SiggiSiggiBangBang

Heltönuð stúlka um tvítugt, við heltanaða vinkonu sína á Hressingarskálanum: “Hvað á maður eiginlega að gera, á maður kannski bara að gerast mormóni og flytja til Arabíu?”

Það væri skelfilegt, ef ungar heltanaðar dætur þessa lands, sæu sér engan annan kost en að taka mormónatrú og flytja til mormónalands, sem er eins og allir vita Arabía. Þar ræður ríkjum ægilegasti mormóninn af öllum mormónum í allri mormónasögu mormóna. Hinn grimmi og viðbjóðslegi öldungur Bin Laden. Hann heldur úti risastórum kvennabúrum, þar sem sakleysi heltanaðra yngiskvenna er subbað út undir helgislepjulegri orgeltónlist.

Með einbeittri athygli horfði ég á myndband af konu sem hefur afar fallega lagaðar hægðir í kjörklefa. Einhverjum kann að þykja ég ósmekklegur að skoða svona myndband. En ég eiginlega hálfslysaðist til að horfa á það. Ég var inni á íslenskum fréttamiðli, sem vísaði í vefsíðu, sem svo vísaði í myndbandið, ég halaði því niður, komst svo að því að tölvan mín ræður ekki við að spila það, þannig að ég neyddist til að umbreyta því, til þess þurfti ég forrit, og til að ná í þetta forrit þurfti ég að skrá mig sem notanda á vef framleiðanda, eftir að hafa fengið staðfestingarpóst (sem tók 5 mínútur) náði ég í forritið og sett það upp, það tók mig rétt um 20 mínútur að læra á það og aðrar 20 mínútur að umbreyta myndbandinu þannig að ég fengi út nothæft eintak, og þá var liðin ein og hálf klukkustund. Svona er þetta oft á internetinu. Eftir að hafa rúllað myndbandinu í gegn í allavega fjórgang og dískúterað það við vinnufélaga mína, urðum við sammála um að konan, sú er hefur hægðirnar, hlýtur að vera á hráfæði, því hægðirnar — í flokki prýðishægða — eru nánast óaðfinnanlegar.

Eitthvað kom ég illa undan helgi, fullur af sorg og vesæld. En mikið hýrnaði yfir mér þegar ég frétti að splunkuný flensa er á leiðinni til landsins. Hún mun vera bráðdrepandi. Og þar eð ég er þeirri lukku gæddur að fá allar umgangskveisur, aukast nú líkurnar á að ég fái að deyja. Sem er hreint fyrirtak. Þá þarf ég ekki lengur að eltast við hjörðina, klíkuna, gönguhópinn, ferðafélagið, félagsvistina, elítuna, eða þá menn sem lifa fyrir að láta eltast við sig. Þegar ég er dauður úr svínaflensu, þarf ég ekki lengur að halda í við mig, fara í fermingarveislur, bursta í mér tennurnar, ræða þjóðfélagsmál; ég þarf ekki að hafa áhyggjur af: öldrun og deyjandi kynþokka, að ná ekki hámarksárangri, að eiga ekki ellilífeyri, osfrv. Ég ætla þó að reyna að temja gleðina í mér, enda öll óþarfa kátína sóun á orku sem betur er varið í eðalþunglyndi. Ég hef þó ekki verið jafn spenntur síðan ég kyssti og kjassaði bra bra við tjörnina hérna um árið, í von um að smitast af fuglaflensu. Mikið svekkelsi var nú það.

Í sögulegum tilgangi færi ég hér með til bókar hverjum ég greiddi atkvæði mitt.

