SiggiSiggiBangBang

Ég vaknaði upp hamingjusamur, glaður og frjáls – fékk mér espresso, las netrusl og fór því næst í sturtu. Vorið er komið og grundirnar gróa, söng ég hástöfum, meðan ég þreif mig. Ég sté út úr sturtuklefanum, þerraði mig og hugsaði með sjálfum mér: Best að stíga á vigtina, nú er ég búinn að vera svo temmilegur í sukkinu þessa vikuna, ég hlýt að hafa lagt af eitt, ef ekki tvö.

Garghhhhhh – $#%%/##$$%!$!#$.

Og á þeirri stundu var dagurinn ónýtur. Vigtin sýndi að ég hafði ekki lagt af, heldur bætt á mig heilum þremur kílóum. Ó, harmur lífs míns. Afhverju ég? Öhhhhhhh, ahhahhhahhah, með smá meira af öhhhhhhhhh.
Allan daginn, muldraði ég með sjálfum mér: Það á enginn eftir að vilja tala við mig, nú þegar ég er orðinn svona ægilega feitur. Andskotans Húsavíkur jógúrtið sem ég hef þambað alla vikuna, er svínfitandi. Ó, ó, ó, ég sem hafði svo mikið fyrir því að ná aftur anorexíulúkkinu sem fer mér alltaf svo ægilega vel. Nú, verður tekið á því. Majones og sékur bindindi þangað til að ég er farinn að lúkka nógu vel til að geta leikið í Schindlers List 2.

Í lok dags hljóp ég síðan 12 kílómetra, og þegar ég kom heim, steig ég aftur á vigtina, og var þá strax orðinn þremur kílóum léttari. Ég tók gleði mín umsvifalaust á ný.

Ég veit ekki hvort ég þori að skrifa þetta. – Jú, ég læt vaða. Þegar ég var að hlaupa, hálf grátandi yfir því hversu vondur fituguðinn er við mig, tók ég eftir gullfallegri konu í hjólastól. Hún var skælbrosandi að keyra stólinn sinn yfir þúfur og aðrar hindranir til að komast aðeins nær vinkonu sinni, sem stóð í fjörugarðinum. Þá skammaðist ég mín svolítið fyrir að hafa verið í fýlu í allan dag, bara út af því að vigtin var mér ósammála.

Maðurinn sem deilir með mér skrifstofu er með ógeðslegan tónlistarsmekk. Meðan ég auðga anda hans með Bob Dylan, David Bowie, Jefferson Airplane, Coco Rosie, Pixies, Cat Power, brýtur hann mig á bak aftur með endurtekinni spilun á drullukuntunni henni Enyu, Enigma, U2 og einhverjum spænskum vælukjóum sem ég til allrar guðs blessunar kann ekki nafn á.

Nú, get ég ekki haldið stillingu minni lengur – ég ræðst á hann með exi.

Í síðasta bréfi sem Þórbergur skrifar Biddu systur, gerir hann sér grein fyrir að dauðinn er skammt undan og veltir því fyrir sér hvernig eftirlífið gangi fyrir sig á Bláu eyjunni. Þeir sem lesið hafa Sálminn, vita að Bláa eyjan er staðurinn sem við förum á þegar við deyjum; Bláa eyjan eða góðu sveitirnar. Í bréfinu ímyndar hann sér, að hann sé nýkominn til Bláu eyjunnar.
Á Bláu eyjunni er haldið manntal líkt og á jörðinni, nema þar er manntalið ekki notað sem uppflettirit fyrir málaflutningsmenn, fógeta eða sýslumenn. Hann fer að spyrja þá sem halda manntalið um Biddu systur, hvort hún sé komin á Bláu eyjuna, en fær þau svör að hún sé ennþá á jörðinni alveg sprellilifandi. Hann fær líka að vita að þó svo honum finnist hann vera nýkominn til Bláu eyjunnar sé hann í raun og veru búinn að vera þarna í 16 ár. Hann er undrandi á þessu tímaleysi.
Nokkrum mánuðum eftir að hann skrifar þetta bréf, deyr Þórbergur. 16 árum síðar deyr Bidda systir úr krabbameini.

