SiggiSiggiBangBang

Stefnumót er ekki ólíkt því að fara á viðskiptafund, þar sem tveir einstaklingar leggja kapp á að selja hvoru öðru eigið ágæti. Ef vel til lukkast, girða þeir niður um sig og bera á sér kynfærin. Ef samningar takast hinsvegar ekki, er annar viðskiptafundur ákvarðaður, með öðrum aðila.

Ég var spurður að því í vikunni, því í ósköpunum ég tæki ekki þátt í þessari furðulegu markaðssetningu. Stemningin við þær aðstæður sem spurningin var spurð, gerðu það að verkum að ég hálf hreytti því í viðstadda að ég hataði sjálfan mig ekki nógu mikið til að leika þennan leik. Ég bætti því svo við að ég sem sérstakur verndari ástarinnar trúði því, í barnslegri einlægni, að ég þyrfti ekki að sætta mig við neitt minna en flugeldasýningu þegar kemur að hjartans málum.

Annars er staðreynd málsins sú að ég zóna alltaf út á viðskiptafundum, sem gerir hlutverk hórkonunnar Fröken Sigríðar innan fyrirtækisins ómetanlega. En ég get ómögulega tekið Frú Sigríði með mér á stefnumót, þó hún sé gleðikona í hæsta gæðaflokki.

Hjartaknúsarinn og ástsælasti sprellikarl íslensku þjóðarinnar Auðunn Blöndal og unnusta hans til fimm ára Lilja Björk, eru hætt saman. Ég verð að segja að þetta er mikið áfall fyrir okkur stuðningsmenn ástarinnar. Þegar ég fékk þessar fréttir brotnaði ég saman, eitthvað innan í mér dó og rotnaði á örskömmum tíma. Vonleysið helltist yfir mig og mér til halds og trausts greip ég þéttingsfast í handfangið á eftirlætis dúkahnífnum mínum, sem ég hef alltaf í farteskinu ef ske kynni að ég þyrfti nauðsynlega að opna á mér ósæð eða tvær.

Ég batt miklar vonir við samband þeirra Auðunns og Lilju, og mér finnst ég ekki vera yfirþyrmandi dramatískur þegar ég segi að í dag er myrkur á Íslandi. Er ástin dauð? Þroskuðust þau í burtu frá hvoru öðru? Hver er tilgangurinn með þessu jarðlífi, þegar ástin deyr? Hvað kostar bensínlíter? Óteljandi spurningar vakna í kjölfarið á þessum fréttum.

Það gleður hjarta mitt ósegjanlega að ef leitað er með leitarstrengnum: “góðar hægðir” á gúgúl, þá birtist vefurinn minn á fyrstu síðu. Er þetta enn ein dalían í þéttskipað internetblómabeð mitt. Og ég er þarna ekki í slæmum félagsskap, því málbeinið, Anna Helga og Baggalútur raðast þarna upp með mér í kærleik og harmoníu. Þetta er óumdeilanlegur heiður fyrir mig, því til þessa hefur verið hlegið að mér þegar ég hef brýnt fyrir fólki mikilvægi þess að hafa góðar hægðir. Það tístir í öllum þegar ég steyti hnefanum máli mínu til stuðnings og nota orð eins og fúndimental, óyggjandi, vísindi í sömu setningu og hægðir. Híhíhí, skríkir í illa upplýstum almúganum. Ég hinsvegar mun lifa að eilífu, enda hægt að spegla sig í ristilnum mínum.

Þetta var uppgögvun dagsins.

Í fyrrinótt dreymdi mig að ég væri búsettur í Nýju Jórvík. Í draumnum var ég ekki aukvisinn sem ég er í vakanda lífi, heldur sjálfur Superman. Ég átti snotra litla þakíbúð í 50 hæða stórhýsi. Eitthvað óskilgreint gerist í draumnum, sem verður til að ég hef sjálfan mig til flugs fram af háhýsinu. Upplýsingar um hvert för minni var heitið fylgdu ekki með í þessum draumi.