Ég og heitmey mín búum sitthvorum megin við Hringbrautina. Ég í Reykjavík suður og hún í Reykjavík norður. Í veðurblíðunni gengum við sem leið liggur frá Vesturgötu yfir í Hagaskóla. Á leiðinni hugsaði ég um Þórberg Þórðarson og gallabuxurnar sem ég var í. Eitthvað í buxunum stakk mig í hægra lærið. Ég dró eðlilega þá ályktun að ástkona mín hefði komið fyrir títuprjón í buxunum til að gera mér lífið óbærilegt. Ég ásakaði hana um tilræði við mig, vitandi að henni finnst buxurnar — sem eru nokkuð þægilegar, þó þær hangi varla upp um mig — síður en svo skæs. Hún sagði svo ekki vera og færði rök fyrir máli sínu sem ég gat ekki með nokkru móti hrakið. Þegar í Hagaskóla var komið, stóð valið milli V og O. Í kjörklefanum smellti ég kossi á vísifingur hægri handar og gerði upp hug minn með mjög vísindalegri nálgun:

“Ugla” – setti fingurinn á O framboð Borgarahreyfingarinnar,
“sat” – færði fingurinn yfir á V framboð Vinstri Grænna,
“á” – færði fingurinn yfir á O,
“kvisti,” – færði fingurinn yfir á V,

“átti” – færði fingurinn yfir á O,
“börn” – færði fingurinn yfir á V,
“og” – færði fingurinn yfir á O,
“missti” færði puttann aftur á V,

“eitt,” – færði fingurinn yfir á O,
“tvö,” – færði fingurinn yfir á V,
“þrjú” – færði fingurinn yfir á O,

“og” – færði fingurinn yfir á V,
“það” – færði fingurinn yfir á O,
“varst” – færði fingurinn yfir á V,
“þú” – færði fingurinn yfir á O,

“sem” – færði fingurinn yfir á V,
“varst” – færði fingurinn yfir á O,
“úr.” – færði fingurinn yfir á V.

Ég merkti við O og við gengum niður í Ráðhús þar sem hún sjálf greiddi atkvæði. Þegar leið á daginn, varð ég sáttari og sáttari við gjörð mína. Kosningadagur hefur aldrei, síðan ég man eftir mér, verið eins dramatískur og í dag.

Ísland er orðið ósköp dapurlegt land. Hér er því miður enginn Óbama í framboði, heldur eintómir John Kerrýar, Berlúskóníar og George Bússar. Fólk með stórkostlega getu til að valda landi og þjóð enn meiri skaða. Flokkapólitík, stefnumál og kosningaloforð sem ekki er hægt að efna, á tímum þar sem allir ættu að leggjast á eitt til að bjarga því sem bjargað verður. Skoðanakannanir sýna að 30% kjósenda eru fylgjandi Framsóknar- og Sjálfstæðisflokknum. Sem þýðir aðeins eitt: 30% kjósenda, hafa nákvæmlega EKKERT lært. Ef þessir flokkar ná aftur meirihluta, hætta grundvallarhugmyndir eins og ættjörð og rætur að skipta mig máli. Þá getið þið bara átt þennan ruslahaug sem þið hafið breytt landinu mínu í.

Í gær, í vesturbænum, er ég gekk erinda ástarinnar, rak ég augun í einblöðung í fallegum litum með mynd af Sturlu Jónssyni, frambjóðanda Íslands. Hann var hnakkakerrtur, vel greiddur í óslitnum fötum. Rituð á hálfgljáandi blöðunginn voru slagorð í Comic Sans, sem eins og allir design-hommar vita er leturgerð almúgamannsins, plebbans, jafnvel fábjánans. “Sturla Jónsson vill dollars strax!” Og takið eftir að dollars er þarna með plúral essi, því einn dollar dugar ekki til að bjarga Íslandinu góða. Ég hef heyrt að hægt sé að kaupa bókstaflega allt fyrir dollars. Tildæmis bíla, húsgögn, matvinnsluvélar, DVD, svo eitthvað sé nefnt. Það kemur mér því ekki á óvart að Sturla vilji dollars.

Útúrdúr um Comic Sans og skítlegt eðli.
Ég man eftir manni, sem lifir í minningu minni sem einn af meiri drulluháleistum sem ég hef kynnst(sjálfstæðismaður að sjálfsögðu). Hann einmitt skrifaði öll sín bréf, hvort sem þau voru viðskiptalegs eðlis eða höfðu með málefni hjartans að gera, með þessum ógeðslega font. Ég vildi að ég gæti sagt eitthvað eins: “Guð veri sálu hans náðugur”, en hann er því miður ennþá lifandi.

