SiggiSiggiBangBang

Ég ræddi það í gær við Obi Wan Kenobi hvað er viðeigandi í samskiptum við fólk. Það er tildæmis ekki viðeigandi í gleðskap að spyrja einhvern sem bregður sér á salernið hvort viðkomandi sé að fara að fá sér að kúka. Það þykir heldur ekki fínt að sitja til borðs með fólki og lýsa því yfir hversu gott það væri að vera bara dauður. Það er eitt og annað sem ekki þykir við hæfi að segja í hópi fullorðinna. Það er hinsvegar ásættanlegt þegar maður er staddur meðal fólks að tala um eitthvað eins og stjórnmál, veðrið, markaðinn, menningu og fleira í þá veruna. Vandamálið með mig er að mér finnast öll þessi látalæti alveg yfirnáttúrulega leiðinleg. Ég er með öðrum orðum alveg sérstaklega illa að mér í svokölluðu froðusnakki. Yfirborðshjal hefur vafist svo fyrir mér að ég hef íhugað að fara á námskeið til að tileinka mér meiri færni í því. Ekki svo að skilja að ég gefi mig út fyrir að vera einhvern snilling í vitrænum og djúpum samræðum. Mér líður best meðal fólks þegar ég þarf ekki að vera gefa mig út fyrir að vera eitthvað sem ég er ekki. Mér líður vel með því fólki sem kippir sér ekki upp við að ég bresti allt í einu í söng, sem ég reyndar geri iðullega.

Í dag hitti ég konu á Laugaveginum, sem ég reyndi að eiga samskipti við fyrir kurteisissakir.
“Já, blessuð. Bara blíðan.” sagði ég, meðan ég gat engan veginn leynt því hversu hræðilegt mér fannst að vera fyrri til að tala um veðrið, bara í þeim tilgangi að segja eitthvað. Tala í þeim tilgangi einum að tala. “Já, það er svo yndislegt að vera í fríi þegar veðrið er svona mikið æði.” sagði hún og brosti út að eyrum af gleði yfir því hvað veðrið var yndislegt, heimurinn frábær og guð góður. Hvað í fjandanum á ég að segja næst, hugsaði ég með sjálfum mér. Ég brosti eins og fáviti og bætti við: “Já, er þetta ekki dásamlegt.” “Jú, svo sannarlega,” sagði hún og hló. Ég verð að finna mér undankomuleið, hugsaði ég og jók gönguhraða minn. “Alveg yndislegt,” sagði ég “…..sjáumst.” Ég veifaði henni þar sem hún hvarf í mannfjöldann.

Skelfing og hryllingur.

Ég gæti líka verið staddur í boði þar sem ég er spurður að því hvernig fyrirtækið mitt gengi. Mér leiðist sú spurning alveg ævintýralega. Ég er þess viss að enginn hafi raunverulegan áhuga á því og það er orkusóun fyrir mig að vera sífellt að blaðra um það. Jú, ég veit að til eru menn sem eyða alveg óheyrilegum tíma í að tala um fyrirtækið sitt eða hversu vel þeim gengur í viðskiptum, en mér finnst það sjálfum alveg ógeðslega leiðinlegt. Það eru því litlar líkur á að einhver komi að mér á stefnumóti talandi um fyrirtækið mitt, þangað til hinn aðilinn afsakar sig meðan hann fer á salernið og kemur aldrei aftur. Það reyndar eru svo gott sem engar líkur á að einhver finni mig á stefnumóti, vegna þess að ég er ekki bara fáviti í froðusnakki heldur er ég apaköttur þegar kemur að samskiptum við hitt kynið líka.

Í dag eru sjö ár síðan ég…………..

Svokallaðir vinir mínir plötuðu mig með sér á Die Hard 4.0. Ég held ég hafi ekki séð annað eins rusl það sem af er þessu ári. Ég leið kvalir undir endann svo ógeðslega leiðinleg var þessi mynd. Bíósalurinn var pakkfullur af unglingum sem lyktuðu af pizzaáti og sjálfsfróvun. Þegar John McClane tók tilfinningaþrunginn monologue um það hvað það væri dýru verði keypt að vera hetja, þá veltumst ég og vinur minn úr hlátri. Við uppskárum illt auga allra nærstaddra; að við voguðum okkur að hlæja í þessum viðkvæma kafla í myndinni. Endemis steypa. Þessi mynd er að fá 8.2/10 á imdb; 17.000 manns hafa kosið. Ég er svo hlessa, er fólk kannski bara eitthvað brjálað. JibbíogJæja var kannski ógeðslega sniðugt í fyrstu Die Hard myndinni, en guð sé oss næstur að fylgjast með ellidauðum Bruce Willis leika þetta himpi gimp enn eina ferðina, segjandi sömu brandarana er algert gubb. Það er ekki oft sem ég er svona gáttaður yfir aumkunarverðri frammistöðu í kvikmyndagerð, en þessi mynd fær vinninginn yfir verstu myndir kvikmyndasögunnar. Varist hana eins og heitan eldinn.

Í rassaborugat með Ameríku og allt sem hún stendur fyrir.

Eins og áður hefur komið fram á vefsetri mínu er ég ekki áhugamaður um stangveiðar. Ég ætla ekki að fara að taka upp á því að rökstyðja andúð mína á stangveiðum. Ég er ekki vanur að beita rökum þegar kemur að kreddum sem þessum og ekki ætla ég að reyna að útskýra þessi sjónarmið af einhverri skynsemi.

Ekki er nóg með mér hryllir við stangveiðum heldur hef ég ímugust á hverskyns boltaíþróttum. Það eru þessvegna ekki miklar líkur á að til mín sjáist á ölkrá, þar sem boðið er upp á beinar útsendingar af knattleikjum. Enn síður færi ég á völlinn með kynbræðrum mínum, til að sýna liðinu – sem við höfum sameinast um að hafa dálæti á – stuðning. Ég hata fótbolta og boltaíþróttir svo mikið að það jaðrar við heilabilun.

Svo þegar ég fer að hugsa þetta aðeins betur, þá man ég ekki eftir neinu áhugamáli – sem ég hef tileinkað mér – sem ég hef getað notað til að tengjast karlmennsku minni.

Ég hef reynt við eitt og annað sem flokkast undir karlaáhugamál. Þegar ég var í kringum tvítugt þá rembdist ég hvað ég gat við að hafa áhuga á bílum og bílaviðgerðum. Eins og oft áður var ég í tilvistarkreppu og taldi að ef ég reyndi með einhverju móti að tengjast mínum innri karlmanni, þá myndi mér jafnvel líða ögn betur. Þar skjátlaðist mér hrapallega; smurolía, gírkassar og spindilkúlur urðu ekki til að bæta geðheilsu mína.

Ég hef líka reynt að leggja ástund á einskonar jaðarsport. Á gamalsaldri lét ég hafa mig út í að sanna karlmennsku mína með því að stökkva niður í hyl á Kjalarnesi. Enn og aftur var mér mikið í mun að tengjast minni innri karlmennsku. Eftir að hafa stokkið fram af fjögurra til fimm metra háum kletti, var ekki laust við að ég bæri mig ögn betur. Mér fannst ég öllu karlmannlegri; gott ef að rödd mín dýpkaði ekki eftir þetta frækilega afrek. Ég bar mig mannalega en þeim sem með mér voru þótti frammistaða mín einskis virði, því þarna var enn hærri klettur; heilir ellefu metrar. Tveir úr þessum hóp voru búnir að stökkva fram af þeim kletti. Ég hugsaði með sjálfum mér að ég gæti ekki verið eftirbátur þessarra manna. Annar þeirra var yfirlýstur hálfviti og ég gat engan veginn látið það spyrjast út að hann hefði stokkið ellefu metrana en ekki ég. Það fór því svo að ég lét vaða. Ég hugsaði ekki mikið um hvað ég væri að gera, enda borgar sig engan veginn að blanda skynsemi og karlmennsku saman. Búmm, bamm, splass, – eitthvað lenti ég illa, því ekki bara uppskar ég fagurt brunasár af þeim núningi sem varð þegar ég skall á vatninu, heldur splæsti ég líka í heimsókn á bráðamóttökuna með þetta líka fyrsta flokks rifbeinsbrot, sem tók heilar sex vikur að gróa. Karlmannlegt ekki satt?

Á þeirri stundu ákvað ég að hin svokallaða karlmennska væri ekki fyrir mig. Enda hvað í andskotanum er karlmennska: Heimska og fávitaháttur?

Talsverð umræða hefur orðið um nárahár á netinu prýðilega undanfarnar vikur. Ég – sem læt mig allt mannlegt prjál einhverju skipta – hef enga sérstaka skoðun á nárahárum. Einhver mætti ætla að ég sé authority þegar kemur að nárahárum, en það er einfaldlega ekki rétt. Ég hef hinsvegar óbeit á stangveiði og öllum þeim sem stunda stangveiði.

Því segi ég: Í rassaborugat með stangveiðimenn!!!

Ég hef verið haldinn banvænum offitusjúkdómi frá því að ég man eftir mér. Fyrir nokkrum mánuðum síðan komst ég varla fram úr rúminu án þess að beita óprúttnum pipp pipp pipp barbabrellum. Á köldum janúarmorgni féllust mér hendur. Ég brast í grát í híbýlum mínum og sór þess eið að enn á ný skyldi ég ná því takmarki að verða mjór, eins og ég var hérna í den þegar fólki þótti raunverulega vænt um mig. Í eftirlætis verslunarkjarnanum mínum: Kringlunni; keypti ég mér kokkabókina hennar Sollu minnar og hóf að elda upp úr henni. Gómsætis kókosmjólkursúpur, baunagúmmilaði, hummus, rauðrófupottrétti, babghanouj, að ógleymdu spelt brauði sem ég baka 2-3 sinnum í viku. Ég tók einnig ákvörðun um að éta ekki neitt sem innihéldi sékur. Þetta hefur gengið svona líka prýðilega og hef ég misst u.þ.b 14 kíló. Það gerir undirritaðan sælan, glaðan og umfram allt kærleiksríkan og umburðalyndan. En að breyta matar-æðinu, hefði dugað mér skammt. Því tók ég óspart til við að hlaupa marga marga kílómetra í viku hverri. Nú er svo komið að ég er farinn að hlaupa 10 ferðir upp og niður Öskjuhlíðina til að æfa þartilgerðan kúlurass, sem er eitt af því eftirsóknaverðasta sem til er í nútímalífi. Þegar ég er kominn með kúlurass sem ég get fellt mig við, ætla ég að liggja upp í sófa dægrin löng og þukla hann, mér til ánægju og yndisauka.

