SiggiSiggiBangBang

Ef moggabloggari heldur því fram að hann hafi rétt fyrir sér, þá óumflýjanlega verður til annar moggabloggari sem hefur rangt fyrir sér. Moggabloggarinn sem hefur svo rangt fyrir sér er þess fullviss að hann hafi rétt fyrir sér, en hinn hafi rangt fyrir sér. Hver hefur þá rétt fyrir sér?

Er mín skoðun best? Er mín réttlætiskennd best? Er mitt siðferði best? Er ég hjartahreinasti maður sem gengið hefur Ísland? Er ég maðurinn hennar Jónínu hans Jóns? Á ég að segja af mér?

Hver er þessi moggabloggari?

Um þessar mundir er ég þjakaður af spurningum eins og þessum. Minnir obbulítið á artane flipp frá síðustu öld.

Ég var staddur á Austurvelli, þegar ég heyrði nafn mitt kallað: Siggi! Siggi! Ég leit í kringum mig og sá enga nema nokkra róna sitjandi á bekk. Siggi! Siggi! Hver var að kalla á mig? Ég pírði augun í átt að rónahópnum, en kallið virtist koma þaðan. Í hópi kraftgallaklæddra róna, sé ég að situr ungur myndarlegur maður í lopapeysu. Hann veifar til mín.

Við nánari eftirgrennslan sé ég að þetta er æskuvinur minn. Einn af þeim strákum í hverfinu mínu sem ég eyddi mestum mínum tíma með. Við vorum miklir bíómyndaunnendur og í sérstöku uppáhaldi hjá okkur voru stjörnustríðsmyndirnar og Indiana Jones. Við tókum upp kvikmyndir á 8mm og innréttuðum kjallara, í húsi annars vinar okkar, sem bíósal og seldum inn á sýningar. Við lékum okkur saman í móanum fyrir ofan Lund og þegar spennan í leiknum varð yfirþyrmandi – sungum við bakgrunnstónlist úr kvikmyndum.

Lagið úr Indiana Jones notuðum við þegar við vorum á hlaupum í hasarleik. Da, da, da, daaaaa, da, da – da, da, duuuuu. Da, da, da, daaaaa, da, da – da, da, daaaaaaaaa……

Þegar við vorum að nostra við eitthvað sem krafðist einbeitingar sungum við Imperial March úr Star Wars. Du, du, duuuu, du, di, duuu, du, di, duuu, da, da, da, da, duu, du, duu, du, di, duu, DA, DA, DA, DAAA, DADA , DAA…..

Komdu sæll, segi ég. Hjá honum stendur illa hirtur brosgleiður róni og sýpur bjór. Það er orðið official! segir hann. Hvað er orðið offical? spyr ég, ekki alveg að átta mig á aðstæðum. Að ég er orðinn róni! segir þessi gamli vinur minn. Nú, hvernig stendur á því? spyr ég alveg undrandi. Hann kann ekki svar við spurningu minni, en fer að rifja upp eitt og annað frá því að við vorum krakkar.
Ég spyr hann aftur, því í andskotanum hann sé orðinn róni, en bæti því svo við að ég hafi ekki í hyggju að lesa honum pistilinn. Ég er öðruvísi, segir hann. Ég kími örlítið, því ég hef sjálfur aldrei upplifað að ég sé venjulegur – hvað sem það svo er. Öðruvísi? hvái ég. Já, ég er svo manískur, andvarpar hann.
Mér finnst lítið um þessar afsakanir. Það er ekkert fyrir því haft að vera alsgáður þó svo að maður sé manískur, þunglyndur, í tilvistarkreppu, í ástarsorg, soltinn, mettur, í þráhyggju, ástfanginn, sorgmæddur, glaður, kærleiksríkur, reiður, bitur, hamingjusamur, hræddur, óhræddur, erlendis, hérlendis – eða í hvaða aðstæðum sem lífið sér manni fyrir.

Niðurlútur segir hann mér að glæný Indiana Jones mynd sé væntanleg í kvikmyndahús. Við verðum sammála um að við ætlum ekki að sjá hana. Við viljum ekki sjá hetju uppeldisára okkar með liðagigt og æðagúlp.