Það var regulega gaman að sjá Lillu Heggu hjá Evu Maríu. Sálmurinn um blómið, er ein snjallasta lífsspekibók sem ég lesið. Einnig var dásamlegt að sjá fáein brot úr viðtali Magnúsar Bjarnfreðssonar við kallinn, en ég hef aldrei heyrt í honum né séð af honum hreyfimynd. Hér er brotabrot, í óþökk Ríkissjónvarpssins:

Af engu sérstöku tilefni langar mig til að skrifa lítinn fallegan pistil um þurrkuntulegt viðmót okkar Íslendinga. Í þessum pistli reyni ég eftir fremsta megni að hljóma eins og maður sem er skör ofar en allir aðrir, og þess vegna vel til þess fallinn að koma auga á það sem betur mætti fara í okkar meingallaða samfélagi. Ég leitast við að stinga á þau graftarkýli samfélagsins, sem ég tel fullvíst að ég eigi ekki aðild að, og vegna þess að ég stend alltaf fyrir utan það sem ég gagnrýni, er mér fært að vera sérstaklega óvæginn í umfjöllun minni. Pistillinn, sem og flestir pistlar sem ég skrifa, verður drekkhlaðinn séríslenskri minnimáttarkennd. Inngangur hans útlistar hvað allir aðrir eru ennþá miklir fífl og fávitar, meðan ég sjálfur hef þroskast ríkulega.

Gjörið svo vel:

Grunnhugsun Íslendinga í samskiptum við meðbræður sína, er að þeir þurfi annaðhvort að ráðast á þá, eða verjast þeim. Hvort þetta sé arfleifð frá þeim tíma er þjóðin lap dauða og djöful, með tilheyrandi skammt af andskota og helvíti úr skel, vill ég ekki segja til um. Ég hef þó tekið eftir að þetta viðmót virðist sérstaklega áberandi hjá karldýrinu; má þó vel vera að fas kynbræðra minna, fangi sérstaklega athygli mína. Þó hef ég líka oft orðið vitni að íslenskum konum svo illa þjökuðum af minnimáttarkennd að þær finna öryggi í ögrandi og sérstaklega óaðlaðandi framkomu. Hver sem kynjahlutföllin eru, má sjá að þetta viðmót er áberandi hjá flestum sem ganga hér um götur borgarinnar.

Vinkona mín, af erlendum uppruna, átti til nafn yfir Íslendinga, sem þjáðust sérstaklega af þessu: a man with face like harðfisk. Með harðfiskviðmótinu vill Íslendingurinn koma þeim skilaboðum áleiðis að best sé fyrir alla að halda sig í hæfilegri fjarlægð, því ef einhver gerist of nærgöngull – þá hefur hann verra af. Undirrituðum þykir ægilega gaman að fylgjast með þeim sem tileinkað hafa sér þetta úthugsaða viðmót, því þeir leggja svo mikið á sig til að reyna að koma fyrir eins og þeir séu svalir harðjaxlar.

Ég verð þó að viðurkenna, að ég er jafn sýktur af harðfisksyndróminu og hver annar. Ég sjálfur, eins mikil blómarós og ég er, geng ekki alltaf um götur borgarinnar, frjáls og glaður, syngjandi Mary Poppins lög. Þó er ekkert sem ég vildi frekar gera. Ég hinsvegar – svo ég aðgreini mig aðeins frá harðfiskpöpulnum – legg mig alveg reiðinnar býsn fram um að berjast gegn þeim dyntum sem ég greini í fari mínu, burtséð frá því hvernig samfélagið sem ég lifi og þrífst misvel í, hefur um það að segja. Ef ég kem einhverjum fyrir sjónir, sem samkynhneigt semi-karlmenni, meðan ég flautandi lítinn lagstúf – kála skapgerðabrestum mínum, þá gott og vel.

Eitt er víst að þetta líf er alltof stutt og tilgangslaust til að haga sér eins daunillur harðfiskur.

En hver veit, kannski langar okkur öllum til að syngja og dansa niður Laugaveg, full af kærleik og hamingju.

Orri Harðarson skrifar pistilinn: Ertu maður, eða ertu sjúkdómur? Hann skrifar skýrt og skilmerkilega um málefni sem ég kaffærði í orðaskrúða og slæmri málfræði í færslu frá 19. október, 2006: fallacius pluralibus. Ég veit reyndar ekki hvað þessi titill átti að fyrirstilla, en mér sýnist þetta hafa verið máttlaus tilraun mín til að búa til bull latínu, sem átti að hljóma eins og eitthvað ættað úr læknisfræði. Fallacius pluralibus, er eftir því sem ég best fæ séð: munnmök í fleirtölu. En munnmök er víst ekki til í eintölu. “Á ég að veita þér munnmak, kæra ungfrú?” , sagði ungi herrann og brosti góðlátlega. Nei, ekki aldeilis, – munnmak er ekki flott orð!

