SiggiSiggiBangBang

Fátt vekur eins mikla gleði í hjarta mínu og þegar buxur sem eitt sinn voru örlítið þröngar, hanga varla lengur upp um mig. Fyrir rúmum tveimur vikum ákvað ég að taka allan sora og viðbjóð út úr matarræði mínu. Hugsunin að baki þeirri ákvörðun er sú að því minna af mér hér á þessari jörð, því betra. Aukakíló hafa aldrei farið mér vel. Mér líður illa og mér finnst ég ógeðslegt skass sem enginn vill vingast við. Ég hef frá áramótum margsinnis tekið þá ákvörðun að létta mig. Ég hef haldið það út í kannski 2-3 daga en þá hef ég orðið nammigrísnum að bráð. Ég finn þegar ég tek svona ákvarðanir hvort þær komi til með að halda, eður ei. Öfugt við allar misheppnaðar tilraunir mínar til aðhalds, fylgir ákvörðun eins og þessari sterk tilfinning hlaðinn aga og staðfestu. Tilfinning um að ég eigi aldrei eftir að verða feitur aftur. Að ég komi til með að valhoppa elskaður á jörðinni, grannur og fallegur þangað til ég hníg niður og hverf inn í kosmósið.

Matarræðið samanstendur af eftirfarandi gúmmilaði:
Salat, lagað úr gúrkum, paprikum, avakadó, tómötum, rauðlauk. Hummus. Kotasæla. Linsubaunir, soðnar, með örlitlu af salti. Epli, helst lífrænt ræktuð, úr okurbúðinni Yggdrasill. Krónubananar. Létt AB-mjólk. Soðnar kjúklingabaunir. Balsamic sýróp. Nýrnabaunir. Sékurfrítt skyr, með aspartame.

Svo hef ég einnig fengið mér grænmetissúpu, grænmetislasagna og salat upp í akademíu.

Eitthvað koma líka beiskir brjóstsékrar við sögu.

Stundum er lífið bölvaður óþverri, þá er gott fyrir sálarlífið að skella sér sem leið liggur í Kringluna. Fyrripart vikunnar eyddi ég í að hugsa um nístandi tilgangsleysi lífsins og hvernig við mannfólkið leyfum því samfélagi sem við búum í að eitra sálarlíf okkar með blekkingum til þess sniðnar að halda almenningi innan girðingar. Ég var ekki búinn að hugsa þessar tímamótahugsanir til enda, þegar mig langaði til að deyja. Þá ákvað ég að best væri að hressa sig örlítið við og fara í verslunarleiðangur í Kringluna.

Ég elska að koma í Kringluna. Það er næstum sama hversu mikið svarthol ég er með í sálinni, alltaf get ég fundið eitthvað skran nógu stórt til að fylla upp í það. Ég hafði ekki verið þarna lengi, þegar ég var byrjaður að valhoppa á milli verslana blístrandi sönglög. Það er gott og blessað, ég blístra mjög oft þegar ég er hamingjusamur innan í mér. Nema í þetta skiptið stóð ég sjálfan mig að því að blístra Abba lög og það skapar umtal sem ég má ekki við. Karlmaður nær fertugu, blístrandi eins og rauðbrystingur Abba lög í Kringlunni laðar að sér óæskilega athygli barnalandskvenna og fíngerðra karlmanna. Þar fyrir utan hef ég alltaf verið mun hrifnari af Bee Gees. Það eru sko alvöru kallar með hárugar hreðjar.

Það kann að skjóta skökku við á síðu sem er málfræðilegt stórslys, en ég má til með að koma með ábendingu. Ég tek eftir í rituðu máli að fólk gerir mikið af að hlægja þegar það er í raun að hlæja.

Að hlæja og hlægja er ekki það sama. Að hlægja er að kæta einhvern, eða koma honum til að hlæja.

Tekið af internetinu: “Ég veit ekki hvort ég á að hlægja eða gráta.”