Hvað á ég að kjósa?
Víkur mál mitt aftur að pólitík. Ég treysti því að þeir sem lesa þessa síðu að staðaldri séu ekki á höttunum eftir minni pólitísku sýn á menn og málefni. Það væri reglulega sorglegt. Ég er þó, eins og aðrir landsmenn, mjög þenkjandi yfir hvernig fyrir okkur er komið. Á morgun er kosningadagur og flestir sem ég spyr, eru tvístígandi yfir hvað þeir eigi að kjósa. Ég taldi mig hafa komist að niðurstöðu í hádeginu þar sem ég ræddi málin með mjög akademísku fólki. Nú er ég ekki svo viss. Staðreyndin er sú að ekkert af því sem í boði er, er fýsilegur kostur. Ég er því nauðbeygður að kjósa flokk, sem ég tel sökka minnst, vitandi að hann sökkar samt sem áður helvíti feitt. Og það sökkar meira en orð fá lýst.

[media id=210 width=520 height=390]

David Lynch, er væntanlegur til Íslands í næstu viku til að halda fyrirlestur um Transcendental Meditation. Hvenær nákvæmlega veit ég ekki. Mér er sagt að hann verði hér aðeins í einn dag, svo það eru litlar líkur á að hann eyði tíma sínum í að hella sig fullan á Rex með einhverjum eins og Eli Roth, enda það kannski ekki alveg hans stíll. David Lynch er mikill hofmaður og þegar hann vill gera sér glaðan dag, fær hann sér mjólkurhristing. Ég legg því til, að þeir sem sjá um að flytja hann inn, fari með hann vestur í bæ, eða á Grensásveginn og kaupi handa honum sjeik.

Ég hef séð nokkra fyrirlestra á internetinu fína með honum og snillingnum Dr. John Hagelin, um hugleiðslu og heimsfrið og eru þeir ákaflega hvetjandi hvort sem að maður er áhugamaður um David Lynch, eða ekki. Pabbi minn, maður nær áttræðu, horfði á einn slíkan, haldinn í Maharishi University og fékk strax brennandi áhuga á að prufa hugleiðslu.

Ég hef sjálfur stundað eitthvað í líkingu við TM, síðan um áramótin. Gallinn við þessa tegund hugleiðslu, er sá að það kostar svo andskoti mikið að læra hana. Enginn hérlendis kennir TM, þannig að sá sem hefur áhuga, þarf að fljúga út, annaðhvort til Englands eða Ameríku. Svo þarf viðkomandi að kaupa sér viku með þar til gerðum TM kennara, sem er rándýr. Ég trúi ekki að þessi tækni sem þeir kenna, sé eitthvað merkilegri en þær einföldu aðferðir sem ég hef lært frítt á project meditation. Ég ætla lítið að tjá mig um virkni hugleiðslu á sálarlíf mitt, eða tilveru, en ég get þó sagt eftirfarandi: Ég ætla aldrei að hætta þessu!

David Lynch er og hefur verið átrúnaðargoð mitt til fjölda ára. Ég er dauðhræddur um að ég froðufelli, eða pissi í buxurnar þegar ég sé hann. Ég man bara ekki eftir að hafa haldið upp á neinn listamann jafn hressilega og hann, nema kannski Limahl þegar ég var unglingur.

Oft fæ ég spurninguna: Hey Siggi, hvað er eiginlega mamihlapinatapai? Þá segi ég eitthvað eins og: Hva???? Veistu ekki hvað mamihlapinatapai er? Svo hnussa ég, og þegar mér líður orðið nógu vel í gúddí gúddí gúmmilaðinu mínu, dett ég í föðurlega uppfræðslugírinn.

Mamihlapinatapai er orð í Yaghan tungumáli, sem er mállýska Tierra del Fuego. Ekki er til neitt sambærilegt orð í öðrum tungumálum. Þetta lýríska orð, sem líður svo mjúklega um talfærin, lýsir augnagotum tveggja aðila sem vilja að hinn aðilinn hefji eitthvað sem báðir þrá, en hvorugur þorir að stíga fyrsta skrefið. Þar hefurðu það. Þannig að í næsta skipti sem þú stendur andspænis einhverjum sem þú vilt bregða á leik með, en ert ekki nógu viss um hug viðkomandi, getur þú brotið ísinn með að segja honum frá merkingu þessa skemmtilega orðs.

Gremja verður seint sett í flokk prýðistilfinninga. Fræðimenn sálarinnar telja brýnt að uppræta gremju með öllum tiltækum ráðum fræðigreinarinnar. En það er þó þannig í lífinu að þó maður sé allur af vilja gerður er afskaplega erfitt að komast í gegnum dag í samfélagi við menn, án þess að finna fyrir svolítilli gremju. Það er eiginlega óumflýjanlegt. Að hugsa fallegar hugsanir, sem samfélagið hefur velþóknun á, hefur litla vigt augliti til auglitis við fábjána dagsins. Og ekki misskilja notkun mína á fábjánanafngiftinni. Fábjáni í mínum huga er einn af þessum litlu köllum heimsins sem vilja skrúfa niður í ofnunum hjá öðrum íbúum þessarar jarðar til að hans eigin ofnar kyndi betur. Fábjáni er einhver sem traðkar á fólki, sjálfum sér til upphefðar, í hvaða tilgangi sem er. Á ensku ‘asshole’, á íslensku ‘fábjáni’ eða ‘fáviti’. Og í þessu árferði fer fíflunum snarfjölgandi. Þegar kreppir að má sjá úr hvaða efni fólk er gert. Eins og segir í bók sem ég las fyrir einhverju, þá var það ekki endilega besta fólkið sem lifði af helförina.

Hvað um það. Þó skemmtilegt sé að velta fyrir sér margbreytileika mannskepnunnar er hugsun mín ekki sú að komast til botns í hvað heldur henni gangandi. Hvað gremju varðar, þá hefur virkað vel fyrir mig að ímynda mér fábjána, sem fara í taugarnar á mér, í samförum. Það er skemmtilegt. Að nota ímyndunaraflið í að láta fólk, sem er með rembing og fávitahátt, ríða – er mjög fín aðferð til að skemmta andskotanum í sjálfum sér. Og því viðkvæmari aðstæður sem ég set fólkið í, því glaðari verður djöfullinn í Sigurði Þorfinni Einarssyni. Einhverjum kann að skorta hugarflug til að skilja hvernig þetta getur mögulega virkað. En þeir sem séð hafa stuttmyndina um Jesúmanninn Guð-mund í Byrginu, þurfa ekki frekari útskýringar.

Ég fann að ég spenntist upp í sætinu mínu. Mig langaði til að segja honum hvað orðið samsæri þýddi, en gerði það ekki þar sem ég bý í heimi fullum af reglum um hvað er við hæfi og hvað ekki. Ég áttaði mig á að hann var ekki að spyrja mömmu sína, heldur mig. Hann kunni vel við mig. Kannski vegna þess að ég gargaði ekki á hann þegar hann rak sig í kókglasið sem skoppaði í fangið á mér.

Ég fékk það á tilfinninguna að einhver eða bara allir í hans umdæmi hefðu öskrað frekar oft á hann og þess vegna komu viðbrögð mín honum á óvart. Hann margbað mig afsökunar, alveg miður sín. Ég sagði honum að þetta væri allt í lagi og bað hann um að hafa ekki áhyggjur. Á þeirri stundu leið mér aðeins betur með mig sem manneskju. “Þú ert ekki sem verstur”, sagði rödd, sem var kærkomin tilbreyting frá boðflennunum sem tala eintóman kúk í þeim innri gleðskap sem stendur yfir frá því ég vakna á morgnanna og þar til svefninn leysir hann upp að kvöldi. Hinn innri díalókur. Minn versti óvinur.

Meðan kókið lak eftir lærinu á mér masaði hann látlaust við mömmu sína, sem átti engin svör til handa honum. Henni fannst myndin leiðinleg. Honum, eins og mér, þótti hún frábær. Þegar Rorschach sagði við samfanga sína: “Það er eitt sem þið verðið að átta ykkur á, það er ekki ég sem er læstur inni með ykkur, heldur eruð þið læstir inni með mér”, klöppuðum ég og hann saman sigri hrósandi. Við báðir frík, eins og Rorschach. Ég og þessi strákur tengdumst, án þess að eiga frekari orðaskipti. Fullur af spurningum, sem enginn nálægur getur svarað. Örlítið of ákafur, svolítið pirrandi. Klaufskur. Allt við hann sagði: “Hér er ég! Takið eftir mér! Ég vil fá að vera til!” Það var engu líkara en ég sæti við hliðina á 12 ára gömlum sjálfum mér.

4. nóvember 2068

Jæja, þá er ég dauður. Ég er kominn á einhvern stað sem mig grunar að sé eftirlífið. Hér er myrkur og ég sé ekki glóru. Ég heyri eintóm Windows kerfishljóð og áætla því að ég sé kominn til Helvítis. Því skyldi ég vera í helvíti? Ég sem var svo hjartahreinn og fagurlundaður. Þau skipti sem hægt er að segja að ég hafi verið ódæll eru teljandi á fingrum annarrar handar. Og ef ég skipti skapi, bitnaði það sárasjaldan á nærstöddum. Einstaka sinnum þó, en miklu sjaldnar en oft.

Dauði minn var ekki alveg eins og ég hafði ráðgert. Jú, ég lifði vel flesta sem ég þekkti og dó hundgamall, en ég hefði gjarnan viljað deyja við aðeins huggulegri kringumstæður í notalegra umhverfi. Kannski í fallegu timburhúsi við sjóinn, í Trékyllisvík, á Ítalíu, eða jafnvel í Nýju Arabíu. En dauði minn var hrottalegur. Ég var orðinn veikburða og mér fannst ég vera að missa glóruna. Er ég nálgaðist níræðisaldurinn hét ég því að ef ég hefði minnstu grunsemdir um að ég væri að missa vitið, þá skyldi ég koma sjálfum mér fyrir. Sök sér að vera rúmfastur, og geta ekki kúkað hjálparlaust, en að vera kolvitlaus í hausnum öllum til ama og leiðinda er óbærileg tilhugsun. Gamall kolruglaður kall sem veit ekki lengur hvað hann á að gera við skeinipappír… Nei, þá er betra að vera dauður. Ekki að nokkur af mínum nánustu sé eftir til að horfa upp á þá hryggðarmynd sem ég var að verða. Æ, það er alveg sama. Ég gat bara ekki hugsað mér að veslast uppi á köldum spítala froðufellandi tóma vitleysu. Þá er betra að hverfa af sviðinu labbandi, en að skríða af því ekki vitandi í þennan heim né annan.

Ég keypti mér ferð með kjarnorkuknúnu skemmtiferðaskipi, og á miðju Atlantshafi stökk ég útbyrðis. Ég reyndi að stökkva eins langt frá skipinu og ég gat, í von um að ég færi ekki í skrúfuna. Ég hafði líka heyrt að það væri svo ósköp notalegt að drukkna, allavega þegar á liði. En þrátt fyrir stökk sem mér þótti sjálfum nokkuð tígulegt fyrir nær hundrað ára gamlan mann, rotaðist ég á skipsskrokknum og sogaðist í risavaxna skrúfuna sem afgreiddi mig á augabragði. Kjarnorkudrifin skip eru með skrúfur sem snúast mun hraðar en skrúfur knúnar gömlu olíuvélunum. Skipin ná ógnarhraða. Það tekur aðeins innan við dag að fara frá London til Nýju Arabíu. En ég varð sumsé að ekki neinu. Engar líkamsleifar, ekki einu sinni snakk fyrir sjávardýrin. Ég bara breyttist á örskömmum tíma í mauk og blandaðist sjónum. Dauði minn varð eins og allar aðrar ráðagerðir mínar í lífinu, meira og minna misheppnaður, nema að því leitinu til að ég er dauður.