Orri Harðarson er frá og með deginum í dag, kominn í gúgúl rass lesarann minn.

Ég hugsa ekki bara mikið um dauðann og eilífðarmálin, því ég hugsa einnig töluvert um ellina og hvernig ég kem til með að verða þegar ég er orðinn gamall kall. Mig hálft í hvoru langar til að verða snargeðveikur kall sem brúkar kjaft við samtíðarmenn sína. Ég vill því biðja fólk á mínu reki að koma fram við mig af sérstakri virðingu og nærgætni, því annars verðið þið fyrir barðinu á mér á félagsheimilum, í þjónustuíbúðum og öðrum stöðum þar sem aldrað fólk kemur saman.

Ég mun tildæmis verða daglegur gestur í félagsvist aldraðra og þrátt fyrir að vera alveg kexklikkaður verð ég framúrskarandi spilamaður sem allir vilja spila við. Ef einhver, sem mér er í nöp við, nálgast borðið sem ég spila við, garga ég, frussa og froðufelli. Ef ég svo myndi afhverju mér væri illa við viðkomandi, þá léti ég fylgja með einhvern vel til fundinn óhroða.

Ég verð að sjálfsögðu með staf, sem ég reiði til lofts, máli mínu til stuðnings. Sá er yrði fyrir barðinu á mér, kæmi til með að hrökklast undan og verða eins og lúpa. Þá myndi ég garga á eftir honum: Komdu svo aldrei aftur í félagsvistina, djöfuls ómennið þitt! Hann drattast þá heim til sín, færi aldrei aftur út fyrir hússins dyr og dræpist einn og yfirgefinn tuldrandi fyrir brjósti sér, hvað hann hefði nú átt að vanda sig betur í samskiptum við SiggaSiggaBangBang í árdaga.

Hvaða tegund af dementíu ég ætla svo að vera með, hef ég ekki enn ákveðið, en af nógu er að taka.

Þessar hugmyndir mínar um ellina, gætu þó hugsanlega eitthvað breyst á komandi árum. Margt af því sem ég hef ákveðið í lífinu, hefur ekki staðist eða molnað niður í tímanna rás. Ég man að fyrir u.þ.b tíu árum síðan, hélt ég að ég vissi bara æði andskoti margt. Í mínum huga, voru skoðanir mínar, hugsanir, viðhorf, með þeim betri sem finna mátti í einum Íslendingi. Ég var að mínu viti, víðsýnt bóhem, sem hafði óbeit á fólki sem lifði heilbrigðu lífi. Lá oft við, þegar ég mætti hlaupara á förnum vegi, að ég bókstaflega hrækti á hann. Núna, tíu árum síðar, veit ég ekki neitt í minn haus. Ég veit ekki hver ég er, hvað ég stend fyrir, hvert ég er að fara, hver tilgangur með þessu jarðlífi er, hvað er í kvöldmat, osfrv. Ég er þó sjálfur orðinn mikill hlaupari. Ég hleyp held ég 40-50km í viku, ef mér heilsast vel.

Kveikjan af þessum pistli mínum um ellina, varð til þegar ég hljóp Skerjarfjörðinn í morgun. Mætti ég þar hóp af eldra fólki, sem var á göngu. Hugsanlega í einhverjum gönguklúbb. Mörg þeirra voru í skærlituðum útisvistarfatnaði. Þau voru ósköp glaðhlakkaleg að sjá. En ég hugsaði með sjálfum mér: Þegar ég verð gamall þá klæði ég mig ekki í svona útivistarfatnað og ég geng ekki með hópi af grautfúlu samtíðarfólki mínu. Ég í mesta lagi, geng með einhverri vinkonu minni suður Laufásveginn, íklæddur frakka, með virðulegan hatt. Svo hugsaði ég þetta aðeins lengra, og þá datt mér í hug að það væri vel við hæfi að verða snargeðveikt gamalmenni.

Ég held þó samt að ég vilji helst verða bara ljúfmenni og ég óska mér þess að verða umkringdur börnum og ungu fólki. Fullorðna fólkið er nefnilega svo fokking leiðinlegt.

Fátt er jafn frískandi á föstudagskvöldi og hafa til tei, smurbrauð og hlusta á líkræður. Sumir drekka sig fulla. Aðrir maula kartöfluflögur og glápa á raunveruleikasjónvarp. Ég hinsvegar, drep tímann með að hlusta á líkræður. Svona er nú lífið oft á Óðinsgötunni.