Já, þá verður gaman.

Ef ég ætti að velja mér annan raunveruleika en þann sem ég lifi í, veldi ég mér raunveruleika Geir Ólafs. Það er ég alveg viss um að þar liði mér prýðilega. Ég gengi þá ugglaus um Reykjavíkurborg; stæði klár á því að ég væri miðdepill alls sem eitthvað vegur í þessu þjóðfélagi, -ef ekki öllum heiminum. Ekki væri til sú stúlka sem ég reyndi ekki að tækla og landa. Spáný tjelling á degi hverjum. Ef ég lifði í raunveruleika Geir Ólafs væri ég gersamlega alltaf syngjandi og trallandi. Ég tæki “New York, New York,” alveg óumbeðinn í Bankastræti á háannatíma. Já, þá væri sko gaman.

Það kemur mér þó nokkuð á óvart hvernig ég er farinn að bregðast við þegar að þrengir. Alveg frá því að ég man eftir mér hef ég verið alveg sérstaklega dramatísk manneskja. Ég man að ég fékk einmitt ávítur þess efnis í lyftu í háhýsi stórborgar ekki alls fyrir löngu. Það þarf vart að taka það fram að sú lyfta var á niðurleið. Ef ekki, þá hefði hún verið á uppleið. Lyftur fara annaðhvort upp eða niður. Ég veit ekki um neina lyftu sem flakkar norður, suður, austur eða vestur. Það er kannski þessvegna sem þær eru kallaðar lyftur, vegna þess að þær lyfta einhverju/m upp eða niður. Ekki mjög flókin vísindi. Þó merkilegt af tveimur möguleikum: það að lyftan var á leiðinni niður þegar það var orðað við mig hversu dramatískur ég væri. Ef ég væri á þeim buxunum, þá kæmi ég líklega til með að skrifa þetta á reikninginn hjá títtumræddum Guði. En ég er ekki á þeim buxunum. Ég reyndar þoli ekki Guð! Eða eru það áhangendur Guðs sem ég þoli ekki?

Ég kem mér reglubundið í hremmingar. Ég hef þróað með sjálfum mér alveg sérstaklega tækni í að ganga á veggi. Því ömurlegri aðstæður sem ég kem sjálfum mér í, því betra. Það er ekkert eins hressandi í mínum huga eins og eitt stykki skipsbrot. Það kemur blóðinu á hreyfingu, örvar sköpunargleðina, hressir, bætir, kætir.

Nema að viðbrögð mín við uppákomum af þessu tagi eru farin að breytast. Í vesöld minni í gær varð ég óvenju upptekinn af rauðrófum, þannig að það jaðraði við þráhyggju. Ég hef náð töluverðri leikni í að elda þennan líka prýðilega rauðrófurétt, sem samanstendur af kókosmjólk, sætum kartöflum, rauðrófum, mér framandi kryddtegundum, kærleik og sorg tilveru minnar. Eftir að hafa farið úr eftirlætisbúðinni minni(sem er Fjarðarkaup) yfir í Nóatún, frá Nóatúni yfir í Hagkaup, frá Hagkaup yfir í 10/11, frá 11/11 yfir í Mann Lifandi, -komst ég að því mér til mikillar hrellingar að rauðrófur voru ófáanlegar. Bærinn var tómur. Rauðrófubirgðir Íslands voru uppurnar. Með grátstafinn í kverkunum, keyrði ég bifreiðinni heim á Óðinsgötuna. Hvað átti ég að gera: kannski að drepa mig bara? Er ég opnaði ísskápinn, sá ég eggaldin sem voru að renna út á tíma. Ég stakk þeim í ofninn og áður en að klukkutíminn var liðinn var ég búinn að laga eitt það albesta eggaldinsalat frá dögun mannkyns. Ég smurði tvær brauðsneiðar með þessu júmmilaði, lagði skipulega tvær tómatsneiðar ofan á. Át af mikilli áfergju og áður en ég vissi af, fór um mig ánægjustraumur. Mér leið vel. Sorg og sút heyrðu sögunni til. Framundan nýtt upphaf, ævintýri, gleði lífs míns.

Ég hef aldrei verið hamingjusamari!

Mér finnst í lagi að skjóta foreldra — sem öskra á börnin sín — með kindabyssu. Já, þannig er það nú bara; ég má alveg hafa þessa skoðun.