SiggiSiggiBangBang

Stemningin er öll að verða betri hér á Íslandi. Fyrr en varir getum við snúið aftir til fyrri lífshátta. Sem er gott, því ég hef ekki þorað í Kringluna síðan ósköpin byrjuðu.

Þetta var svolítið strembið þarna á tímabili, en til allrar guðs lukku erum við í höfn. Við Íslendingar stöndum saman, erum harðir í horn að taka, pissum þar sem við stöndum og skítum þar sem við sitjum. Þegar syrti í álinn, slógum við upp skjaldborgum með hreðjunum á okkur. Sigldum síðan míglekandi dallinum á fullu stími inn í ólgandi brimið. Snekkjur bankamannanna urðu eftir rígbundnar við bryggju. Við viljum ekki að gulldrengirnir okkar fari sér að voða. Við snérum bökum saman og börðumst við sjóskrímsli sem ekki voru bara ljót heldur líka bresk. “Það vantar fleiri skjaldborgir hér!” hrópaði einhver bakborða. Orð hans köfnuðu þegar alda reið yfir. Hart í bak. Sigla meira. Brimið. Einhverjir gubbuðu. En svo lygndi.

Nú er þoka. Þegar þokunni linnir, getum við haldið áfram uppteknum hætti. Við þurfum við ekki að staldra við og endurskoða hvernig við höfum lifað síðustu árin. Við þurfum ekki að láta af persónutöfrum velgengninnar. Við getum haldið áfram að vera dónaleg, tillitslaus, hrokafull, sjálfsánægð, rasísk, gráðug og eigingjörn.

Við lærðum ekki neitt, því við vissum allt fyrir.

Ég ætlaði að skrifa gífuryrtan reiðipistil, sem innihélt upphrópanir eins og: “Ég heimta kosningu strax” og “Hann er hálfviti” en þá mundi ég eftir ástinni og hvað hún er yndisleg. Meiri ást takk!

Ég hef ekki skrifað staf um íturvaxna köttinn Avraham síðan ég flutti í litla Skerjó, líklega vegna þess að á tímabili þoldi ég hann ekki. Mér fannst hann ekki koma fram við mig af þeirri virðingu sem ég þóttist eiga inni hjá honum. Hann bara tók og tók(græðgi), en gaf ekkert af sjálfum sér(eigingirni). Síkvartandi, heimtandi tyllidagamat meðan ég sætti mig við hversdagsmat. Greinilega ekki af sömu kynslóð og ég, alinn upp í kópavogískri nægjusemi. Jæja, hvað um gömul og góð gildi. Síðastliðinn mánuð hefur þessi gráa hlussa náð að bræða hjarta mitt og ást mín á honum hefur vaxið í hlutfalli við vömbina á honum.

Í dúkkuhúsinu í litla Skerjó, er 8 fermetra svefnloft. Þar sef ég og dreymi tímamótadrauma. Það tók gráu hlussuna rétt rúman hálfan mánuð að finna út úr hvernig hann gæti komist upp til mín. Fyrst stökk hann af kistlinum upp á fataskápinn. Ég sá hann aðeins gera það einu sinni og þótti mjög tilkomumikið. Svo lærði hann nýja og örlítið hættuminni aðferð. Ég hef þó aldrei séð nákvæmlega hvernig hann kemst upp með þeirri aðferð – þannig að ég nýtti mér nýjustu tækni í hreyfimyndagerð til að kanna hvernig hann bæri sig að.

Ég má til með að nefna, en í dag keypti ég diskinn Sleepdrunk Seasons með Hjaltalín og er hann guðdómlegur.

Ég taldi víst í upphafi þessa árs að nú færi í hönd ár ástar og kærleika. Ég var þrátt fyrir það í molum eftir að hafa eytt ómældum tíma í eitthvað fyrirbæri sem ég hélt að væri ást, en reyndist vera óþverri. Í mínum huga var ást, ást, ást lykillinn að sannri hamingju og það eina sem ég óttaðist var að hún dygði ekki til að vinna á slæmsku þessa heims.