Ég var að átta mig á að undanfarið hefi ég ekki sett mér neinar lífsreglur. Jú, að vísu reyni ég að halda aftur af mér í neyslu á sékri og majonesi, og kem reglulega með alvöruþrungnar yfirlýsingar, rétt eins og líf mitt sé í húfi, um að ég sé í sékur og majones straffi. Að undanskildum einum degi í viku, þar sem ég leyfi mér að bíta teprulega í eitthvað sætt og jafnvel sleikja vísifingur eftir að hafa stungið honum í majoneskrukku. Sá dagur er laugardagur, rétt eins og þegar ég var að alast upp í Kópavoginum.

Stundum þó, þegar ég er dapur í hjartanu mínu og ekki jafn fastur fyrir og aðra daga, raða ég upp í mig kexkökur. Kexkökurnar eru þá yfirleitt í boði á heimilum þar sem ég er gestkomandi. Aldrei, og ég legg þunga áherslu á aldrei, – kaupi ég mér sætabrauð eða aðra óhollustu til að eiga inn í skáp á kristilegu heimili mínu. Að eiga slíkan varning á lager leiðir óhjákvæmilega til mistaka og mistök og veikleikamerki eru ekki liðin hér á Óðinsgötunni.

Hollt þykir mér að setja mér lífsreglur. Ég fæ það á tilfinninguna að ég sé að betra sjálfan mig og þá líður mér vel í sálinni minni. Og til að bæta enn fleiri rósum í hnappagat mitt, hef ég ákveðið að hætta að nota orðið “fokking” í daglegu tali. Stundum þegar mér er mikið niðri fyrir, verður þetta ljóta orð fyrir valinu og þykir mér það miður.

Ég rek andúð mína á orðinu aftur til þess tíma sem ég bjó á Laugaveginum. Fyrir neðan mig bjuggu hjón, með litla telpu. Þegar þau gerðu sér dagamun og fengu sér aðeins í aðra tánna, sem var nokkuð oft, þá ávarpaði maðurinn konu sínu með setningum sem innihéldu “fokking.” Mér þótti skrítið að heyra í fólki, mér tuttugu árum eldra, notandi tökuorð sem þetta. Einnig verkjaði mig aðeins í hjartað að þurfa að hlusta á þetta, þó svo ég vissi að tjáskipti hjónanna væru ein af mörgum birtingarmyndum ástarinnar.
Síðan þá hefur mér þótt orðið “fokking” alveg sérstaklega ófínt og hallærislegt.

Lífsregla númer 679 hljómar því eitthvað á þessa leið: Ekki undir neinum kringumstæðum skaltu nota orðið “fokking” í töluðu eða skrifuðu máli. Skiptir einu þó lund þín sé þrungin af svokallaðri réttlátri reiði. Eina undantekningin á reglu þessari, er ef þú missir eitthvað þungt á tánna þína, þá er í lagi að nota upphrópun þar sem “fokking” kemur fyrir. Það skilja allir.

Ég hef verið sérstaklega heimilislegur í dag. Snurfusað og puntað. Sett í vél. Lagað hummus. Keypt í matinn. Svo brá ég mér út með vaskafat og þreif eldhúsgluggana. Nú sjá allir frá götunni þegar ég á adamsklæðunum stíg trylltan dans við tónlist úr Mary Poppins, smurður rækjusalati frá toppi til táar. Lífið er prýðilegt á Óðinsgötunni.