Viðkomandi þar af leiðandi veit ekki hvort hann eigi að bresta í grát eða kæta einhvern. Þetta er vandi sem ég stend oft frammi fyrir. Ég er svo sorgmæddur að mig langar mest til að fara að gráta, en á sama tíma togast á innra með mér sú löngun að láta einhvern fara að hlæja. Þetta verður oft á tíðum mikið sálastríð sem endar yfirleitt með að ég arga og garga þar til líður yfir mig.

Góða helgi.

Ég er mikill tískunnar maður og eltist við að gera það sem þykir töff hverju sinni. Undanfarið hef ég orðið var við að færst hefur í aukanna að birta af sjálfum sér myndir á fésbókinni sívinsælu í fátæklegum klæðum. Þetta gerir fólk hugsanlega til að vekja athygli á að efnahagur almennings er í svo miklum molum að ekki eru einu sinni til peningar fyrir skjólfatnaði. Margar þessar myndir eru þó allt að því kynþokkafullar og ekki eyðileggur það stemninguna fyrir gömlum manni í litla Skerjarfirði. Það er fátt eins upplífgandi og að sjá frænda, frænkur, trúnaðarvini og vinnufélaga, – fáklædda, með stút á munninum, eða fjarrænt augnaráð. Ég vil ekki láta mitt eftir liggja og eyði því frítíma mínum í að taka myndir af sjálfum mér í nánast ekki neinu. Hér gefur einmitt að líta mynd af mér í eftirlætisnærbuxunum mínum.

Ég hef frá ómunatíð verið álitinn alveg sérstaklega hress tappi, eins og sagt er. Til að halda sjálfum mér í dúndurstuði, hef ég lagt stund á svokallað Hemma Gunn jóga, sem hefur gert mér gott. Ég legg mikinn metnað í að fríska upp á umhverfi mitt með glaðlegu viðmóti. Það lætur mér líða vel innan í mér.

Í samskiptum mínum við fólk er ég óspar að slá um mig með tískufrösum sem koma öllum nærstöddum í hátíðarskap. Þetta hefur þó virkað sérstaklega vel, þegar koma skal konu til. Á stefnumóti við lögulega konu er mjög mikilvægt að vera hress og kátur. Konum finnast menn lítið töfrandi sem ekki tala um annað en öldrun og dauða. Kátína og glaðlyndi eru því kjörorð sem tryggja arðbært stefnumót.

Stundum kemur þó fyrir á stefnumótum að gat kemur í samræður og þú veist ekki alveg hvað þú átt að segja næst. Þá er mikilvægt að bregðast fljótt við áður en stemningin verður vandræðaleg og allt stefnir í voða. Gott er þá að eiga eitthvað tiltækt í handraðanum til að lífga upp á andrúmsloftið. Eitthvað sem er vinsælt og allir þekkja. Áður fyrr voru það frasar úr hinum sígilda sjónvarpsþætti: Á tali hjá Hemma Gunn. Núna þykir óbrigðult að vitna í hinn sympatíska Ólaf Ragnar úr Nætur- og Dagvaktinni og segja sí-svona: “Sæll! Eigum við að ræða þetta eitthvað!” Og viti menn. Það þarf ekki að spyrja að því. Stefnumótaaðilum líður umsvifalaust vel, samræðurnar ná nýjum hæðum og áður en þú veist ertu farinn að njugga þvagfærunum þínum saman við þvagfærin á sessunautnum.

Síðan mér var þröngvað inn í þennan heim, hef ég verið orðrómaður fyrir lífsgleði, glaðlegt yfirbragð, heilbrigða sjálfsmynd og Hemma Gunn hressleika. Með þessa mannkosti, er engin hætta á að karlmaður nær fertugu þurfi að eyða dögum sínum í einsemd og hallæri. Konur og fíngerðir karlmenn bítast um að eiga félag við mig. Kræsileg stefnumót fylla síður Agendubókar minnar. Ekki alls fyrir löngu hitti ég undurfagra konu, sem hafði fyrir stefnumótið fullan hug á að fara í sleik við mig.

