagi, þar sem ætlast er til að fólk fylgi reglusettum sem innihalda ásamt leiðindarhjónabandi, fallega litla girðingu og garðslöngu. Sjálfsagt hefur þeim fundist, maður nær fertugu, sem býr einn í dúkkuhúsi með svínfeitum ketti í litla Skerjarfirði, hjálpar þurfi. En ég sannfærði þá um að það er alveg sama hversu erfiður róðurinn í lífsins ólgusjó verður, Jesú Kristur Jósefsson er ekki og verður aldrei minn maður.

Í þessu myndbandi má sjá feitan hebreskan skógarkött stökkva eina og hálfa mannhæð.

Nú þegar nær dregur jólum er við hæfi að skrifa lítinn pistil um eftirlætis hugðarefni síðuhaldara, sjálfan dauðann. Ég hef ekki verið þekktur fyrir tepruskap í umræðu minni um þennan mesta leyndardóm í lífi sérhverrar manneskju. Ég reyni að minna sjálfan mig á dag hvern að einhvern tímann fái ég að deyja. En svo koma tímabil, sem ég gleymi því að ég er bara maskína sem getur hætt að starfa hvenær sem er. Á slíkum tímabilum verða ýmis smámál að stórum og erfiðum málaflokkum. Smámál eins og hver á að fara út með ruslið og aðrir vankantar af svipaðri stærðargráðu. Bölvaður tittlingaskítur.

Fólk er feimið að horfast í augu við að einhvern tímann muni það deyja. Það eyðir megninu af sínu lífi í vonlausri hringavitleysu sem gengur út á að afla sér virðingu annarra sem eiga líka eftir að deyja. Á dánarbeðinu, líður deyjandanum að vonum vel í Jíhadinu sínu, viss um að hann hafi verið virtur í lifanda lífi. “Já, fólk tók sko mark á mér!” gæti ég tildæmis sagt rétt áður en ég kafnaði á eplamauki sem einhver ung starfsstúlka á ellideildinni, hefur troðið rustalega upp í mig með skeið, svo ég geti nærst og lifað því aðeins lengur. Vertu sæl góða mín, takk fyrir eplamaukið. Ég er farinn yfir í annan heim, með alla mína andskotans virðingu.

Ég elska fátt meira en að leggja mig um miðjan dag. Ég get leyft mér stundum að fara heim upp úr kaffi, og þá iðullega fæ ég mér smá lúr. Um daginn var sál mín orðin full af sorg yfir mannanna prjáli. Ég kom heim í leiðindarskapi, argur og gramur yfir þjóðfélagsástandinu. Mikið andskoti getur mannskepnan verið ómerkileg! Djöfullegt er þetta! og fleira í þeim dúr. Það var kalt í veðri, þannig að ég stillti hitateppið í rúminu mínu á tvö hitastig, breiddi yfir mig og hnipraði mig saman í fósturstellingu. Ekki leið á löngu, þar til ég heyrði sjálfan mig byrja að hrjóta. Ég kann ekki að útlista fræðilega hvað gerist þegar manneskja sofnar. Ég veit þó að það er talið í þremur stigum. Stundum fjórum, eftir því hvaða fræði er stuðst við. Fólk flakkar yfirleitt milli fyrsta og annars stigs, en fer stundum yfir á það þriðja og er það hinn títtnefndi REM svefn. Ég ímynda mér að ég hafi verið staddur í þeim einkennilega raunveruleika sem fyrirfinnst á milli fyrsta og annars stigs, þegar eitthvað gerðist, sem hafði þó nokkur áhrif á mig. Hjartað mitt fór að hamast og um mig læstist skelfilegur ótti. Ég heyrði þunga dynki þar sem hjartað barðist í brjósti mér. Ég upplifði að ég væri viðkvæm maskína sem gæti bilað fyrirvaralaust. Ég varð meðvitaður um eigin dauðleika og hversu brothætt lífið er. En aðeins um stund.

Í dag var ég að býsnast yfir hebreskum skógarketti sem mér finnst ekki sýna mér þá virðingu sem ég á skilið. Ef hann aðeins skildi tilfinningalíf mannsins.

