SiggiSiggiBangBang

Sem hér segir:

Fyrirtæki eins og 66° Norður, sem var lítið sætt og vel virt, en gat ekki látið sér nægja að stunda heilbrigð og heimilisleg viðskipti, heldur varð upptekið af að fitna og græða meira, jafnvel þó það bryti í bága við allt siðgæði. Nei, skítt með fólk, fallegt gildismat, og þá hugsun að koma að gagni í þessu lífi. Græða meira, meiri peningar, meiri völd, meira gaman.
Til helvítis með 66° Norður.

Ísrael – Palestína.
Það sem er að gerast í Ísrael er engu betra en það sem gerðist í Þýskalandi nasismans. En hverjum er ekki sama um fólkið í Palestínu, meðan nóg er framleitt af raunveruleikasjónvarpi, þarf engum að leiðast. En þetta þarf ekki að vera svona, því með spánýrri tölvutækni er hægt að láta andstöðu sína í ljós. Smelltu hér til að leggja þitt netfang á vogarskálarnar.

Stundum finnst mér lífið vera eins og vínsmökkunarferðin sem átti að vera innifalin í sólarlandarpakkanum sem ég keypti, en var svikinn um. Eins og sönnum íslenskum túrhest sæmir gef ég mig umsvifalaust á tal við fararstjórann og segi með þjósti, þannig að allir heyra: “Ég stóð í þeirri meiningu að farið yrði í vínsmökkunarferð! En nei og svei, svindl og svik! Ég er ekki bara illa svikinn, heldur er ég miður mín. Eina fríið sem ég gat leyft mér að fara í fleiri, fleiri, fleiri, mörg, mörg, fleiri, fleiri ár og ég geri þau hryllilegu mistök að skipta við svik og svindl ferðaskrifstofu. Viltu ekki bara slá mig af, herra fararstjóri?” Svo fletti ég skyrtunni og bíð þess að fararstjórinn stingi mig í hjartað með svindl og svik hnífnum sínum.

Ég hef komist á raun um, að það hentar mér engan veginn að tileinka mér of praktískar hugsanir. Lífið verður fyrir vikið þunglamalegt og drepleiðinlegt. Það fer allt að snúast um vínsmökkunarferðina sem mér finnst að verið sé að svíkja mig um. Það er kjánalegt að taka þessa tilveru of alvarlega. Enda fer mér mun betur að rækta minn rómantíska þankagang. Vera sveimhugi. Búa til sögur í höfðinu. Láta mig dreyma. Horfa á stjörnurnar. Athuga hvort ekkert bóli á geimskipinu sem skildi mig eftir með öllu þessu asnalega fólki.

Ég heyri að nágrannar mínir eru aftur byrjaðir á rúmskaki. Ég þarf að taka þessi óhljóð upp og nota í eitthvað listaverk. Það heyrist samt eiginlega ekkert í þeim sjálfum, heldur bara í ódýra IKEA rúminu, sem mér heyrist vera að liðast í sundur undan þunga hamborgaraétandi ungmennanna. Ahhh, þarna lauk þessum ófögnuði. Ríkulega nærður pilturinn hefur gengið hreint og beint til verks í þetta skiptið og klárað þetta óþrifaverk á mettíma – henni án efa til mikils léttis.

Talandi um praktískt mál: Ég þarf að flytja!

Vertu til, er vorið kallar á þig,
vertu til að leggja hönd á plóg.
Komdu út því að sólskinið vill sjá þig
sveifla haka og rækta nýjan skóg.

Þennan vorsöng hef ég flautað og sungið síðan ég vaknaði í morgun. Lífið kemur fram við mig af sérstakri virðingu þessa daganna. Ég heyri Bylgjulestina nálgast.

Gott þykir í lok vinnuvikunnar að sturta í sig brennivíni og bregða sér niður í miðbæ til að sinna félagslegum þörfum. Ölvað fólk, sem undir öðrum kringumstæðum hefði engan áhuga á að kynnast, ruglar saman reitum sínum og fer jafnvel í sleik. Þegar þetta sama fólk hittist svo seinna á götu úti allsgáð, hefur það ekki svo mikið fyrir því að heilsa hvoru öðru, rétt eins og það séu þegjandi samkomulag um að það sem gerist undir áhrifum áfengis tilheyri öðrum heimi, sem hefur ekkert með raunveruleikann að gera.

Ég sjálfur hef ekki orðið fullur í næstum átta ár. Mér er skítsama hvaða nafni mínu edrúlífi er gefið. Ég kenni mig ekki við nein félagasamtök, né er ég síröflandi um áfengi eða ástæðuna fyrir því að ég kýs að smakka það ekki. Flestir sem umgangast mig vita heldur ekkert af því að ég drekk ekki. Og þar sem ég legg heldur ekki í vana minn í að flokka fólk niður eftir hvort það drekkur mikið eða lítið, þá velti ég stundum fyrir mér hvað gerir það að verkum að fólk safnast saman um helgar niður í bæ, blindfullt, gargandi og grenjandi eins og skepnur í dýragarði.