Þjóðarsálin er full af réttlátri reiði um þessar mundir. Fólki er uppálagt að taka afstöðu og koma sér fyrir á öðrum hvorum básnum. Skoðanalaus maður er dauður maður. Netskrifarar leggja sig fram um að koma sínum viðhorfum á framfæri, í þeirri von að þeir hljóti viðurkenningu meðbræðra sinna fyrir stórkostlega sýn á mál sem einhverra hluta vegna eiga að snerta okkur öll. En þegar öllu er á botninn hvolft og hlutirnir skoðaðir fyrir það sem þeir í raun og veru eru – þá er dansinn sem stiginn er á adrenalíndiskóteki Íslands, ekkert annað en barátta mannsins fyrir að einhver viti og staðfesti að hann sé einhvers virði. Öll þráum við ást og kærleik. Að einhver komi og taki utan um okkur og hvísli einhverju fallegu í eyrað á okkur. Allt sem við tökum okkur fyrir hendur, hefur eitthvað með það að gera hvernig líðan við viljum fyrir okkur sjálf. Hvernig við viljum upplifa okkur. Hvaða ímynd við viljum byggja til að okkur líði örlítið betur. Og í þrotlausri leit okkar af ást og viðurkenningu, gleymist að við skítum öll í sama holræsakerfi.

Í dag er ég glaður með sumar í hjartanu mínu.

Froða dagsins var skrifuð undir þessu lagi:

Ef ég einhvern tímann byggi mér hreiður, þá verður þetta gólfefni fyrir valinu.

Ég fór að hugsa um eftirlífið og hvernig er umhorfs í mínu eigin persónulega helvíti.

Ef til er helvíti, þá er helvíti í mínum huga að vera fastur allsgáður inn á Kaffi Reykjavík með blindfullu fólki syngjandi ættjarðarsöngva. Til að refsa mér fyrir jarðvistina þyrfti ég að láta sem ég væri hress, þrátt fyrir að vera illa þjakaður af tilvistarkreppu og blýþungu lundarfari. Önnur hugmynd mín um helvíti er að vera dæmdur til að ganga á milli myndlistasýninga í 101 Reykjavík, þar sem ég þyrfti að eiga yfirborðsleg menningarleg samskipti í þeim tilgangi að öðlast virðingu þeirra sem þykir fínt að ganga í augun á, þá stundina. Ef ég svo gæti ekki verið nógu hress eða menningarlegur þá væri ég sendur aftur niður á jörðina til að lifa sama lífið aftur – nákvæmlega eins.

Þessi hárkolla er farin að gægjast aftur upp á yfirborðið. Fyrir nokkru síðan höfðu Íslendingar ímugust á henni og vildu hana burt úr sjónmáli. En sama hversu hart var lagt að eiganda hennar að taka ábyrgð og sjá sóma sinn í að hafa sig á braut – það hafði ekkert að segja, því að eigin áliti var hann sjálfur gjöf Guðs til borgarbúa Reykjavíkur. Hann var kominn til að vera og andúð og fyrirlitning Íslendinga gat engu um það breytt. Hann vissi að ef hann héldi út óveðrið sem á honum dundi, þá fengi honum ekkert hnikrað. Og núna, nokkrum vikum síðar, eru allir búnir að gleyma því fyrir hvað þessi maður var óvinsæll. Hann er því farinn stíga varfærnislega inn í sviðsljósið – til að athuga hvort honum sé ekki óhætt. Samt tilbúinn að draga í land og halda sér aðeins lengur til hlés, ef það er honum persónulega í hag. En hann kemur alltaf aftur til með að skjóta upp kollinum, enda sumum jafnvel farið að þykja vænt um hann eins og gamlan slitinn bangsa. Ég mun hinsvegar kappkosta við að skrifa aðra færslu, til að koma þessari mynd neðar á síðuna.

Hér verða svo ekki skrifaðir fleiri pistlar þar sem ég agnúast út í menn, svo ég sjálfur geti verið glaður í mínu eigin skinni. Í þetta skiptið gat ég þó ekki setið á mér.

Margur Íslendingurinn kannast við hversu leiðinlegt lífið getur orðið og hvað stundum virðist heppilegra að vera bara dauður. En enginn þarf að sætta sig við leiðindi og ládeyðu í vel upplýstum nútímanum, því nú í fyrsta skipti á Íslandi er hægt að stunda Hemma Gunn jóga.

“Ég var að fara að drepa mig, þegar mér var bent á Hemma Gunn jóga, síðan þá hef ég ekkert hugsað um dauðann. Ég er jafnframt síhlæjandi, hress og ferskur. Hress, ekkert stress, bless.” segir Siggi Siggi Bang Bang.