Ég kemst alltaf í reglulega gott jólaskap þegar ég heyri þetta lag. Ég veit ekki nákvæmlega afhverju, en ég elska hvernig þeir, sem útsettu lagið, nota fade-in í byrjun. Það er eitthvað svo töfrandi við það. Enn þann daginn í dag fæ ég gæsahúð og fyllist barnslegri fortíðarþrá. Ég var 14 ára árið 1984. Ungt og óflekkað barn guðs. Myndbandið er þó óttalega hallærislegt og söngvarinn skelfilegt tískuslys, eins og flestir voru á þessum tíma, þar á meðal undirritaður.

Nú er hafið nýtt kapphlaup í íslensku þjóðfélagi, kapphlaup um hver getur upphugsað ljóðrænustu myndlíkinguna um hvernig er fyrir landinu okkar komið. Fínustu og flottustu lýriksmiðir íslenska gúmmílýðveldisins vinna nótt sem nýtan dag við smíðar á beittustu og snjöllustu greiningunni. Allt í þágu pöpulsins, nema hvað.

Hver var svo óforskammaður að segja að fólk er fífl. Það er bara alls ekki rétt. Í kjölfar efnahagshrunsins er allir allt í einu orðnir framúrskarandi snillingar. Í nótt sef ég vært vitandi að einhvers staðar í Reykjavíkurborg lygnir einhver orðaglamrarinn aftur augunum og uppgötvar snjöllustu myndlíkinguna til þessa. Myndlíkingin sem bjargar Íslandi. Opinmynntur gefur hann frá sér sælustunu meðan hann smyr rækjusalati á nakinn líkama sinn, og eftir að hafa farið í sleik við spegilinn, stekkur hann fram á gólfið og dansar sjálfsánægjudansinn undir diskókúlu eigin hégóma.

Afhverju rækjusalat? kann einhver að spyrja sig.

Ekki má rugla saman fullorðinsleik við fullorðinssleik; þar er himinn og haf á milli. Á sunnudaginn síðasta fór ég afmæli til dóttur minnar. Hún er orðin 11 ára gömul og er hin hressasta. Ekki hafði ég setið þarna lengi þegar ég datt ofan í fúlan pytt fullorðinsleikja. Fullorðinsleikur í barnaafmælum fer þannig fram að fólk setur á disk brúntertu og ostarétt, hrærir saman og ræðir ábúðarfullt fullorðinsmál, meðan gúmmilaðinu er skóflað í sig. Krakkarnir hópast saman í einhverju herbergi, og leika sér.

Nú vill svo til að fullorðinsleikir hafa, sökum óskemmtilegra atvika í þjóðlífinu, bætt töluvert á sig af leiðindarstigum. Ef einhverjum dettur eitthvað snjallt í hug, eitthvað líkingarmál eða lýrík, þá skulu allir þurfa að nota spekina til að hljóma gáfulega í leiknum. Gott dæmi um þetta er: “Mér var ekki boðið í partíiið!” eða “Sláum skjaldborg um Ísland/Alþingishúsið/geðheilsuna/whatever!” Það má heyra í mæli fólks, hvaða vefsíður það hefur verið að lesa um hrun gúmmílýðveldisins. Ég heyrði sjálfan mig vitna í Illuga Jökuls(sem mér finnst reyndar alveg prýðilegur), án þess þó að taka fram hver ætti líkinguna: “Á að láta morðingjann, stýra morðrannsókninni?” og um leið og ég endaði setninguna fannst mér ég ömurlegur. Innan í hausnum á mér hljómaði rödd, sem sjaldan þagnar: “Mikið ægilega ertu ófrumlegur!”

Fjórum kúfuðum diskum síðar, eftir að efnahagsmálin höfðu verið rætt í þaula, barst talið að einu og öðru í mannlífinu, þar á meðal að rónum. Mér varð það á að segja að rónar væru betur geymdir á stofnunum. Enn og aftur þyrmdi yfir mig: “Ohhhhh, god, afhverju þurftir þú að segja þetta?” Og það er einkennilegt sérstaklega í ljósi þess að ég hef enga þörf fyrir að gaspra svona. Einhverjum fannst svo ægilega huggulegt að sjá rónana á götum borgarinnar. Ég verð þó að viðurkenna að mér finnst ekkert rómó við róna. Ég hef þó enga þörf fyrir þröngva mínum skoðunum upp á fólk með rustalegu kjaftablaðri. Í næsta barnaafmæli sit ég við krakkaborðið, borða súkkulaðikökur og segi kúkabrandara.