SiggiSiggiBangBang

Ef einhver ofmetnast og fer að haga sér eins og snipparamenni, þá gerir Gvuð sér lítið fyrir, rífur út á sér typpalinginn og löðrungar þann með honum sem á í hlut. Ég hinsvegar trúi ekki á þennan Gvuð, sem talað er um í Biflíunni. Ef hann er til, þá er hann sjálfumglaður egótískur geðsjúklingur, sem einhver þarf nauðsynlega að sprauta niður og loka inni. Ég trúi þó statt og stöðugt á einhver óskilgreind lögmál, sem kalla má Karma, ef maður er þannig innstilltur. Ég trúi því að maður eigi að vera góður og láta gott af sér leiða. Að manni eigi að vera umhugað um breyta rétt. Og leitast við að laga það sem aflaga fer (Tikkun Olam). Ég vona þó að Gvuð biflíunnar – sé hann til – finni sig ekki knúinn til að löðrunga mig, fyrir ummæli mín í þessum veflók. Hvers vegna ég svo skrifaði þennan veflók, er mér hulin ráðgáta. Eitthvað í kosmósinu, kannski.

Fyrir nokkrum mánuðum síðan var ég afskaplega hryggur í mínu hjarta. Ég var staddur á pósthúsi niður í bæ að leysa út enn eina bókina um existensial málefni, með sérstaka áherslu á existensial. Og þarna stóð ég, flakandi sár á tveimur löppum. Blóð sálar minnar lak í poll á gólfið og ég var þess viss að ekki liði á löngu þangað til aðrir pósthúsgestir veittu því athygli hversu ægilega sorgmæddur ég var. Aldrei áður hafði jafn sorgarfullur maður átt viðskipti í þessu pósthúsi. Óóóóó, grét ég innan í mér.

En svo fór ég að hugsa með sjálfum mér, að líklega hefðu allir, sem þarna voru samankomnir upplifað aðra eins sorg, kannski ekki í sama mæli og ég, enda minn kross alltaf umtalsvert þyngri en annarra. En þrátt fyrir allt sem á daga þeirra hafði drifið, var þetta fólk að sinna sínu, rétt eins og þau hefðu ekki gert neitt annað en að bíta í plómur og flauta Chim Chim Cher-ee alla sína ævi. Ég fór að skoða hvern og einn og ímynda mér þær aðstæður, þegar sorgin sótti þá heim. Þegar þessi með hattinn missti einhvern sem honum þótti vænt um. Þegar ungu konunni í rauðu kápunni var hafnað af ástvini. Þegar maðurinn með ljótu hárkolluna var stunginn í bakið af vinum sínum. Og eftir að hafa sett alla viðskiptavini pósthússins í gegnum safaríkt sorgarferli, var ég orðinn hinn hressasti. Mér fannst þau öll svo ægilega falleg, að mig langaði til að taka þau í fang mér og hugga.

Kveikjan að þessari færslu var myndbandið við lagið Everybody Hurts Sometimes. Ég hef reyndar aldrei verið sérstakur R.E.M aðdáandi, en frá mínum bæjardyrum séð er þetta tónlistarmyndband það allra besta sem búið hefur verið til. Snerti það ekki taug í áhorfandanum tel ég fullvíst að sá er um ræðir sé viðurstyggilegur viðbjóður af ljótustu sort. Já, þannig er það bara, þetta er ekki einu sinni efni í rökdeilur.

Ef það er eitthvað umfram annað sem ég þoli ekki í íslenskum fjölmiðlum þá eru það viðtöl við liðsmenn boltaíþrótta. Leggjast þeir iðullega í óskiljanlegar útskýringar á því hvað þarf til að þeir nái betri árangri í sinni íþrótt.

“Já, við þurfum ekki annað en að herða okkur í sókninni. Já, þýðir ekkert annað. Annað er bara síðasta sort. bla bla bla bla”

Ég grínast ekki, þegar ég segist fá slæmsku í mallakútinn minn þegar ég heyri í þessum mönnum. Það er þó alveg á jaðrinum að ég geti haft skoðun á þessu, því það er fátt í heimi hér sem ég hata jafnmikið og boltaíþróttir. Já, það er gott að hata. Hata pata.

Með tilliti til þess að pör í nýtízkusamfélagi eyða megninu af sínum tíma fyrir framan sjónvarpið, er mikilvægt að finna sér maka sem hefur svipaðan smekk og maður sjálfur. Ef að báðir aðilar koma sér saman um sjónvarpsdagskránna eru allar líkur á að sambandið verði farsælt og endist mun lengur en fólk kannski kærir sig um. Með þessu móti geta báðir aðilar viðhaldið ástinni í gegnum alveg óendanlegt magn af ógeðslegu drasli. Það kann að hljóma kalt, en þetta kallast að drepa tímann fram að þeirri stundu að maður sjálfur drepst.