Flugveður var gott og sólin skein. Ég tek eftir að það er svolítil mengun yfir borginni. Hægri hönd mín vísar fram á við og nota ég hana til að stýra. Hún virkar samt ekki bara sem stýri heldur er mér kleift að breyta flughraðanum með henni, það eina sem ég þarf að gera er að teygja hana aðeins fram til að auka hraðann, og svo draga hana aðeins að mér til að minnka hann. Þessir möguleikar fylgja undantekningalaust öllum draumum sem ég get flogið í.

Allt í einu, án þess að ég kunni á því skýringu, hugsa ég með sjálfum mér að það væri stórskemmtilegt að prufa sjálfsfróun meðan á flugferðinni stendur. Ég set þessa ljómandi fínu hugmynd í framkvæmd og tek til óspilltra málanna og þar sem ég hef ekki enn lesið bók Þorgríms Þráinssonar um hvernig best er að halda aftur af ótímabæru sáðláti, tekur það mig ekki langan tíma að binda endahnút á athæfi mitt. Ég horfi á framleiðsluna sullast yfir Times Square og grenja úr hlátri. Ég vakna og mér til mikils feginleika verður ljóst að uppákoman skilaði sér ekki yfir í þessa tilveru, enda hefði þá verið illa fyrir mér komið, þar sem ég sef á rafmagnsundirbreiðslu.

Öllum ber saman um að kúkur í draumum sé fyrirboði auðs og gósentíðar, en hvernig í ósköpunum ber að skilja það þegar manni dreymir brund?

Þrátt fyrir að hafa hugleitt í rúma klukkustund fyrr í kvöld, spúði ég eldi og brennistein þegar ég las bloggfyrirsagnirnar við þessa frétt. Fréttin greinir frá þegar Hillary Clinton varð uppvís að mannlegri hegðan á framboðsfundi. Nú þarf ég að bregða mér af bæ með exi í farteskinu. Í rassaborugat með heimsfrið.

Eftirmáli: Morgunblaðsvefurinn er hér með kominn á þartilgerðan kúkafýlulista hér á friðsælli Óðinsgötunni. Ef ég reyni að fara inn á hann á netinu mínu fína og fallega, þá áframsendist ég á visir.is.

Það er ekki hægt að sigla inn í árið án þess að hafa skoðun á skaupinu.

Skaupið í ár var dæmigerður afrakstur hæfileikaríks fólks sem í sigurvímu og sjálfumgleði ofmetnast, heldur að það sé alfa/ómega íslenskrar fyndni og að allt sem kámugir fingur þeirra komi nálægt – mali gull. Það er eitthvað annað en skaupið í fyrra, sem var það skemmtilegt að ég horfði á það aftur fyrr í vikunni á jútjúb.

Þetta er svo í síðasta skipti sem ég verð með attitjúd á árinu, enda ekki við hæfi á ári ástarinnar.

Ég hef ekki ástundað það í bloggheimum að þræða aðrar bloggsíður, girða þar niður um mig og kukka. Ég beinlínis forðast moggabloggið, því ég verð dapur í hjarta mínu af að lesa sumt af því gubbi sem gengur upp úr samlöndum mínum. Ég á þó nokkra félaga á moggablogginu sem ég les.

Í gærkvöldi mátti ég hafa mig allan við. Mér var bent á að Sóley Tómasdóttir væri mjög upptekin af klámi og þar sem ég er mikill áhugamaður um transcontinental hommaklám gerði ég dauðaleit á síðunni hennar, en uppskar ekki árangur sem erfiði.

Finnst ég var staddur í svínastíunni, lá leið mín á forsíðu blog.is þar sem glæsilegustu bloggurunum er raðað upp eftir geðþótta netdeildar mbl.is. Efstur þar var maður sem setur að mér ugg. Hann er um þessar mundir í ævintýraferð í framandi landi og skrifar ferðasögur. Það næsta sem ég veit, er ég að skrifa í athugasemdakerfið hjá honum: “Ekki koma aftur til Íslands.” Það kemur á mig og ég geri mér grein fyrir að það er eitthvað við bloggkerfi morgunblaðsins sem gerir það að verkum að ég glopra niður umburðarlyndi og kærleik.