Sæl og blessuð, segi ég glaðbeittur með Bylgjufrískandi röddu minni. Komdu sæll, segir hún og í augum hennar blikar sönn ást. Eftir að hafa rætt vítt og breitt við hana um sjálfan mig og í hversu örum vexti fyrirtækið mitt er, þá brotnar eitthvað innra með mér sem gerir mér ómögulegt að halda uppi dampi í samræðunum. Ég veit að ef ég ætla að ná því takmarki að stinga tungunni á mér upp í þessa ungu konu, og jafnvel njugga þvagfærunum mínum saman við þvagfærin hennar, þá verði ég að halda áfram að vera hress og virka á hana eins og ég sé vænlegur til undaneldis.
Þú ert lygari! skrækir rödd innan úr hausnum á mér. Ég veit ekki afhverju þessi rödd kveður sér alltaf til hljóðs þegar mikið er í húfi, en hún virðist innifalin í þessari gerð af manneskju sem ég er. Öll samskipti eru bölvaður leikaraskapur! svara ég röddinni pirraður. Ég heyri út undan mér, ungu konuna tala af mikilli innlifun um hversu dásamleg henni finnist börn vera og að henni langi að eiga minnst tvö sjálf. Á meðan – held ég áfram að rífast við sjálfan mig um hvernig öll mín tilvera er byggð á lygi.

Ég veit ekki hver ég er, heyri ég allt í einu sjálfan mig segja við ungu konuna. Hún hváir. Ég er búnn að týna sjálfstraustinu mínu, segi ég óttasleginn. Mér fallast hendur. Hún horfir vandræðalega á mig. Ég finn að ég hef umbreytt stemningunni. Já…… segir hún og teygir já-ið eins langt og hún þarf meðan hún gerir fyrirspurn á töfluna “viðbrögð við einkennilegum athugasemdum” í bíólógískum gagnagrunni sínum. Já……. Þrátt fyrir að ég vilji helst reyna að segja eitthvað hressandi, sem eykur líkur mínar á gleðistund, tekst mér það ekki. Og án þess að ég vilji það, held ég áfram að tala. Ég trúi ekki á ástina! Ég held að ástin sé einungis efnasamskipti sem verða til þegar manneskjan finnur hjá sér þörf til að fjölga sér. Það sem gerist þar á eftir, er tilbúningur. Hjónaband er deyjandi fyrirkomulag. Það eina sem maðurinn vill, er að líða örlítið betur. Að enda þjáningu sína. Þannig að allt sem hann tekur sér fyrir hendur er í þeim eina tilgangi að búa til gúddí gúddí boðefni sem slá á sársaukann. Það er ekki til neitt gott eða vont í heiminum. Enginn er í raun og veru góður og enginn er í rauninni vondur. Við erum bara maskínur á höttunum eftir gúddí gúddí efnasamskiptum.

Ég sé að hún er orðin náföl og horfir á mig eins og hún eigi sér þá ósk heitasta að hverfa af yfirborði jarðar. Í nístandi þögninni geri ég mér grein fyrir að ég er svo gott sem búinn að eyðileggja stefnumótið. Ég reyni að bjarga því sem bjargað verður með að syngja handboltalagið: Við gerum okkar, gerum okkar, gerum okkar besta…. En ég finn að það er sama hvað ég reyni að fríska upp andrúmsloftið, – ég er búinn að glata ást þessarar ungu stúlku. Það leggst engin með manni sem er hættur að geta logið að sjálfum sér og öðrum. Unga konan kveður mig í flýti og segist ætla á Vegamót. Ég held heim á leið, með hausinn fullan af arðbærum hugmyndum.

Er ekki bara gullfallegt orð, heldur eitt af frumefnum bloggheima.