Hversu lengi ætli ég þurfi að húka hérna í myrkrinu? Ég er þó öllu frískari en þegar ég var lifandi verð ég að segja. Engin gigt, ég get meira að segja gengið klakklaust sýnist mér, ekki að ég sjái nokkurn skapaðan hlut. Jú, ég stend í hnakkakerrtur í lappirnar. Ég stappa niður báðum fótunum til skiptis og heyri hljómmikla dynki. Ætli einhverjum þyki Windows kerfishljóð falleg? Er þetta mitt persónulega helvíti? Sérsniðið að öllu því sem ég þoli engan veginn.

Einhver kemur við öxlina mína. Mér verður bilt við og sný mér. Eigandi handarinnar er horuð vera sem virðist vera manneskja, nema að skrokkurinn er ekki þakinn skinni heldur harðfisk. Það umlar í honum og hann vaggar fram og tilbaka eins og mörgæs. Hann er klæddur í, að mér virðist, mjög dýr jakkaföt. “Komdu sæll manni!”, segi ég hressilega, ósköp glaður að sjá einhvern, þó hann sé líkari harðfisk en manni. Hann segir ekki neitt, umlar bara. Þrátt fyrir harðfiskskinnið finnst mér ég kannast við hann. Hvar hef ég séð þennan mann áður? Einhver aukahljóð bætast við umlið í honum og hann byrjar að tútna út eins og blaðra sem blásið er jafnt og þétt í. Þegar hann er orðinn mjög búlduleitur átta ég mig á hver þetta er. “Ég veit hver þú ert”, hvísla ég eins og ég vilji ekki koma upp um hann, “þú ert Sigurður Einarsson bankastjóri gamla Kaupþings!” Hann gjóir til mín augunum, en orð mín virðast ekki hafa nein önnur áhrif á hann.

“Ég hlýt að vera í helvíti”, segi ég sannfærður, “það getur ekki annað verið, þú hér og þannig.” Mér líst ekkert á hann. Hann heldur áfram að bólgna út, og byrjar síðan að kúgast. Hann beygir sig luralega fram og gubbar heilu fjalli af hálfmeltum ruslmat, sumt ekki einu sinni melt, heilir kjúklingabitar, pizzasneið og snickers. Eftir að hafa gubbað í dágóða stund, er hann aftur orðinn horaður. Hann réttir úr sér og þurrkar munninn með erminni. Smá harðfiskur sáldrast niður. Mikið er eftirlífið skrítið.

Úr innri jakkavasa sínum tekur hann út krumpað bréf sem hann sléttir úr, ræskir sig og les: “Sigurður Þorfinnur Einarsson, fæddur 3. júlí 1970, dáinn 4. nóvember 2068. Þú ert dæmdur til að lifa sama lífið aftur. Með bestu kveðju, Guð”
Sigurður Einarsson bankastjóri sem er byrjaður að tútna út aftur, vöðlar bréfinu saman og kastar því kæruleysislega út í tómið. “Einhverjar spurningar?” kurrar í honum. Ég veit ekki hvað ég á að segja? Hver er meiningin með þessu? Ég sem er nýdauður? Sama lífið aftur?

“Afhverju þarf ég þess?” spyr ég nafna minn höstuglega. “Uhhhhhhh, urrrrr, ummmmm.” Ég er ekki frá því að bankastjórinn líti betur út í eftirlífinu en hann gerði þegar hann lifði, þó hann gangi sundur og saman eins og físibelgur og sé eins og harðfiskur. Hann segir: “Þann tólfta apríl 2009, skrifaðir þú færslu sem bar titilinn: “Er Guð til?” og svo svaraðir þú spurningunni sjálfur neitandi.” Hann virðist ætla að gubba en bætir við: “Annar eins hroki er vandfundinn.” Ég gapi af undrun. Hafði ég á röngu að standa. Er svo bara til Guð. Andskotinn sjálfur. Ég depla augunum Bambístæl, í von um að bankastjórinn harðgerði sjái aumur á mér, en honum er andskotans sama. Hann þrútnar og byrjar svo aftur að gubba. “Lifa sama lífið aftur?”, heyri ég mig tuldra, “neiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii – ZzzzzzzzzzzZzz.”

3. júlí 1970
Það er komið kvöld á fæðingarheimili Reykjarvíkur. Dæmdur til að endurtaka líf mitt fæðist ég aftur inn í þennan heim hágrenjandi.

Nei!