SiggiSiggiBangBang

Ég kom heim í eftirmiðdaginn og lagði mig. Þegar ég hafði fest svefn, dreymdi mig draum þar sem ég átti í töluverðum útistöðum við mann, sem ég hef lítið hugsað um undanfarið.
Þegar ég vaknaði var ég harðákveðinn í að gera mér sérstaka ferð til að pissa á leiðið hjá honum og fleirum sem ég á sökótt við. – Það ætti að verða leikur einn, þar sem ég er nokkuð viss um að ég lifi flest samtíðarfólk mitt. Þessi viðbrögð mín komu mér hinsvegar á óvart, því inn að beini er ég mjög kærleiksrík og hlý persóna, sem tamið hefur sér kristileg gildi og fussar yfir fátæku siðferði meðbræðra sinna. Hvaðan kemur öll þessi illska, spurði ég sjálfan mig, alveg hissa.

Eins og oft, þegar ég skil ekki neitt í hátterni mínu, reyni ég að fara yfir það sem ég hef borðað síðustu daga, því skýringar og hinum og þessum dyntum í skapgerð minni – er oft að finna í hrjóstugu matarræði mínu. Og viti menn, það rann upp fyrir mér ljós, sem rennir enn frekari stoðum undir þær kenningar mínar að Aspartame er eitur fyrir líkama og sál.

Í síðustu viku, snæddi ég hádegisverð upp í Akademíu. Í góðri trú, ákvað ég að kaupa mér ósykurskertan Fanta drykk með matnum. Þar sem ég sat við borðið með fyrirfólki og át matinn, sem mig minnir að hafi verið kínarúllur með hrísgrjónum, víkur talið að kristilegu ungliðastarfi. Eitthvað sagði ég sem fór fyrir brjóstið á sessunaut mínum, svo til að fela hversu skömmustulegur ég varð, fór ég að lesa á Fanta dósina og komst að því mér til mikillar hrellingar, að þó svo ég hefði keypt sykrað Fanta, var þar samt sem áður að finna rotvarnarefni sem innihélt Aspartame. En eins og áður hefur komið fram í pistlum mínum, fyllist ég mannfyrirlitningu og hatri á bræðrum mínum og systrum, þegar ég hef innbyrgt þetta baneitraða íbætiefni.

Ég verð samt að viðurkenna að mér finnst góð hugmynd að míga á leiði þeirra sem ég ber kala til.

Á google.com ef leitað er að “Hvað er málið?”, innan gæsalappa, skilar leitin 74,800 niðurstöðum. Ef gæsalappir eru notaðar í leit á google, veit leitarvélin að hún á eingöngu að skila þeim niðurstöðum þar sem leitarstrengurinn kemur orðrétt fyrir. Mér dettur því í hug að þetta sé ein ofnotaðasta og jafnframt hundleiðinlegasta spurning/upphrópun notuð í íslenskum texta á netinu.
Ég leitaði einnig að “málið er dautt” – sem er enn eitt ofnotað orðatiltæki – og skilar leitin 7,360 niðurstöðum. Hvað þýðir þetta annars? Hvaða mál er dautt? Afhverju er okkur keppikefli að drepa málið? Hvað gerði málið af sér?
Einu sinni sat ég kynningu hjá virðulegu fyrirtæki hér í borg. Sölumaðurinn, sagði 30 sinnum: “málið er dautt” og 20 sinnum: “on the fly.” “On the fly” skilar 15,500,000 niðurstöðum.

Ef einhver veit um íslenskt orðatiltæki, sem skorar hærra en “Hvað er málið?”, þá væri gaman að heyra af því.

Framhjáhald er vinsæl dægradvöl hér á landi, og með tilkomu internetsins, er hægt að kokkála meðbræður sína án mikillar fyrirhafnar. Hér á landi, er hægt að stunda stórkarlalegt framhjáhald með hjálp einkamálavefsins einkamal.is. Gárungar og öfundsjúklingar, sem ekki hafa dottið í bullsjóðandi lukkupott ástarinnar á þessum vettfangi, – kalla þetta þokkafulla vefsetur svínastían.is, – og er bitur og kynsveltur undirritaður þar engin undantekning.

Maðurinn, eða konan sem leitast við að nugga kynfærin sín saman við önnur kynfæri sem svipað er ástadd fyrir, setur saman litla kjarnyrta auglýsingu, sem oftar en ekki hljómar svona: Er gift/ur, langar í tilbreytingu, er hreinleg/ur, 100% trúnaður.