Fólk, hefur mikla þörf fyrir að mynda tengsl við annað fólk – það er vitað. Ekki bara til að sinna sínum sleikþörfum, heldur líka til að finna fyrir einhverjum kærleik, eða viðurkenningu. Sumir eru jafnvel í leit að afdrepi í þessari asnalegu tilveru sem ekkert okkar getur útskýrt á fullnægjandi máta. En við búum í félagslega heftum heimi, og stjórnumst af ótta við álit annarra. Og eina leiðin sem við kunnum til að finna fyrir frelsi af einhverju tagi, er að hella í okkur gnótt af brennivíni.

Væri ekki yndislegt ef við mannfólkið gætum leyft okkur að rjúka í fangið á einhverjum ókunnugum, sem við höfum miklar mætur á. Setjum sem svo, að ég væri staddur bláedrú á Laugaveginum og ég kæmi auga á Óttar Proppé – fallegasta mann Íslands – eða jafnvel bara Megas, og ég í óheftri gleði og ánægju yfir að sjá þessa prýðismenn, réðist ég á þá og faðmaði í hjartahreinum kærleik. Það er ég nokkuð viss um að þó bæði Óttar Proppé og Megas séu miklir lífskúnstnerar, þá myndu þeir draga þá ályktun að ég væri snaröfugur geðsjúklingur, sem hefði í hyggju að vinna þeim mein. Ef ég léki þennan sama leik, blindfullur niður í bæ um helgi, væri ég álitinn ægilega sniðugur, – í versta falli leiðinlegur.

Nú, eða ef ég væri staddur á kaffihúsi, sötrandi kaffilaði og ég kæmi auga á einhvern sem væri líklegur til að vita eitthvað meira en ég um eilífðarmálin – hóa í hann og spyrja hann sisona hvort dauðinn sé endirinn, eða hvort við þurfum jafnvel að fæðast og lifa sama lífinu aftur nákvæmlega eins. Sá hinn sami myndi hrökklast í burtu, viss um að ég væri snargeðveikur, talandi um einhver helvítis eilífðarmál, þegar ég ætti að vera upptekinn af því hvaða tegund af bíl ég keyri. Nákvæmlega sömu kringumstæður, nema hefði ég verið sötrandi bjór í stað kaffilaðis, hefði viðkomandi mögulega álitið mig ótrúlega flippaðan. En hvað sem eilífðarmálum líður, þá væri ég til í að búa í heimi þar sem ekki gilda einhverjar óskrifaðar reglur um hvenær maður má sýna tilfinningar og hvenær ekki.

Þessa daganna ræ ég ládeyðu lífsins og ekki laust við að mér drepleiðist allt mannanna prjál. En ég brosi eins og fábjáni. Ekki má ég verða uppvís af sorg og sút. Dansaðu fíflið þitt, dansaðu, árétta ég við sjálfan mig. Þau mega ekki halda að þú sért að missa móðinn. Svona áfram með þig.

Næsta uppsveifla verður ævintýri líkast – ég er um það viss. Kannski er orðið tímabært að verða ástfanginn. Það er nú leitin af annarri eins geðveiki og ástarsýki.
Ástin er geðveikisástand í hæsta gæðflokki sem örvar bæði blóðflæði og skapandi hugsun. En þú verður dýrvitlaus, því get ég lofað. En allt er jú betra en að sigla lygnan sjó. Þú veist, – fyrir okkur sem ekki lifum bara fyrir munn og maga.

Ófögnuður og hræðileg viðurstyggð af ófínustu sort. Ég er farinn að ganga um gólf tautandi fyrir munni mér: drepa, drepa, drepa. Þó hafa þau einungis búið hér á hæðinni fyrir ofan mig í tæpar tvær vikur.

Ég hef Gvuð og Jesúbarnið grunuð um að hafa sent þau hingað á Óðinsgötuna til að tortúra í mér viðkvæma sálina. Jesúbarn og Gvuð almáttugur í himinhæðum, hvað hef ég gert til að verðskulda þetta? Því sendið þið mér alltaf tóma unglinga, sem finna sér ekkert betra að gera en að stunda stórfelldar ríðingar, þegar undir áhrifum áfengis? Hvað hef ég gert? Ég sem er hjartahreinasti maðurinn í öllum Þingholtunum! Ég græt beiskum tárum. Ó, mig auman.

Til klukkan 5 í morgun bögglaðist nýi feiti nágranninn minn, við að sýna meðleigjanda sínum ástaratlot, með viðbjóðslegum ólátum sem minntu helst á dansiball svína. Hefði hann andskotast til að vera allsgáður, hefði þessi óþverri tekið af á örskömmum tíma, en eins og allir sem fengið hafa sér í aðra tánna vita, þá dregur úr virkni spritze líffæranna við neyslu áfengis. Þannig að andstyggðin stóð yfir í c.a 2 klukkustundir.

Framan af fór ég með þær helstu bænir sem ég kann, til að viðhalda kristilegu hugarfari mínu meðan á hryllingnum stóð. Næst reyndi ég að finna hinn svokallaða hamingjureit, þar sem ég var aftur orðinn barn og var að leika mér í móanum í Kópavogi. Svo greip ég bók og með herkjum las ég mig í gegnum nokkrar blaðsíður.

Yfirleitt er ég vel byrgur eyrnartöppum, ef ske kynni að nágrannar mínir lyfti sér á kreik, eða finni hjá sér löngun til að vinda ofan af sér í enda vinnuvikunnar, en vanþakklátasti köttur í öllum heiminum hún Þórkatla étur alltaf tappana, eins og hún fái ekki nóg að bíta og brenna.
Á endanum missti ég mig og fékk taugaáfall. Ég barði svefnherbergisveggina með höndunum. Endursentist síðan í réttlátu reiðikasti inn á klósett og skellti hurðinni af alefli aftur. Þegar ég kom aftur inn í svefnherbergi var allt dottið í dúnalogn.

Ég hálf skammaðist mín fyrir að missa stjórn á annars fallegu lundarfari mínu. Ég stundaði þó ekki umfangsmikla sjálfskoðun lengi, því ég sofnaði stuttu síðar.

Djúpt í hjarta sérhvers manns blundar þrá eftir að eignast spánýjan Range Rover jeppa: farartæki hamingjunnar.

Þannig er það nú bara í lífinu.

Nú er best að skrifa um bíómynd.

Til þessa hefir mér þótt Baltasar ófrumlegur og alveg sérstaklega leiðinlegur kvikmyndagerðarmaður. Brúðguminn hinsvegar er skemmtilegasta íslenska kvikmynd sem ég hef séð í tuttugu ár. Því segi ég til hamingju Baltasar og til hamingju Ólafur Egilsson.

Ég á nokkur eftirlætis atriði, og eitt af því er atriðið þar sem Anna, leikin af gullfallegri Margréti Vilhjálmsdóttur, hleypur nakin út í Jónsmessunóttina og heimtar að Jón ríði sér í dögginni. Jón, sjálfshyggjukrónprinsinn, hefur engan kynferðislegan áhuga á Önnu og þegar hún gerir sér grein fyrir því, skammast hún sín og álasar sjálfa sig með þessum orðum: Ég er ömurleg! Ég er ógeðsleg! Ég fékk gæsahúð og grátstaf í kverkarnar, svo mikið fann ég til með Önnu. Ég hef mikið hugsað um þetta atriði og ekki laust við að ég geti að vissu leyti samhæft með Önnu, verandi sjálfur frík í hæsta gæðaflokki.

Fyndnasta atriðið að mínu mati, er þegar foreldrar Jóns sitja á traktorspallinum á leið sinni til kirkju. Konan diskúterar við mann sinn hvort presturinn í sókninni tilheyri þjóðkirkjunni. Næsta mynd sýnir Ólaf Egils, sem leikur prestinn, eltast við peningana hans Lárusar, sem fjúka í allar áttir á kirkjulóðinni. Karlinn svarar: Ég fæ ekki betur séð.

Hér má svo sjá skemmtilegt video frá gerð Brúðgumans í boði Hildur82 . Takk fyrir myndbandið Hildur.

Fárveikur hafði ég mig til í gærkveldi, puntaði mig, setti á mig vellyktandi og fór nokkuð ringlaður í hausnum vegna hita, en fullur af góðum ásetningi á árshátíð akademíunnar. Nokkuð bætti ég við ferilskrá mína í misheppnuðum mannlegum samskiptum, en ég er alveg sérstaklega lélegur í froðusnakki og á í bölvuðum erfiðleikum með að gera mér upp einhvern áhuga á einhverju sem ég hef engan áhuga á.

Í eitt skiptið var ég spurður hvert mitt hlutverk væri innan akademíunnar og ég sem var í frekar góðum fíling að gantast í samstarfsfólki mínu, reyndi eftir fremsta megni að svara, en fann ekki neina löngun hið innra til að segja frá starfi mínu, sem mér finnst alveg sérstaklega óspennandi. Ok, ekki kannski óspennandi, en allavega ekki neitt sem ég nenni að tala um þegar ég lyfti mér á kreik.