Með þessar rómantísku hugsanir valhoppaði ég, flautandi eins og rauðbrystingur, í gegnum fyrstu mánuði ársins. Allavega fram að þeirri stundu að ég fór að efast um allt og alla. Einhverja kvöldstundina ræddi ég í góðra vina hópi hvort von væri á ámóta umbyltingu í hugsunarhætti og á sjöunda áratugnum. Þessir vinir mínir héldu nú ekki og fussuðu og sveiuðu yfir þessum hugdettum mínum, sem þeim fannst heimskulegar og vera enn ein sönnun þess að ég er ömurlegur hálfviti, með barnalegar hugmyndir um lífið.

Ég var á þeirri stundu orðinn ákaflega þreyttur á íslensku samfélagi og því veraldlega drasli sem fólk taldi sér til tekna. Ég var eins og svo oft áður – utanveltu. Ég átti ekki fasteign, keyrði ekki um á glæsibifreið, fannst meira varið í að vera minn eigin herra, en að starfa fyrir stórt skrímsli með veglegar tekjur. En mikið hafði ég reynt. Ég réði mig meira segja til vinnu hjá stóru skrímsli, en entist ekki lengi, enda held ég að mér hafi aldrei liðið jafn herfilega á nokkrum vinnustað. Það er ekki hægt að láta sér þykja vænt um ljótt og ópersónulegt skrímsli.

En eftir að hafa reynt eitt og annað til að fóta mig í þessu samfélagi fór ég að efast. Fyrst efaðist ég um sjálfan mig. Svo efaðist ég um gildi samfélagsins. Og áður en ég vissi af, var ég farinn að efast um allan ásetning mannskepnunnar. Þá óskaði ég þess að önnur eins bylting og varð í þankagangi á sjöunda áratugnum, endurtæki sig og velti því fyrir mér hvort það ætti nokkurn tímann eftir að gerast aftur. Bara án vímugjafa. Frelsi fyrir atgöngu vímuefna er háð framboði á enn einum markaðnum. Spurning mín hinsvegar er sú hin sama.

Óvissuástandið sem ríkir núna er næstum jafn spennandi og að nota almenningssamgöngur í Ísrael.

Rétt á meðan ég framdi félagslegt hryðjuverk á sjálfum mér sá ég þessa fyndnu yfirlýsingu í búðarglugga á Skólavörðustíg. Ég greip í vélina mína, sem var handbær, og varðveitti augnablikið.

Eftirfarandi gerðist:

Í dag var ég staddur á Skólavörðustíg eftir langan göngutúr suður með sjó. Ég staðnæmdist til að taka ljósmynd af einkar fyndinni yfirlýsingu sem fest hafði verið upp í búðarglugga. Yfirlýsinguna mátti skilja sem svo að í ljósi lúalegrar framkomu breskra stjórnvalda í garð íslendinga, væru bretar ekki velkomnir sem viðskiptavinir í þessa búð.

Fyrir utan búðina hitti ég mann sem ég er málkunnugur. Hann var með konu sem mér hefur alltaf fundist ægilega sæt. Hún er með tígulegt nef af þeirri sort sem ég hef alltaf verið sérstaklega veikur fyrir. Eftir að hafa spjallað lítillega við þau, fannst mér orðið tímabært að skíta félagslega í brækurnar mínar. Stúlkan, sem ég hef aldrei átt við orðaskipti og er sem fyrr segir ægilega aðlaðandi, spyr mig hvort ég og maður, sem hún nefnir með nafni, – séum ekki vinir. Ég, sem var á þessari stundu orðinn örlítið taugaveiklaður, misskildi ungu stúlkuna hræðilega og hélt að hún væri að spyrja mig út í allt annan mann, en sá maður er í mínum huga viðurstyggilegur viðbjóður.