Í heilar fimmtán mínútur átti ég Jihad við sjálfan mig. Hinn hatursfulli Sigurður, sem leggur fæð á allt og alla vildi að ég þrýsti á “Bæta við athugasemd,” meðan umburðarlyndur kærleiksfullur Sigurður, sem allt elskar og kveður með kossi, vildi breyta rétt og biðja fyrir umræddum.

Eins og svo oft áður sigraði kærleikurinn, sem gerir mér unnt að halda áfram að vera hjartahreinn og velviljaður í heimi sem aðeins ástin getur bjargað.

Félagsfælinn með athyglissýki, er greining sem ég bjó til þegar ég sótti sessjón í andlegri þjálfun hjá Jedi meistaranum mínum: Obi Wan Kenobi. Óskiljanleiki lífsins hefur orðið þess valdandi að um þessar mundir er ég dálítið feiminn við að öskra og garga hér á vefsetri mínu. Eftir að hafa risið hátt í sýnihyglirunki og uppskorið í kjölfarið óskipta athygli meðbræðra minna, dreg ég saman seglin og breiði yfir haus. Ég spyr mig spurninga eins og hvort mögulegt sé að það fólk sem venur komur sínar hingað haldi að ég sé snældubandbrjálaður? Er ég kannski snarklikkaður? Er ég tilfinningalega opni bloggarinn? Er ég maðurinn hennar Jónínu hans Jóns?

Liði mér betur ef ég leggði allt mitt þrek í að sannfæra umhverfi mitt um að ég sé einn af heilsteyptari mönnum sem gengið hafa þetta land? Ef ég skrifaði and-femeníska pistla, væru þá ekki vaxandi líkur á að kynbræður mínir tæku mér opnum örmum og veittu mér þann skilning sem mér finnst ég hafa farið á mis við, verandi í endalausu félagi við bölvaðar teprur.
2007 verður skráð á spjöld minninga minna sem árið þar sem ég hafði ekki hugmynd um hvort ég átti að sitja eða standa.

Hvað um það. Talandi um feminisma: Ég sá Sóley Tómasdóttir í sjónvarpinu um daginn og hún hefur þennan eftirsóknaverða klassa, sem er svo vandfundinn hér norður í rassaborugati. Ég kann þó engin deili á henni. Ég hef aldrei lesið pistlana hennar, eða fylgst með þeim sem pirra sig á henni.

Í dag kúka allir jólakræsingum gærdagsins og á undurfagran hátt, sama hvaða stétt við tilheyrum, sameinumst við öll í gegnum holræsakerfi borgarinnar.
Og þar sem ég bý við Óðinsgötuna, tel ég ekki ólíklegt að kúkur úr mér og kúkur úr Degi B. Eggertssyni myndi kunningsskap og bjóði hvorum öðrum gleðileg jól á leið sinni á haf út. Ég og Dagur heilsumst hinsvegar ekki þegar við hittumst út á götu.

Til eru tvær tegundir af fólki: Fólk sem er með millilandafrumvarpinu og fólk sem er á móti því. Skiptir einu hvort þú ert falleg/ur, auðug/ur, gáfuð/aður, eða hefur til að bera aðra mannkosti, ef þú ert með millilandafrumvarpinu ertu viðbjóður og svikari. Maðurinn á myndinni er á móti millilandafrumvarpinu, þess vegna er hann svona glaður. Nei, hann er ekkert skyldur Helgu Möller.

—————–

Í gær sat ég til borðs með miklu prýðisfólki. Við eyddum kvöldstund hjá miklum snillingi úr nágrenni uppvaxtarára minna, honum Boga a.k.a Bogarúllu-Bogi. Hann og fallega fjölskylda hans, reka veitingastað og ævintýra-spa sem heitir Hlið og er staðsettur í hulinni paradís á Álftanesi. Bogi ásamt fjölskyldu er á móti millilandafrumvarpinu.