Oft fylgja með hagnýtar upplýsingar eins og líkamsþyngd, hvort viðkomandi sé iðinn í ræktinni, og svo að auglýsandinn sé lítið gefinn fyrir rugl. Sjaldgæft er að skarta auglýsingar af þessum toga – persónutöfrum, enda tilgangurinn ekki sá að hittast til að ræða vonir, væntingar, eða eilífðarmálin, – en framhjáhaldarar leiða sjaldan hugann að dauðanum, eftirlífinu, eða hvort þeir þurfi að svara fyrir léttúðina.
Eitthvað þykir mér þó skjóta skökku við að heita 100% trúnaði, þegar fífla á maka sinn. Hvernig getur manneskja sem hefur í hyggju svik af þessu tagi,- heitið 100% trúnaði. – Er hér ekki á ferðinni hið títtumrædda catch 22?

Að framhjáhaldinu loknu, er svo hægt að fara á barnaland.is, til að gorta sig hróðugur af dáðinni. Þykir þá einkar skemmtilegt að skilja eftir sig slóð sem vísar á mögulegan afrakstur framhjáhaldsins, en um 10% barna eru rangfeðruð hérlendis.

Ég?

Ég trúi á ástina, þó hún lifi og dafni aðeins í mínum eigin hugarheimi.

Ég hef með öllum ráðum reynt að fá hana Þórkötlu mína til að éta kaffibaunir sem ég keypti fyrir slikk. Ég hef það nefnilega fyrir víst að úr kattaskít verði fínasta uppáhelling. En mikið helvíti er kvikindið dyntótt.

Ég er ekki frá því að Þórkatla sé eigingjarnasti kötturinn í öllum Þingholtunum.

Undanfarna mánuði hef ég átt rómantíska drauma um að byggja mér hreiður í hundrað og einum Reykjavík. Ég hef líka verið mjög upptekinn af að vera Íslendingur. Hvað ég á sameiginlegt með löndum mínum. Hvernig enginn nema sá sem er fæddur hér geti skilið menningu okkar. Og fleira í þá veruna.

Ættjarðarást mín vaknaði fyrst á síðasta ári, og varð sú ást til í kjölfarið á að ég sættist við uppruna minn. Að því leitinu til, var árið 2007 afskaplega gott. Ég kolféll fyrir Gufunni, harðfisk, Þórbergi Þórðarsyni, götum borgarinnar, séríslenskri geðveiki, og fleiru sem einkennir okkar samfélag, – en þar á undan, var ég þjakaður af einhverju sem ég kýs að kalla Íslandsóþol. Óþol mitt fyrir Íslandi, hafði þó ósköp lítið með Ísland að gera.

Svo ástfanginn varð ég af Íslandi, Gerði G. Bjarklind og Sigvalda Júlíussyni, að í fyrsta skipti í tilveru minni fann ég hjá mér löngun til að festa fé í huggulegri íbúð, þar sem ég gæti eytt næstu 60 árum í að lesa bækur og sanka að mér allskonar djöfulsins drasli sem ég kæmi ekki til með að hafa nein not fyrir, – en eins og flestir Íslendingar kannast við er ekki hægt að lifa hamingjusamur í þessum heimi, án þess að stútfylla vistarverur sínar af því dóti, sem þykir flottast hverju sinni.

En þessa helgina hafa orðið alger umskipti í þankagangi mínum, og hafa þessi umskipti eitthvað með yfirvofandi efnahagsástand að gera. Er því mögulegt að ég hafi látið glepjast af svokölluðu góðæri okkar Íslendinga, þar sem matvælaverð hefur aldrei verið jafn hátt. – Að búa sér hreiður, fjármagnað með okurlánum, til að grotna niður í, er í mínum huga – lítið aðlaðandi framtíðarsýn.

Ég eins og fleiri, gleymi að við mennirnir lifum ekki að eilífu, og eftir því sem ég fæ best séð, á allt að snúast um þá stund, þegar í okkur hryglir. Þó svo að flest okkar sættum okkur við að liggja eins hrúgald upp í sófa, étandi kartöfluflögur, horfandi á Bandið hans Bubba, – þá er ég á þeirri skoðun að lifa eigi lífinu með tilliti til þess, hvernig við viljum deyja. Hafandi unnið á nokkrum öldrunardeildum, hef ég séð mikið af fólki skilja við, og er mjög mismunandi hvernig fólk ber sig á þeirri ögurstundu. Sumir hverjir, fara alveg óhræddir, og virðast sáttir við sitt lífshlaup. Aðrir, – virðast ekki vera búnir að klára það sem þeir settu sér fyrir að gera, og líkist banalega þeirra, miklu fremur vígvelli, en fallegum aðskilnaði líkama og sálar.

Hugur minn reikar því út í heim, og hef ég enn á ný orðið áhuga á að eyða þeim árum sem ég er enn ungur og heilsuhraustur í að kynnast öðrum menningarsamfélögum, en hundrað og einum Reykjavík, – þó hundrað og einn sé að sjálfsögðu nafli alheimsins.