Hvað gerðist í höfðinu á mér, skil ég ekki, og freistast því til að leita skýringa á þessum hræðilegu mistökum. Það fyrsta sem mér kemur til hugar er að ég hafi ruglast vegna þess að mennirnir tveir eru með sama föðurnafn, en það eitt og sér er ekki nógu góð ástæða. En þar sem annar þeirra ber sama eigin- og föðurnafn ásamt millinafni hins, er mögulega komin skýring á ruglingnum. Við bætist að aðeins ofar á Skólavörðustíg, hafði ég gengið framhjá húsi þessa manns sem ég ber kala til og hugsað eitthvað í líkingu við: Já, þarna býr hann #$&%/&(&(%!#, ég hef ekki kynnst meiri drullusokk.

Eftir að hafa úthúðað manninum við þetta almennilega fólk, kvaddi ég og hélt ásamt góðum vin, sem var með mér í för, á Mokka kaffi. Þar uppgötvaði ég, mér til mikillar skelfingar hvað ég hafði gert. Ég hafði farið ófögrum orðum um mann sem ég elska og virði. Miður mín í andlegu uppnámi settist ég niður með kókóbolla, gróf upp símanúmer og bætti fyrir skelfileg mistökin.

Á morgun ætla ég ekki út fyrir hússins dyr.

Skyndilega, án þess að ég fengi nokkuð við það ráðið, glæddist innra með mér ást og kærleikur til þessa manns. Pollrólegur, alveg ósofinn stendur hann í miðri stórhríðinni og geislar af heilbrigði og elegans. Ég fylltist mér áður ókunnugri þjóðrækni, þar sem ég fylgdist með honum á blaðamannafundinum í dag. Ekki einu sinni, heldur í þrígang lýsti hann því yfir á bæði ensku og hinu ylhýra hversu ósvífinn honum fannst Gordon Brown. Hann hóf hinn enskumælandi fund á þessari yfirlýsingu, en eftir að hafa svarað nokkrum spurningum endurtók hann yfirlýsinguna nánast orðrétt. Það var þá, sem eitthvað gerðist í hjarta mínu sem ég fæ ekki útskýrt. Geir H. Haarde hætti að vera bara Geir H. Haarde, og kallast því hér eftir Geir H. Haarde okkar.

Ég hef heyrt þetta lag spilað nokkrum sinnum á gufunni, en aldrei vitað hverjir eiga það. Á tímabili hélt ég að þetta væri Daniel Johnston, en svo er ekki. Það var svo í vikunni að ég komst að því að þetta er íslenska bandið Hjaltalín. Það gerist ekki oft, en núna er ég að hugsa um að kaupa disk með þeim.

Guð blessi Ísland!

Eftir að íslenska þjóðin hefur umborið nýríka hrokafulla fábjána í lengri tíma sjáum við loks fyrir endann á þessum leiðindum. Útrásarárin einkenndust af mannvonsku og græðgi. Feiti kallinn varð feitari, hrokafyllri, ómanneskjulegri og gráðugri. Ekki taka því persónulega þegar ég rýji þig inn að skinni og naga magurt kjötið af beinum þínum, sagði feiti kallinn, – þetta er bara biss-ness. Og eftir því sem feiti kallinn varð feitari, því meira þurfti hann að éta til að finna fyrir seddu. Nú er svo komið að feiti kallinn er búinn að éta yfir sig.

En þessi góssentíð skilaði sér ekki í lægra matarverði, fágaðri viðskiptaháttum, eða meiri hamingju. Margir, þó ekki allir, vildu taka þátt í veisluhöldunum og fitna eins og feiti kallinn. Í þeim tilgangi eltist margur góður drengurinn við ríkidæmið með kaupum á margra milljón króna farartæki á 100% okurlánum, hundruðum fermetrum af steinsteypu sem skreytt var því dýrasta og flottasta til að ganga í augun og öðlast virðingu feita kallsins. En nú líða þessir andstyggðartímar undir lok. Það er verst hve margir saklausir þurfa að blæða fyrir gilleríið.