Þorri mannkyns lifir sómasamlegu lífi fyrir framan sjónvarpið. Hann er ánægður og hamingjusamur, svo lengi sem hann hefur sófa til að sitja í, kartöfluflögur til að maula og klósett til að skíta í. Nú, tel ég tvö ár síðan ég henti sjónvarpstækinu mínu. Jú, vissulega horfi ég á einstaka þátt í tölvunni minni og stundum meira en ég tel mér hollt. En síðan ég hreinsaði heimili mitt af þessum ókristilega ófögnuði hef ég tekið til við að lesa miklu meira en ég hef nokkurn tímann áður gert og liggja hér orðið heilu staflarnir af bókum lesnir upp til agna.

Þegar ég átti sjónvarp, kom ég heim eftir vinnudag, eða hvað svo sem ég var að gera og kveikti á kassanum. Skipti þá ekki höfuðmáli hvaða dagskrá var í boði, heldur virtist ég finna fyrir einhverjum frið í hjartanu við að hafa logandi á því. Þegar ég áttaði mig á því, tók ég mig til, reif kassann úr sambandi og henti honum fram á gang, þar sem hann beið þangað til ég loks fleygði honum í gám.

Hefur líf mitt batnað við þetta? Góð og gild spurning. Eftir að hafa lesið allar þessar fínu bækur hef ég sjaldan verið jafn þjakaður af existensial vangaveltum. Jú, ég hef reyndar alla tíð marínerað í tilvistarkreppu, og má sjá það á eldri skrifum mínum, en þó ekki í sama mæli og undanfarin tvö ár.

Sjónvarp virðist því vera góð leið til að kúpla út allar efasemdir tengdar tilveru okkar, fyrir suð eða static hljóð, eins og heyrist í landlínusímum: Líííííííííííííííííííííííííííííííííííí. Og það liggur í hlutarins eðli, að sambönd lifa góðu lífi ef ekkert annað á sér stað í hausnum á fólki en: Líííííííííííííííííííííííííííííííííííí.

Í rassaborugat með sjónvörp!

Stundum leiðist mér svo ægilega að vera vakandi og veit ég þá fátt betra en að kveikja upp í rafmagnsundirbreiðslunni minni fínu og fallegu og sofa svolítið. Svefninn er óumdeilanlega það dásamlegasta sem ég tek mér fyrir hendur í þessari asnalegu jarðvist, enda hef ég öðlast sérstaka færni í að sofa.

Eftir vel lukkaðan blund, vakna ég til lífsins þegar barið er að dyrum hjá mér. Fyrir utan stendur gömul vinkona mín Kata Strófía. Komdu sæl, segi ég við hana Kötu mína.
Sæll sjálfur, segir Kata, má ég koma inn eða ertu að vonast til að ég frjósi í hel hérna úti. Ó mig auman, fyrirgefðu mér ókurteisina, segi ég og býð henni inn.

Ég hita vatn og gef Kötu minni Strófíu, detox te af fínustu sort.
Mmmmmm, hljóðar í Kötu, þetta er held ég besta tei sem ég hef smakkað á allri minni ævi.
Þú ert ekkert dramatísk Kata, segi ég og brosi með fallega brosinu mínu.
Kata brosir. Mikið ósköp er hún sæt.

En því ber þig að garði, spyr ég, þó að ég sé kannski ekki svo viss um að mig langi til að vita hversvegna Kata tekur á mér hús .
Kata sýpur á teinu. Jú Sigurður, samkvæmt jöfnunni V+(G-g) x TN _____________ M x FN , er í dag versti dagur ársins og þar sem ég var í hverfinu, ákvað ég að koma við hjá þér og sjá hvort ég gæti ekki gert þér lífið leitt.
Já, en falleg hugsun, segi ég, það er mikið hvað þú ert hugulsöm.
Já, mér finnst vera hálfgerð lognmolla í þínu lífi, segir hún og ber greinilega enga virðingu fyrir heilögu tilfinningalífi mínu. Nú, finnst þér það, segi ég fullur undrunar, og mér sem finnst ég alltaf vera á barmi taugaáfalls.
Þú ert nú einungis á barmi taugaáfalls, vegna þess að þú eyðir meiri tíma í þínum eigin hugarheimi, en í að takast á við raunverulega hluti. Ég sýni Kötu minni Strófíu samkynhneigða transcontinental móðgunarsvipinn minn, sem ég lærði þegar ég horfði á þættina Glöggt er hommans augað.
Hvað ef þú fengir hjartaáfall í dag? spyr Kata, ungir menn eins og þú geta alveg fengið hjartaáfall, hvað myndir þú þá gera? Hugsa þig út úr því?