Ég reyndi að gera röddina mína aðeins dýpri og bera mig svolítið mannalega. En hversu mikið sem ég reyndi að sýna spjallinu áhuga, uppskar ég ekki árangur sem erfiði, enda báru tilsvör mín þess merki: Jú, jú, við erum með fullt af tölvum, sagði ég og vonaði að svarið væri tæmandi og ég fengi frið til að halda áfram að haga mér eins og fífl. Ég varð ekki að ósk minni, og þurfti að halda áfram að rembast eins og rjúpan við staurinn, en að lokum sagði ég viðkomandi að vinna mín væri sérstaklega óspennandi og það væri í rauninni ekki mikið meira um það að segja. Gvuð sé oss næstur. Ég hefði átt að getað haldið þetta út og látið sem ég hefði áhuga, en mér var það lífsins ómögulegt.

En svo talaði ég við annan mann um lífið, tilveruna og fallvaltleika ástarinnar, og það var þá sem ég áttaði mig á að ég á miklu betri samskipti við homma og kvenfólk, en karlalega karla. Karlalegir karlar vilja tala um praktísk mál og mér dauðleiðast praktísk mál.

Þrátt fyrir háan hita og slæmsku, fékk ekkert mig stöðvað þegar hljómsveitin hóf spilerí. Ég bókstaflega rauk út á gólfið og dansaði eins og móðurríðari, þannig að svitinn bogaði af mér og draup á dansgólfið. Mikið ægilega er gaman að dansa. Enda mikilll ruþmi og melódía í mér.

Ég fór heim frekar snemma. Snýtti mér. Tók inn sýklalyf. Las síðan til að ganga fimm í morgun. Svona er lífið hjá hjartahreinum karlmanni á fertugsaldri.

self–right-e-ous
sjálfbirgur, sjálfréttvís, sjálfumglaður, sannfærður um siðferðilega yfirburði sína; þóttafullur.

self-right·eous
confident of one’s own righteousness, esp. when smugly moralistic and intolerant of the opinions and behavior of others.

Það hlýtur þá að vera hægt að tala um þóttafyllerí. En stundum þá koma netheimar mér fyrir sjónir sem eitt stórt þóttafyllerí, þar sem hver moggabloggarinn á fætur öðrum skakklappast rammhálfur og stundum ekki stígandi í lappirnar, á milli umræðuvefa og blogga til að segja öðrum til syndanna, rétt til að honum líði aðeins betur í sínu eigin skinni. Moggabloggari er ekki endilega persóna sem heldur úti bloggi á blog.is, heldur er moggabloggari uppnefni, eða slangur, líkt og tröll eða internet troll. Moggabloggari er þóttafyllibytta.

Að vera moggabloggari er síðasta sort og nú eiga heiðvirðir hjartahreinir netskrifarar, eins og ég sjálfur, undir högg að sækja vegna þóttafyllibyttna. Uppfullar af gremju og ástfangnar af eigin skoðunum leggja þær af stað út á upplýsingahraðbrautina, tilbúnar að reka sannleikann ofan í hvern sem dirfist að láta í sér heyra.

Sannleikann má draga saman í eina setningu: “Ég er æði, en þú ert fáviti!”

Þetta var lítill pistill um þóttafyllibyttur og þóttafyllerí. Ég sprella ekki með það, þegar ég segi að ég hafi það á tilfinningunni, eftir að lesa blogg og athugasemdir, að mér sé ekki óhætt að bregða mér af bæ, nema vopnaður.

Einkennilegt og mikið skrítið, sérstaklega vegna þess að undanfarnar vikur hef ég helst viljað liggja undir sæng í upphituðu rúmi með bók. Já, hún kemur aftan að manni þessi stórskrítna tilvera.

Og ég hef ekki setið auðum höndum í þessari júforíu minni því ég hef, meðal annars, puntað örlítið heima hjá mér, gert við eitt stykki þvottavél, unnið hörðum höndum fyrir fyrirtækið, svo tók ég mig til og byrjaði að læra á saxafóninn sem ég festi fé í fyrir nokkrum mánuðum.

Ég hafði áður reynt að læra á hann og keypti mér meira að segja DVD kennsludisk, en eftir að hafa horft á diskinn í rétt rúmar 5 mínútur, hætti ég vegna þess að mér þótti leiðbeinandinn svo skelfilega hallærislegur; svo púkó að ég ákvað að læra bara aldrei á saxafón, því ég mætti bara ósköp einfaldlega ekki við því að verða jafn hallærislegur og þessi leiðbeinandi.

Er ég hvað? Hégómagjarn? Þessi ummæli særa hnarreist stolt mitt!

En allavega, meðan ég bíð óþreyjufullur eftir að klarinettið rati heim í hlað, ætla ég að læra á saxafón.

En hver er ástæðan fyrir því að ég er svona ægilega glaður? Ekki er ég ástfanginn….. Ahhh, það er óþarfi að orðlengja þetta frekar, ég hef svarað spurningu minni sjálfur.