Mér er órótt yfir fréttum síðustu daga. Ég held að ástandið sé mun verra en ráðamenn þjóðarinnar láta í veðri vaka. Það að við höfum ákveðið að standa ekki við skuldbindingar Landsbankans í Bretlandi rennir stoðum undir þann grun minn. Svona gera menn bara á stríðstímum. Það svíkur engin þjóð veldi af þessari stærðargráðu, nema á stríðstímum. Og eiginlega ekki, því á stríðstímum snúa bandalagsþjóðir bökum saman.

Það biður enginn ráðamaður neinnar þjóðar Guð um að blessa hana nema að hún sé í lífshættu. Það má taka alvöruna í torskildu ávarpi forsætisráðherra og margfalda hana með að minnst 10, enda honum uppálagt að kosta til öllu til að skríllinn missi sig ekki, þó hann þurfi að ljúga eða draga úr alvarleikanum.

Nú er ég svo barnalegur þegar ég hugsa um þessi mál, en ég furða mig á hvers vegna enginn fjölmiðlamaður spyrji þá sem vita, ef þeir þá vita það, hvað við skuldum nákvæmlega og hvað við eigum.

Ráðamenn og þeir sem búa yfir einhverri alvöru vitneskju kappkosta að vera eins obskjúr og þeir mögulega geta. Er mögulegt að þessar hamfarir séu óviðráðanlegar og ekki hægt að tryggja neinum eitt né neitt.

Ég er miður mín yfir að hafa dottið í þann fúla pytt að skrifa um efnahagsmál. Ég vil ryðja færslunni hér að neðan úr vegi með hjálp Marlene Dietrich, þar sem hún syngur: Sag mir, wo die blumen sind, en margir spyrja sig einmitt þessa daganna hvað hafi orðið af öllum fallegu blómunum, sem gerðu okkur kleift að kaupa meira drasl sem við höfum engin not fyrir.

Ástandið er þó ekki alslæmt fyrir manngerðir af mínu sauðahúsi. Í góðærinu hef ég verið þjakaður af hræðilegri minnimáttarkennd yfir að eiga ekki fullt af drasli. Ég hef vart þorað að láta sjá mig á 11 ára gömlum bíl mínum af Opel gerð. Enda veit ég að bíltegundin endurspeglar hvernig manni hefur vegnað í lífinu. 1997 tegund af Opel, er ekki góð fyrir ímyndina. Það er sárgrætilegt að mæta margra milljón króna Range Rover, þegar maður sjálfur keyrir druslu. Skiptir þá einu hvort hún sé að fullu greidd. Hverjum er ekki sama um það, þegar hægt er að taka myntkörfulán.

Myntkarfa…. Hljómar eins karfa sem gaman væri að taka með sér í lautarferð.

Það er því góð tíð hjá mér og öðrum kommúnistum, sem ekki hafa tekið þátt í sukkinu. Við fyllumst ljóðrænni réttlætistilfinningu. Við trúum að hinir mögru komist af. Að maðurinn þurfi ekki allt þetta djöfulsins drasl. Að hverfa til upprunans, sé mannkyninu hollt og gott.

Það er þó illa fyrir manni komið þegar eina gleðin sem maður upplifir er þórðargleði. Ég get þó huggað mig við að enginn les færslu sem ber þýskan titil.

Í gær þegar ég lagðist í rekkju var ég í mikilli geðshræringu yfir skelfilegum atburðum í íslensku efnahagslífi. Þegar ég svo vaknaði í morgun var friður í sálinni minni. Í hjarta mínu var kærleikur, ást og fullvissa um að nýir og fallegir tímar væru framundan.

Mig dreymdi eftirfarandi:
Ég var staddur í lúxusþyrlu með Agli Helgasyni. Hann flaug þyrlunni, sem mér skildist að væri í hans einkaeign. Hann brosti góðlátlega til mín. Hann var öllu grennri en hann er í raunveruleikanum. Vel til hafður með dökkgrænan flughjálm. Hann bauð af sér góðan þokka og nærvera hans var þægilega seiðandi. Hvert við vorum að fara, veit ég ekki, en meðan á fluginu stóð útskýrði hann föðurlega fyrir mér hrun kapitalismans. Hann sagði mér að ótti minn væri ástæðulaus. Að tími breytinga yrði að vísu ekki sársaukalaus og margur maðurinn kæmi til með að streitast á móti hinu óumflýjanlega. En að baráttunni lokinni yrði heimurinn annar. Fallegri. Kærleiksríkari. Heimur þar sem einstaklingurinn skipti einhverju máli, þar sem manneskja er ekki bara nafn skuldara á innheimtulista bankanna. Heimur frír af efnishyggju, græðgi og egóisma. Ég tók eftir að landið sem við flugum yfir var sérstaklega grænt og gróðursælt.

Að doppelganger Egils Helgasonar skuli birtast mér í draumi til að færa okkur mannfólkinu fagnaðarerindið er eitthvað sem ég hygg að beri að taka mjög alvarlega.

Menn sem hafa lifað lífi í einsemd jafnlengi og síðuhaldari eru veikari fyrir ýmiskonar gylliboðum ástarinnar. Þar er ég engin undantekning. Þrátt fyrir hrjúft og hranalagt viðmót blundar niðri fyrir þörf fyrir að elska og vera elskaður.

Einstaka sinnum kemur fyrir að einhver kona frá brotnu heimili sýnir mér vott af áhuga á samfélagsvefnum facebook. Við það kætist ég ægilega í hjarta mínu, þó svo ég sé viss um að konan hljóti að vera annað hvort illa gefin eða snarklikkuð. Ef ekki bæði.

Á facebook í dag fékk ég einmitt eitt slíkt boð frá ósköp huggulegri konu. Hún hafði áhuga á að vita hvernig ég kæmi út í samanburði við hana á kynferðissviðinu. Hvort ég væri ákjósanlegur bólfélagi. Ég sem hafði verið kjökrandi síðan ég vaknaði, hryggur í sálinni minni yfir tilfinningalegum skipsbrotum, vaknaði til lífsins og tók beiðninni sem himnasendingu.

Með von í brjósti og allur uppveðraður smelli ég á þartilgerðan: já og amen hnapp. Upp kemur listi af svaðalegum spurningum út í hin og þessi atriði varðandi kynlífsiðkun mína. Þar sem minni mitt er gloppótt, reyni ég að svara spurningunum þannig að ég komi út sem kynlífströll af þeirri tegund sem allar konur elska að lyfta sér á kreik með. Ég vel að halda áfram og get varla beðið eftir að fá niðurstöður um hvernig ég og þessi unga kona eigum saman. Upp koma myndir og nöfn af hinum og þessum erlendum aðilum, þar á meðal karlmenn, sem passa 100% við mig. Þar til hliðar við er mér gefinn kostur á að senda sama spurningalista á alla kvenkyns vini mína.

En hvergi sé ég hvernig ég og konan sem upphaflega sendi mér beiðnina pössum saman og þegar hér er komið við sögu, er ég orðinn frekar sár og sorgmæddur yfir sjálfum mér. Ég ákveð að hætta þessari vitleysu og skelli mér á facebook forsíðuna þar sem ég fæ yfirlit nýjustu frétta og tilkynninga. Ég sé að þar er ný tilkynning um eitthvað spennandi. Hvað skyldi þetta vera? Ætli þetta séu skilaboð frá konunni sem vildi vita hvaða mann ég hefði að geyma undir sænginni? Ég smelli á tilkynninguna og það sem blasir við mér, gerir það að verkum að ég hefði helst viljað detta dauður niður. Mér er tilkynnt að ég hafi sent boð um þennan óþverra á alla kvenkyns vini mína á facebook, þar á meðal mömmu mína, mágkonu, og dóttur bróður míns, en öll hans fjölskylda er sannkristin og fer í kirkju á sunnudögum. Ég samt valdi ekki að gera neitt þvíumlíkt. Hvað á ég að gera? Nú halda vinnufélagar mínir upp í akademíu, fjölskyldan mín og vinir að ég vilji ríða þeim. Djöfuls viðbjóður.