Ég reyni að leyna Kötu, það uppnám sem ég er kominn í, því ég veit að uppnám er aðeins vatn á myllu hennar. Þú verður að taka áhættu í lífinu Sigurður, segir Kata af miklum þunga, þú veist nefnilega aldrei hvernig fer.
Kata stendur upp og áður en ég veit af er hún farin. Farin niður í Ráðhús, þar sem hún er búin að mæla sér mót við mann sem hefur ofmetnast. Síminn minn hringir, á hinum endanum er maður í mikilli geðshræringu: Ég fæ engan póst, getur verið að internetið sé niðri? spyr hann.

Umkomulausum karlmönnum sem lyfta sér á kreik með að maka á nakið hörund sitt rækjusalati, hækka í miðstöðinni og syngja ættjarðarlög, er til allrar guðs lukku sýnt meira umburðarlyndi nú, en í árdaga. Með tilkomu internetsins fína og fallega, hefur sjóndeildarhringur mannkyns breikkað og ýmiskonar spennandi kynlífshegðan er ekki litin sama hornauga. Þær bragðtegundir og áráttur sem fyrirfinnast í kynlífi verða ekki tíundaðar hér, enda of langt mál að telja allt það upp sem gleður neðri byggðir mannskepnunnar.

En hvernig kemur maðurinn því áleiðis til elskunnar sinnar hvaða kynlífshegðan honum finnst einna mest spennandi. Segjum sem svo að Jón Egilsson, virtur kaupsýslumaður í 101, sé farinn að treysta sinni ektakvinnu svo ríkulega að hann telji óhætt að deila með henni því sem kætir hann í svefnherberginu, sem er að sjálfsögðu að setja á sig bleyju og stinga upp í sig snuði.

“Guðrún mín, þú veist ég elska þig. Það er ekkert í heimi hér sem ég ekki gerði fyrir þig!” Guðrún Steinþórsdóttir, dóttir Steinþórs Guðmundssonar, sem á ráðandi hlut í stærstu fyrirtækjum, hérlendis og erlendis, horfir aðdáunaraugum á eiginmann sinn. Ef hann bara vissi hvað hún elskaði hann mikið. Í hennar huga, var lífið kalt og dapurlegt, áður en hún hitti Jón í kokteilboði hjá föður sínum. “Ég elska þig líka Nonni minn,” og fallegt brosið ber þess vitni að orðin eiga sér uppsprettu í rótum hjarta hennar. “Elsku Guðrún mín.” “Ástin mín.”

Í kjölfarið fylgir títtumræddur sleikur, sem þykir ægilega eftirsóknarverður í nútímasamlífi. “Guðrún mín, þessi vandamál sem við höfum átt undir sænginni,” segir Jón og deplar bambaaugunum sínum. “Já, elskan,” skilningurinn lekur úr munnvikum hennar. “Þannig er nú Guðrún mín að við mögulega gætum prufað svolítið sem ég er viss um að kæmi mér til,” andvarpar Jón, feginn að hafa vakið máls á þessu. “Hvað er það, elskan mín, vertu óhræddur að segja mér, ekkert sem þú gerir getur mögulega breytt áliti mínu á þér.” “Jú, Guðrún mín, mér stendur ekki almennilega nema, þegar ég set á mig bleyju og sting upp í mig snuði” /”$#/#!¨/#$”!&#%!%&#%%!!¨#!#$%%

E.S
Ég hef það fyrir víst að karlmenn af þessu tagi, sé hægt að finna á vinsælum einkamálavef hér á landi. Ekki ónýtt það.

Þingholtin eru yndisleg. Ein ferð út í kjörbúð verður auðveldlega að mikilli ævintýraferð. Til að ég geti kallað labbitúr um Þingholtin ævintýri, þarf ekki neina sérstaka viðurhöfn. Það þarf ekki að kalla út neinn mannskap sem sérhæfir sig í ævintýrum til að ég geti orðið fyrir andans upplyftingu.

Í kjörbúðinni Þingholt, er gullfalleg eldri kona sem mig langar undantekningalaust að fleygja mér í fangið á í hvert skipti sem ég sé hana. Hún er góðleg og ber þess merki að búa yfir mikilli lífsvisku; ég tel fullvíst að hún sé stórgáfuð. Afhverju dreg ég þessa ályktun? Jú, þegar ég fann ekki AB mjólkina, spurði ég hana sísona: Eigið þér ekki AB mjólk? Á hana kom mikill undrunarsvipur, og ég sá að hún íhugaði það um stund hvort sá er sér um pantanir á AB mjólk, hafi misreiknað sig fyrir helgina og pantað hana í skornum skammti. En þannig var því ekki farið. Ég kjánaprikið, hafði einfaldlega ekki komið auga á hana, þar sem hún er geymd í þartilgerðum prýðiskæli við hliðina á hinum almenna mjólkurkæli, sem kælt hefur mjólk möglunarlaust alveg frá þeim tíma þegar aðeins var á boðstólnum, mjólk, undanrenna og skyr. Í seinni tíð hefur úrval mjólkurvara aukist, og allskonar ávaxtajógúrt og sékurskyr hafa orðið vinsæl á þessum farsæla markaði. Þess vegna, hefur þessi undursamlega kona, sem ég þekki ekki nafnið á, bætt við svokölluðum prýðiskæli, og þar var AB mjólkin mín, sem er eins og allir vita ómissandi í transcontinental speltbrauðið sem mér hefur verið þakkað svo mikið fyrir með nýtísku sendibréfum.

En ég var ekki eini kúnninn í versluninni, því þar var líka eitt stykki af fallegri rauðhærðri stúlku. Ég sá ekki hvað hún var að kaupa, en ég efa ekki að það hafi verið eitthvað hollt og gott. Hún var á undan mér þegar að afgreiðsluborðinu var komið, hún leit í átt til mín og brosti svo himneskt. Ég sem var léttur í lundu, brosti með fallegasta brosinu mínu tilbaka. Hún raðaði hollustunni í pokann sinn og þegar hún gerði sig líklega til að fara leit hún aftur á mig ennþá skælbrosandi. Um mig fór hamingustraumur. Ég elska Þingholtin, hugsaði ég með sjálfum mér, og ég elska þig. En veistu hvað? Ég sá þig í gær. Þú snerir baki í mig. Ég hélt ég fengi taugaáfall. Ég hef svo oft talið mig sjá þig, en þarna varstu íklædd úlpunni þinni prýðilegu. Þú varst með henni, æ, hvað heitir hún? Þessi sem á kærasta sem er hálfgerður spjátrungur. Jú einmitt, sá sem álítur sig sérstaka gjöf guðs til mannkyns. Hvað um það. Þarna varstu og ég alveg skelfingu lostinn, aðeins í nokkra metra fjarlægð frá þér. Ég sagði eitthvað. Ekki þó við þig, heldur við tvær konur sem ég var að spjalla við. Ætli þú hafir heyrt í mér? Vissir þú að ég var eigandi raddarinnar? Nei, kannski ekki. Næst þegar ég leit í áttina þar sem þú stóðst, varstu farin. Kannski að reykja? Reykirðu?

Stundum þegar ég er umkringdur fólki sem mér finnst hafa skarað fram úr í lífinu, eða hefur sýnt ótrúlega yfirburði á sínu sviði, legg ég mig sérstaklega fram um að líta gáfulega út. Ég brýni fyrir sjálfum mér í huganum að koma ekki upp um mig með að segja einhverja grábölvaða andskotans vitleysu, eins og tildæmis…. Nei, annars, best að taka engin dæmi um rökleysuna sem oltið hefur upp úr mér á ögurstundu.

Aðstæður sem þessar reyna ríkulega á viðkvæmt dómínó-taugakerfi mitt, sérstaklega vegna þess að mér er ekki beint í blóð borið að líta gáfulega út. Jú, ég get skartað ægilegum yfirlætissvip, þannig að allir nærstaddir fá það á tilfinninguna að ég sé einn fyrirlitlegasti spjátrungur sem rignt hefur upp í nasirnar á; já, alveg frá þeim tíma þegar fyrst fór að rigna upp í nasirnar á fólki. En gáfusvipnum hef ég ekki enn gert góð skil, hef ég þó mikið æft mig fyrir framan spegil. Heppilegt er þó fyrir mig að fólk heldur oft að yfirlæti beri merki um miklar gáfur.

En svo fer ég að íhuga með sjálfum mér hvort þeir sem að málinu koma, séu í raun og veru gáfaðir eða hvort þeir séu eins og ég að leggja sig í líma við að láta líta út fyrir það að þeir séu gáfaðir. Hvað er þetta fólk í raun og veru að hugsa? Kannski er þessi þarna sem er að tala um póst-módernisma, kominn af þessu og þessu fólki, að pæla í því hversu skemmtilegt líf hans væri ef hann væri með tvö typpi? – eða, hvað hann hlakkar mikið til að komast heim, afklæðast, hækka í ofnunum, maka á sig rækjusalati og syngja Gvendur á Eyrinni.

Hvað veit maður hvað fólk er að hugsa?

Eins og lesendum er kunnugt framdi klarinettið mitt sjálfsmorð. Var það eitthvað sem ég sagði, eða gerði?

Með hjálp nútímatækni hef ég pantað mér þetta fallega rauða klarinett. Mér fannst við hæfi að hafa nettið rautt, því að skærir litir hafa til þessa hjálpað mér að halda karlmönnum með anorexískt gáfnafar í hæfilegri fjarlægð frá mér, sbr. appelsínugulu síðbuxurnar mínar.

Guð blessi ebay fyrir að kýtta upp í tómarúm sálu minnar. Nágrannar mínir hér á Óðinsgötunni geta nú tekið gleði sína á ný, því nú hefjast æfingar á eftirfarandi smellum: Ljúfa Anna, Suður um höfin, Undir bláhimni, As times go by, Blue moon, og fleiri lög vel til þess fallin að koma hlustandanum/fórnarlambinu – hvort sem viðkomandi líkar betur eða verr – í hátíðarskap. Með þessu móti get ég borgað fyrir tónlistina sem þetta aðflutta pakk spilar, þegar það fær sér í aðra tánna.

Henni Þórkötlu minni þykir kjúklingur alveg ægilega góður. Hún kætist aldrei meira, en þegar ég geri mér ferð inn í Nóatún til að festa fé í grilluðum transfitukjúkling. “Var þessi kjúklingur hamingjusamur meðan hann lifði?”, spyr ég starfsmann í kjötborði. “Tja……”, umlar starfsmaðurinn. Ég geri mér samstundis grein fyrir að ég er enn og aftur búinn að skapa undarlega stemningu með háttalagi mínu, ég finn mig knúinn til að útskýra mál mitt. “Já, fékk hann að hlaupa um frjáls og glaður, líkt og Julie Andrews í Tónaflóði hér í árdaga?”

Starfsmaður í kjötborði brosir, og ég dreg að sjálfsögðu þá ályktun að hann sé að stíga í vænginn við mig. Hvað annað gengur honum til, hér brosir enginn nema að hann vilji hafa af manni fé, eða sé að reyna að táldraga mann.

“Það er bragðmunur á kjúklingum sem fá að dansa um óáreittir og þeim sem eyða ævinni í þröngum ógeðslegum búrum, drulluskítugir og vansælir!”, bæti ég við og tek eftir að litla leikritið mitt er farið að vekja athygli við kjötborðið. Venjulega þegar ég er búinn að fá hæfilega mikla athygli, dreg ég í land, en ég þetta skiptið panta ég mér örlítið af frönskum kartöflum og þegar starfsmaður spyr hvort hann eigi ekki að krydda kartöflurnar mínar, spyr ég hann með þjósti hvort hann hafi sett einhvern óþverra í kartöflukryddið. “Það er ekkert MSG í kryddinu”, kallar hann til mín. “Jæja, láttu þá vaða”, muldra ég, orðinn dauðþreyttur á sjálfum mér.

Hamingjusamur kjúklingur, er dauður kjúklingur, þetta veit hún Þórkatla mín. Sjáið hana bara.

—
Að öðrum málefnum.

Hræðilegir hlutir hafa gerst hér á Óðinsgötunni: Klarinettið er ónýtt! Í gærkveldi, komst ég í sumarfíling, og greip í klarinettið sem stóð upp við rönd hjá bókaskápnum. Þegar ég ætlaði að blása í það fyrstu tónana í Summertime úr Porgy & Bess, urðu eftirfarandi óhljóð til:

Þetta er mikið ólán, því ég ætlaði á dögunum að bregða mér hérna rétt yfir Holtið til að spila Ljúfa Anna fyrir utan húsakynni stúlku sem veit varla að ég er til.

Ég hef verið hryggur í hjarta mínu í dag. Ástæðuna rek ég til þess að í gær át ég köku sem innihélt egg úr óhamingjusamri hænu og tel ég fullvíst að blámi hænunnar hafi skilað sér í eggin og að lokum út í blóðrás mína sem varð til þess að lífslöngun mín þvarr og mig langaði ekki lengur til að dansa þennan darraðardans sem við köllum líf. Ég hef því sett mér eftirfarandi lífsreglu: Hversu illa haldinn sem ég verð af átfíkn, borða ég aldrei aftur kökur sem innihalda óvistvæn egg hænsna sem fá ekki að hlaupa um frjálsar og glaðar. Hænur eru líka fólk!