Um daginn skráði ég mig á gæludýravef til að óska eftir ráðleggingum um hvernig best væri að venja kött við ógnvekjandi útiheima. Ég var þarna nýorðinn kattareigandi og afskaplega upptekinn af því hversu mikill dýravinur ég væri. Ég áleit sem svo að allir dýravinir væru í eðli sínu dásamlegir og þótti gott að vera loksins kominn í hóp jafningja í dásamlegheitum. Fyrirspurn mín var kurteis og hjartnæm, og ekki hægt að lesa neitt annað úr henni, en að ég bæri hag kattarins mér fyrir brjósti. Mikið leið mér vel með sjálfan mig. Mér fannst ég svo yndislegur.

En þegar mér svo fóru að berast svör varð ég meira en lítið hissa. Ég var húðskammaður fyrir að láta mér detta í hug að hleypa kettinum mínum út fyrir hússins dyr. Að það væru aðeins nasistar og barnamorðingjar sem fengju svona hugmyndir. Það var þá sem ég fór að átta mig á að það skiptir nánast engu máli hvar maður stígur niður fæti á internetinu, fólk virðist hafa þessa ægilegu þörf fyrir að segja öðrum til syndanna. Eitthvað gerist í gúddí gúddí verksmiðju líkamans þegar maður hallmælir einhverjum sem maður finnst ekki vera með jafn frábæra skoðun á lífinu og maður sjálfur. Til verða ægilega fín boðefni sem láta þeim sem tekur að sér að hallmæla, líða örlítið betur. Og eins og annað boðefnasvindl, ánetjast fólk þeirri vellíðan sem fylgir því að niðra meðbræðrur sína á internetinu, og vandamálið eykst á þann veginn að sumir eyða bróðurparti úr degi í að skrifa um hversu þeir sjálfir eru frábærir meðan aðrir í samanburði eru ömurlegir.

Það sorglega við þetta er að ég er ekki barnanna bestur, því að bara í þessum örfáu línum hér að ofan, er ég að segja að þeir sem ánetjast því að segja öðrum til syndanna, séu ömurlegir meðan ég sjálfur er svo ægilega snjall að hafa áttað mig á þessu.

Hvað ætli það sé í okkur mönnunum sem kallar á að við finnum eitthvað í samfélaginu sem er aumkunarverðara en við sjálf(samkvæmt okkar mati), þannig að okkur líði örlítið betur í okkar eigin skinni. Kjarninn í flestu af því sem skrifað er í bloggheimum og á umræðuvefum er hægt að draga saman í eina setningu: Ég er frábær, en þú ert fáviti! Fyrir tíma internetsins vissum við ekki nákvæmlega hvað er að brjótast um í hausnum á fólki. Við að vísu vitum það ekki alveg fyrir víst, því fólk annaðhvort dregur upp mun fegurri mynd af sjálfu sér, eða reynir að fegra sig í samanburði við einhvern sem þykir ömurlegur. Að mínu mati er þetta heil stúdía sem einhver ætti að gera að akademísku verkefni.

Þeir sem upphefja sjálfan sig á þeim forsendum að þeir séu betri en aðrir, eru náttúrulega ömurlegir.

Þið sjáið að það er ekki nokkur leið að vinna þetta stríð.

Ég hef verið að drepast úr Multiple Personality Disorder þessa daganna. Oftast næ ég þessu úr mér á viku, en þó ekki þetta misserið. Tumi litli hefur verið fyrirferðamikill, en hann á það til að vera sérstaklega ódæll. Ég hef farið varlega með hugrenningar mínar, en mér hefur alltaf fundist blunda ofbeldi í honum Tuma. Ég hef þó ekki þorað að nefna þetta við hann – nema undir rós. Ég verð að viðurkenna að ég er svolítið smeyk við hann. Ekki að ég hafi séð hann beita ofbeldi, heldur hef ég fundið eitt og annað innan heimilisins mölbrotið, meðal annars fallegt bollastell sem ég fékk í arf. Ég tók það nærri mér. Bollastellið var í eigu bestu vinkonu minnar hennar Lovísu, og í rauninni það eina jarðneska sem sú góða kona skyldi eftir. Ó, Lovísa, því þurftir þú að fara á undan mér? Hvað um það. Lífið er rugl.