Ég vaknaði upp hamingjusamur, glaður og frjáls – fékk mér espresso, las netrusl og fór því næst í sturtu. Vorið er komið og grundirnar gróa, söng ég hástöfum, meðan ég þreif mig. Ég sté út úr sturtuklefanum, þerraði mig og hugsaði með sjálfum mér: Best að stíga á vigtina, nú er ég búinn að vera svo temmilegur í sukkinu þessa vikuna, ég hlýt að hafa lagt af eitt, ef ekki tvö.

Garghhhhhh – $#%%/##$$%!$!#$.

Og á þeirri stundu var dagurinn ónýtur. Vigtin sýndi að ég hafði ekki lagt af, heldur bætt á mig heilum þremur kílóum. Ó, harmur lífs míns. Afhverju ég? Öhhhhhhh, ahhahhhahhah, með smá meira af öhhhhhhhhh.
Allan daginn, muldraði ég með sjálfum mér: Það á enginn eftir að vilja tala við mig, nú þegar ég er orðinn svona ægilega feitur. Andskotans Húsavíkur jógúrtið sem ég hef þambað alla vikuna, er svínfitandi. Ó, ó, ó, ég sem hafði svo mikið fyrir því að ná aftur anorexíulúkkinu sem fer mér alltaf svo ægilega vel. Nú, verður tekið á því. Majones og sékur bindindi þangað til að ég er farinn að lúkka nógu vel til að geta leikið í Schindlers List 2.

Í lok dags hljóp ég síðan 12 kílómetra, og þegar ég kom heim, steig ég aftur á vigtina, og var þá strax orðinn þremur kílóum léttari. Ég tók gleði mín umsvifalaust á ný.

Ég veit ekki hvort ég þori að skrifa þetta. – Jú, ég læt vaða. Þegar ég var að hlaupa, hálf grátandi yfir því hversu vondur fituguðinn er við mig, tók ég eftir gullfallegri konu í hjólastól. Hún var skælbrosandi að keyra stólinn sinn yfir þúfur og aðrar hindranir til að komast aðeins nær vinkonu sinni, sem stóð í fjörugarðinum. Þá skammaðist ég mín svolítið fyrir að hafa verið í fýlu í allan dag, bara út af því að vigtin var mér ósammála.

Maðurinn sem deilir með mér skrifstofu er með ógeðslegan tónlistarsmekk. Meðan ég auðga anda hans með Bob Dylan, David Bowie, Jefferson Airplane, Coco Rosie, Pixies, Cat Power, brýtur hann mig á bak aftur með endurtekinni spilun á drullukuntunni henni Enyu, Enigma, U2 og einhverjum spænskum vælukjóum sem ég til allrar guðs blessunar kann ekki nafn á.

Nú, get ég ekki haldið stillingu minni lengur – ég ræðst á hann með exi.

Í síðasta bréfi sem Þórbergur skrifar Biddu systur, gerir hann sér grein fyrir að dauðinn er skammt undan og veltir því fyrir sér hvernig eftirlífið gangi fyrir sig á Bláu eyjunni. Þeir sem lesið hafa Sálminn, vita að Bláa eyjan er staðurinn sem við förum á þegar við deyjum; Bláa eyjan eða góðu sveitirnar. Í bréfinu ímyndar hann sér, að hann sé nýkominn til Bláu eyjunnar.
Á Bláu eyjunni er haldið manntal líkt og á jörðinni, nema þar er manntalið ekki notað sem uppflettirit fyrir málaflutningsmenn, fógeta eða sýslumenn. Hann fer að spyrja þá sem halda manntalið um Biddu systur, hvort hún sé komin á Bláu eyjuna, en fær þau svör að hún sé ennþá á jörðinni alveg sprellilifandi. Hann fær líka að vita að þó svo honum finnist hann vera nýkominn til Bláu eyjunnar sé hann í raun og veru búinn að vera þarna í 16 ár. Hann er undrandi á þessu tímaleysi.
Nokkrum mánuðum eftir að hann skrifar þetta bréf, deyr Þórbergur. 16 árum síðar deyr Bidda systir úr krabbameini.

Það var regulega gaman að sjá Lillu Heggu hjá Evu Maríu. Sálmurinn um blómið, er ein snjallasta lífsspekibók sem ég lesið. Einnig var dásamlegt að sjá fáein brot úr viðtali Magnúsar Bjarnfreðssonar við kallinn, en ég hef aldrei heyrt í honum né séð af honum hreyfimynd. Hér er brotabrot, í óþökk Ríkissjónvarpssins: