SiggiSiggiBangBang

Andskoti er ég hræddur um að Gvuð hafi tekið út á sér tittlinginn og löðrungað Dr. Phil með honum. Hvern hefði grunað að þessi geðugi maður, sem borið hefur svo mikla umhyggju fyrir drulluskítugu sálarlífi mannskepnunnar, að hann sjálfur hafi verið staðinn að því að þukla á sér ógeðið, einhvers staðar þar sem hann átti síst að vera að þukla á sér ógeðið.

Þessi fallegi innréttaði maður, sem er svo sannfærandi, að hann hefur átt nokkrar grenningarbækur á metsölulista, þrátt fyrir að vera sjálfur kjagandi til og frá út af spiki. Til þess þarf mikla snilligáfu. En þó hann pretti heimska mannskepnuna, þá blekkir hann ekki Gvuð, eða Jesúbarnið. Gvuð hefur fundist Dr. Phil ganga of langt, þegar hann reyndi að auka áhorf á þættinum sínum með að þykjast ætla að bjarga Britney minni Spears úr kúkakleprakynlífsheiminum. Þá barði Gvuð í borðið upp á himninum og sagði hingað og ekki lengra, það er orðið tímabært að skrúfa fyrir Dr. Phil, sagði Gvuð. Já, ég ýkji ekki.

Þannig gerast nú hlutirnir í heiminum hans Gvuðs. Eftir að hafa leyft öllum þjökuðu ameríkönunum að gráta á öxlinni sinni, verður auminginn hann Dr. Phil að pakka saman draslinu sínu og hypja sig þangað sem fallnar stjörnur með renniskít hypja sig.

Mikið hvað það gleður sálu mína að Dr. Phil er búinn að vera.

Ég var að hugsa um að hafa mynd af honum við þessa færslu, en eftir að hafa skoðað nokkrar myndir þessum manni varð mér illt í maganum mínum.

Ef undurfagurt vefsetur mitt væri notað til að gera úttekt á geðheilsu minni, þá er ekki ólíklegt að ég yrði ráðinn til embættisstarfa.

Fólk sem lætur mynda sig í þessari stellingu, er einfaldlega ekki treystandi. Eiga þarna í hlut svokallaðir Sukkópatar og Mónólókar. Stórhættulegir og lítið annað að gera en að hlaupa á brott, eins og fætur toga, áður en þeir sjúga úr manni lífslöngunina með óþolandi kjaftablaðri og sjálfumgleði sem ekki einu sinni Jesúbarnið myndi fyrirgefa. Verið vakandi fyrir þessari tegund manna, því þeir leggja kapp á að fylla ykkur af allskonar fasískum óþverraskoðunum, sem ganga út á tortímingu ástarinnar. Ef ég væri andstyggilegt svín, setti ég beinan tengil á þessa menn, en þar sem ég er sérstakur talsmaður ástarinnar læt ég það ógert. Ég vil þó sérstaklega vara við ormagryfju moggans, en einnig ber mér skylda að upplýsa að sumir þeirra hafa slæðst inn á lista hjá blogg.gattin.net .

———-

Yfir í aðra sálma.

Þessi útlistun doktorsins er undurfalleg:

Mér sýnist aðallega blóðlaust fólk með uppþornuð kynfæri kalla lætin í Ráðhúsinu “skrílslæti”.

Eins og sjá má glögglega á þessari mynd, lét ég ekki mitt eftir liggja í mótmælum dagsins. Ef vel er að gáð, má sjá í hringnum stóra fína nefið mitt, sem víðfrægt er hérlendis sem erlendis. Nefið hefur vakið athygli hvarvetna sem það hefur stungið sér niður. Mótmælin voru sérstaklega hressandi og úúú-aði ég og óóóó-aði, eins og fagmaður í ú-i og ó-i. Einnig klappaði ég saman höndum eins og vistmaður í dagsleyfi og hrópaði einstaka slagorð. Ég verð að viðurkenna að þeir sem með mér voru, voru ekki alveg að standa sig í ú-inu, það vantaði alla ruþma og melódíu í það.

Ef einhver ofmetnast og fer að haga sér eins og snipparamenni, þá gerir Gvuð sér lítið fyrir, rífur út á sér typpalinginn og löðrungar þann með honum sem á í hlut. Ég hinsvegar trúi ekki á þennan Gvuð, sem talað er um í Biflíunni. Ef hann er til, þá er hann sjálfumglaður egótískur geðsjúklingur, sem einhver þarf nauðsynlega að sprauta niður og loka inni. Ég trúi þó statt og stöðugt á einhver óskilgreind lögmál, sem kalla má Karma, ef maður er þannig innstilltur. Ég trúi því að maður eigi að vera góður og láta gott af sér leiða. Að manni eigi að vera umhugað um breyta rétt. Og leitast við að laga það sem aflaga fer (Tikkun Olam). Ég vona þó að Gvuð biflíunnar – sé hann til – finni sig ekki knúinn til að löðrunga mig, fyrir ummæli mín í þessum veflók. Hvers vegna ég svo skrifaði þennan veflók, er mér hulin ráðgáta. Eitthvað í kosmósinu, kannski.

Fyrir nokkrum mánuðum síðan var ég afskaplega hryggur í mínu hjarta. Ég var staddur á pósthúsi niður í bæ að leysa út enn eina bókina um existensial málefni, með sérstaka áherslu á existensial. Og þarna stóð ég, flakandi sár á tveimur löppum. Blóð sálar minnar lak í poll á gólfið og ég var þess viss að ekki liði á löngu þangað til aðrir pósthúsgestir veittu því athygli hversu ægilega sorgmæddur ég var. Aldrei áður hafði jafn sorgarfullur maður átt viðskipti í þessu pósthúsi. Óóóóó, grét ég innan í mér.

En svo fór ég að hugsa með sjálfum mér, að líklega hefðu allir, sem þarna voru samankomnir upplifað aðra eins sorg, kannski ekki í sama mæli og ég, enda minn kross alltaf umtalsvert þyngri en annarra. En þrátt fyrir allt sem á daga þeirra hafði drifið, var þetta fólk að sinna sínu, rétt eins og þau hefðu ekki gert neitt annað en að bíta í plómur og flauta Chim Chim Cher-ee alla sína ævi. Ég fór að skoða hvern og einn og ímynda mér þær aðstæður, þegar sorgin sótti þá heim. Þegar þessi með hattinn missti einhvern sem honum þótti vænt um. Þegar ungu konunni í rauðu kápunni var hafnað af ástvini. Þegar maðurinn með ljótu hárkolluna var stunginn í bakið af vinum sínum. Og eftir að hafa sett alla viðskiptavini pósthússins í gegnum safaríkt sorgarferli, var ég orðinn hinn hressasti. Mér fannst þau öll svo ægilega falleg, að mig langaði til að taka þau í fang mér og hugga.

Kveikjan að þessari færslu var myndbandið við lagið Everybody Hurts Sometimes. Ég hef reyndar aldrei verið sérstakur R.E.M aðdáandi, en frá mínum bæjardyrum séð er þetta tónlistarmyndband það allra besta sem búið hefur verið til. Snerti það ekki taug í áhorfandanum tel ég fullvíst að sá er um ræðir sé viðurstyggilegur viðbjóður af ljótustu sort. Já, þannig er það bara, þetta er ekki einu sinni efni í rökdeilur.

Ef það er eitthvað umfram annað sem ég þoli ekki í íslenskum fjölmiðlum þá eru það viðtöl við liðsmenn boltaíþrótta. Leggjast þeir iðullega í óskiljanlegar útskýringar á því hvað þarf til að þeir nái betri árangri í sinni íþrótt.

“Já, við þurfum ekki annað en að herða okkur í sókninni. Já, þýðir ekkert annað. Annað er bara síðasta sort. bla bla bla bla”

Ég grínast ekki, þegar ég segist fá slæmsku í mallakútinn minn þegar ég heyri í þessum mönnum. Það er þó alveg á jaðrinum að ég geti haft skoðun á þessu, því það er fátt í heimi hér sem ég hata jafnmikið og boltaíþróttir. Já, það er gott að hata. Hata pata.

Með tilliti til þess að pör í nýtízkusamfélagi eyða megninu af sínum tíma fyrir framan sjónvarpið, er mikilvægt að finna sér maka sem hefur svipaðan smekk og maður sjálfur. Ef að báðir aðilar koma sér saman um sjónvarpsdagskránna eru allar líkur á að sambandið verði farsælt og endist mun lengur en fólk kannski kærir sig um. Með þessu móti geta báðir aðilar viðhaldið ástinni í gegnum alveg óendanlegt magn af ógeðslegu drasli. Það kann að hljóma kalt, en þetta kallast að drepa tímann fram að þeirri stundu að maður sjálfur drepst.

Þorri mannkyns lifir sómasamlegu lífi fyrir framan sjónvarpið. Hann er ánægður og hamingjusamur, svo lengi sem hann hefur sófa til að sitja í, kartöfluflögur til að maula og klósett til að skíta í. Nú, tel ég tvö ár síðan ég henti sjónvarpstækinu mínu. Jú, vissulega horfi ég á einstaka þátt í tölvunni minni og stundum meira en ég tel mér hollt. En síðan ég hreinsaði heimili mitt af þessum ókristilega ófögnuði hef ég tekið til við að lesa miklu meira en ég hef nokkurn tímann áður gert og liggja hér orðið heilu staflarnir af bókum lesnir upp til agna.

Þegar ég átti sjónvarp, kom ég heim eftir vinnudag, eða hvað svo sem ég var að gera og kveikti á kassanum. Skipti þá ekki höfuðmáli hvaða dagskrá var í boði, heldur virtist ég finna fyrir einhverjum frið í hjartanu við að hafa logandi á því. Þegar ég áttaði mig á því, tók ég mig til, reif kassann úr sambandi og henti honum fram á gang, þar sem hann beið þangað til ég loks fleygði honum í gám.

Hefur líf mitt batnað við þetta? Góð og gild spurning. Eftir að hafa lesið allar þessar fínu bækur hef ég sjaldan verið jafn þjakaður af existensial vangaveltum. Jú, ég hef reyndar alla tíð marínerað í tilvistarkreppu, og má sjá það á eldri skrifum mínum, en þó ekki í sama mæli og undanfarin tvö ár.

Sjónvarp virðist því vera góð leið til að kúpla út allar efasemdir tengdar tilveru okkar, fyrir suð eða static hljóð, eins og heyrist í landlínusímum: Líííííííííííííííííííííííííííííííííííí. Og það liggur í hlutarins eðli, að sambönd lifa góðu lífi ef ekkert annað á sér stað í hausnum á fólki en: Líííííííííííííííííííííííííííííííííííí.

Í rassaborugat með sjónvörp!

Stundum leiðist mér svo ægilega að vera vakandi og veit ég þá fátt betra en að kveikja upp í rafmagnsundirbreiðslunni minni fínu og fallegu og sofa svolítið. Svefninn er óumdeilanlega það dásamlegasta sem ég tek mér fyrir hendur í þessari asnalegu jarðvist, enda hef ég öðlast sérstaka færni í að sofa.

Eftir vel lukkaðan blund, vakna ég til lífsins þegar barið er að dyrum hjá mér. Fyrir utan stendur gömul vinkona mín Kata Strófía. Komdu sæl, segi ég við hana Kötu mína.
Sæll sjálfur, segir Kata, má ég koma inn eða ertu að vonast til að ég frjósi í hel hérna úti. Ó mig auman, fyrirgefðu mér ókurteisina, segi ég og býð henni inn.

Ég hita vatn og gef Kötu minni Strófíu, detox te af fínustu sort.
Mmmmmm, hljóðar í Kötu, þetta er held ég besta tei sem ég hef smakkað á allri minni ævi.
Þú ert ekkert dramatísk Kata, segi ég og brosi með fallega brosinu mínu.
Kata brosir. Mikið ósköp er hún sæt.

En því ber þig að garði, spyr ég, þó að ég sé kannski ekki svo viss um að mig langi til að vita hversvegna Kata tekur á mér hús .
Kata sýpur á teinu. Jú Sigurður, samkvæmt jöfnunni V+(G-g) x TN _____________ M x FN , er í dag versti dagur ársins og þar sem ég var í hverfinu, ákvað ég að koma við hjá þér og sjá hvort ég gæti ekki gert þér lífið leitt.
Já, en falleg hugsun, segi ég, það er mikið hvað þú ert hugulsöm.
Já, mér finnst vera hálfgerð lognmolla í þínu lífi, segir hún og ber greinilega enga virðingu fyrir heilögu tilfinningalífi mínu. Nú, finnst þér það, segi ég fullur undrunar, og mér sem finnst ég alltaf vera á barmi taugaáfalls.
Þú ert nú einungis á barmi taugaáfalls, vegna þess að þú eyðir meiri tíma í þínum eigin hugarheimi, en í að takast á við raunverulega hluti. Ég sýni Kötu minni Strófíu samkynhneigða transcontinental móðgunarsvipinn minn, sem ég lærði þegar ég horfði á þættina Glöggt er hommans augað.
Hvað ef þú fengir hjartaáfall í dag? spyr Kata, ungir menn eins og þú geta alveg fengið hjartaáfall, hvað myndir þú þá gera? Hugsa þig út úr því?

Ég reyni að leyna Kötu, það uppnám sem ég er kominn í, því ég veit að uppnám er aðeins vatn á myllu hennar. Þú verður að taka áhættu í lífinu Sigurður, segir Kata af miklum þunga, þú veist nefnilega aldrei hvernig fer.
Kata stendur upp og áður en ég veit af er hún farin. Farin niður í Ráðhús, þar sem hún er búin að mæla sér mót við mann sem hefur ofmetnast. Síminn minn hringir, á hinum endanum er maður í mikilli geðshræringu: Ég fæ engan póst, getur verið að internetið sé niðri? spyr hann.

Umkomulausum karlmönnum sem lyfta sér á kreik með að maka á nakið hörund sitt rækjusalati, hækka í miðstöðinni og syngja ættjarðarlög, er til allrar guðs lukku sýnt meira umburðarlyndi nú, en í árdaga. Með tilkomu internetsins fína og fallega, hefur sjóndeildarhringur mannkyns breikkað og ýmiskonar spennandi kynlífshegðan er ekki litin sama hornauga. Þær bragðtegundir og áráttur sem fyrirfinnast í kynlífi verða ekki tíundaðar hér, enda of langt mál að telja allt það upp sem gleður neðri byggðir mannskepnunnar.

En hvernig kemur maðurinn því áleiðis til elskunnar sinnar hvaða kynlífshegðan honum finnst einna mest spennandi. Segjum sem svo að Jón Egilsson, virtur kaupsýslumaður í 101, sé farinn að treysta sinni ektakvinnu svo ríkulega að hann telji óhætt að deila með henni því sem kætir hann í svefnherberginu, sem er að sjálfsögðu að setja á sig bleyju og stinga upp í sig snuði.

“Guðrún mín, þú veist ég elska þig. Það er ekkert í heimi hér sem ég ekki gerði fyrir þig!” Guðrún Steinþórsdóttir, dóttir Steinþórs Guðmundssonar, sem á ráðandi hlut í stærstu fyrirtækjum, hérlendis og erlendis, horfir aðdáunaraugum á eiginmann sinn. Ef hann bara vissi hvað hún elskaði hann mikið. Í hennar huga, var lífið kalt og dapurlegt, áður en hún hitti Jón í kokteilboði hjá föður sínum. “Ég elska þig líka Nonni minn,” og fallegt brosið ber þess vitni að orðin eiga sér uppsprettu í rótum hjarta hennar. “Elsku Guðrún mín.” “Ástin mín.”

Í kjölfarið fylgir títtumræddur sleikur, sem þykir ægilega eftirsóknarverður í nútímasamlífi. “Guðrún mín, þessi vandamál sem við höfum átt undir sænginni,” segir Jón og deplar bambaaugunum sínum. “Já, elskan,” skilningurinn lekur úr munnvikum hennar. “Þannig er nú Guðrún mín að við mögulega gætum prufað svolítið sem ég er viss um að kæmi mér til,” andvarpar Jón, feginn að hafa vakið máls á þessu. “Hvað er það, elskan mín, vertu óhræddur að segja mér, ekkert sem þú gerir getur mögulega breytt áliti mínu á þér.” “Jú, Guðrún mín, mér stendur ekki almennilega nema, þegar ég set á mig bleyju og sting upp í mig snuði” /”$#/#!¨/#$”!&#%!%&#%%!!¨#!#$%%

E.S
Ég hef það fyrir víst að karlmenn af þessu tagi, sé hægt að finna á vinsælum einkamálavef hér á landi. Ekki ónýtt það.