Það fellur í minn hlut að halda hýbýlunum hreinum. Fyrr á árinu var ég að dusta af og snurfusa, en þeir sem þekkja til mín vita að ég alltaf eitthvað að bedrífa innan heimilisins. Nema hvað. Ég er inn í stofu að gera fínt. Sé ég þá að einhver hefur bitið stórt stykki úr græna ljóta sófanum. Andskotans beinið hann Tumi, hann ræður ekki við skapið í sér. Hann er dýrvitlaus. Ég þoli illa hversu ókjörkuð ég er í viðureign minni við Tuma. Ég herði þó upp hugann og bið hann koma og eiga við mig orð. Varfærnislega spyr ég hann hvort hann hafi einhverja hugmynd um hvað hafi komið fyrir sófann. Hvernig á ég að vita það, hreytir hann út úr sér. Elsku Tumi minn, segi ég eins fallega og ég get við hann, – ég var ekki að gefa í skyn að þú hefðir haft eitthvað með þetta að gera, ég hélt einungis að þú kynnir að vita hvað hefði komið fyrir. Tumi roðnar og virðist gróflega misboðið. Við erum nú ekki það mörg í heimili hér, svo ég hélt kannski að þú vissir eitthvað, það var allt og sumt. Tumi snýr upp á sig og muldrar eitthvað sem ég fæ ekki með nokkru móti skilið. Æ Tumi minn, þú veist að ég skil ekki Sanskrít, segi ég og andvarpa. Alltaf þegar Tumi er reiður og hallmælir mér þá gerir hann það á Sanskrít, en Sanskrít lærði hann hjá guðsmanninum Árna. Hann og Tumi eru mestu mátar. Ég kann líka vel við Árna. Hann er ekki sami óþverrinn og Ásgrímur, sem kemur stundum í heimsókn. Það var ekki ég sem bauð Ásgrím velkominn inn á heimilið, það var Lovísa meðan hún lifði. Ásgrímur var ekki skotinn í Lovísu, hann vildi bara fá að skarkalast í neðri byggðum hjá henni, eins og allir karlmenn. Tímunum saman, þurfti ég að hlusta á sakleysingann hana Lovísu tala um Ásgrím eins og hann væri eitthvað sérstakt heiðursmenni. En ég vissi hvað klukkan sló. Typpalingur og þóttafullur drulluháleistur. Og vínið drakk hann ótæpilega líkt og öll dusilmenni sem ég haft kynni af á minni þreyttu ævi. En Árni. Mikið er hann hoffmannslegur. Hann kann sig. Ha? Hver er ég? Nú, ég er Guðrún frá Stóra Hvoli. Ég held þessu heimili hér í litla Skerjarfirði til haga.

Hefði ég vitað að þessi mynd væri eftir höfund Bridget Jones’s Diary, þá hefði ég látið það eiga sig að horfa á hana. En ég var einmana og sorgmæddur í sálinni minni og þegar ég er þannig stemmdur þá er um þrennt að velja: hlusta á Leonard Cohen og skera sig, borða 5 lítra af ís, eða horfa á kvikmynd um ástina. Ég valdi það síðarnefnda, í þeirri von að geta fræðst lítillega um eftirlætis þráhyggju mannskepnunnar. Þrátt fyrir glæsilega leikara, þá tókst þessari mynd að vera ein af ömurlegri myndum sem ég hef ævinni minni séð. Flottasta mynd sem ég hef séð um ástveikina er: Closer. Fallvaltleiki tilverunnar er svo fallega sárpínlegur í þeirri mynd. Rétt eins og í veruleikanum.

Prumpukallaþus dagsins var um myndina Love actually, sem er óþverrri með þremur errum.