SiggiSiggiBangBang

4. nóvember 2068

Jæja, þá er ég dauður. Ég er kominn á einhvern stað sem mig grunar að sé eftirlífið. Hér er myrkur og ég sé ekki glóru. Ég heyri eintóm Windows kerfishljóð og áætla því að ég sé kominn til Helvítis. Því skyldi ég vera í helvíti? Ég sem var svo hjartahreinn og fagurlundaður. Þau skipti sem hægt er að segja að ég hafi verið ódæll eru teljandi á fingrum annarrar handar. Og ef ég skipti skapi, bitnaði það sárasjaldan á nærstöddum. Einstaka sinnum þó, en miklu sjaldnar en oft.

Dauði minn var ekki alveg eins og ég hafði ráðgert. Jú, ég lifði vel flesta sem ég þekkti og dó hundgamall, en ég hefði gjarnan viljað deyja við aðeins huggulegri kringumstæður í notalegra umhverfi. Kannski í fallegu timburhúsi við sjóinn, í Trékyllisvík, á Ítalíu, eða jafnvel í Nýju Arabíu. En dauði minn var hrottalegur. Ég var orðinn veikburða og mér fannst ég vera að missa glóruna. Er ég nálgaðist níræðisaldurinn hét ég því að ef ég hefði minnstu grunsemdir um að ég væri að missa vitið, þá skyldi ég koma sjálfum mér fyrir. Sök sér að vera rúmfastur, og geta ekki kúkað hjálparlaust, en að vera kolvitlaus í hausnum öllum til ama og leiðinda er óbærileg tilhugsun. Gamall kolruglaður kall sem veit ekki lengur hvað hann á að gera við skeinipappír… Nei, þá er betra að vera dauður. Ekki að nokkur af mínum nánustu sé eftir til að horfa upp á þá hryggðarmynd sem ég var að verða. Æ, það er alveg sama. Ég gat bara ekki hugsað mér að veslast uppi á köldum spítala froðufellandi tóma vitleysu. Þá er betra að hverfa af sviðinu labbandi, en að skríða af því ekki vitandi í þennan heim né annan.

Ég keypti mér ferð með kjarnorkuknúnu skemmtiferðaskipi, og á miðju Atlantshafi stökk ég útbyrðis. Ég reyndi að stökkva eins langt frá skipinu og ég gat, í von um að ég færi ekki í skrúfuna. Ég hafði líka heyrt að það væri svo ósköp notalegt að drukkna, allavega þegar á liði. En þrátt fyrir stökk sem mér þótti sjálfum nokkuð tígulegt fyrir nær hundrað ára gamlan mann, rotaðist ég á skipsskrokknum og sogaðist í risavaxna skrúfuna sem afgreiddi mig á augabragði. Kjarnorkudrifin skip eru með skrúfur sem snúast mun hraðar en skrúfur knúnar gömlu olíuvélunum. Skipin ná ógnarhraða. Það tekur aðeins innan við dag að fara frá London til Nýju Arabíu. En ég varð sumsé að ekki neinu. Engar líkamsleifar, ekki einu sinni snakk fyrir sjávardýrin. Ég bara breyttist á örskömmum tíma í mauk og blandaðist sjónum. Dauði minn varð eins og allar aðrar ráðagerðir mínar í lífinu, meira og minna misheppnaður, nema að því leitinu til að ég er dauður.

Hversu lengi ætli ég þurfi að húka hérna í myrkrinu? Ég er þó öllu frískari en þegar ég var lifandi verð ég að segja. Engin gigt, ég get meira að segja gengið klakklaust sýnist mér, ekki að ég sjái nokkurn skapaðan hlut. Jú, ég stend í hnakkakerrtur í lappirnar. Ég stappa niður báðum fótunum til skiptis og heyri hljómmikla dynki. Ætli einhverjum þyki Windows kerfishljóð falleg? Er þetta mitt persónulega helvíti? Sérsniðið að öllu því sem ég þoli engan veginn.

Einhver kemur við öxlina mína. Mér verður bilt við og sný mér. Eigandi handarinnar er horuð vera sem virðist vera manneskja, nema að skrokkurinn er ekki þakinn skinni heldur harðfisk. Það umlar í honum og hann vaggar fram og tilbaka eins og mörgæs. Hann er klæddur í, að mér virðist, mjög dýr jakkaföt. “Komdu sæll manni!”, segi ég hressilega, ósköp glaður að sjá einhvern, þó hann sé líkari harðfisk en manni. Hann segir ekki neitt, umlar bara. Þrátt fyrir harðfiskskinnið finnst mér ég kannast við hann. Hvar hef ég séð þennan mann áður? Einhver aukahljóð bætast við umlið í honum og hann byrjar að tútna út eins og blaðra sem blásið er jafnt og þétt í. Þegar hann er orðinn mjög búlduleitur átta ég mig á hver þetta er. “Ég veit hver þú ert”, hvísla ég eins og ég vilji ekki koma upp um hann, “þú ert Sigurður Einarsson bankastjóri gamla Kaupþings!” Hann gjóir til mín augunum, en orð mín virðast ekki hafa nein önnur áhrif á hann.

“Ég hlýt að vera í helvíti”, segi ég sannfærður, “það getur ekki annað verið, þú hér og þannig.” Mér líst ekkert á hann. Hann heldur áfram að bólgna út, og byrjar síðan að kúgast. Hann beygir sig luralega fram og gubbar heilu fjalli af hálfmeltum ruslmat, sumt ekki einu sinni melt, heilir kjúklingabitar, pizzasneið og snickers. Eftir að hafa gubbað í dágóða stund, er hann aftur orðinn horaður. Hann réttir úr sér og þurrkar munninn með erminni. Smá harðfiskur sáldrast niður. Mikið er eftirlífið skrítið.

Úr innri jakkavasa sínum tekur hann út krumpað bréf sem hann sléttir úr, ræskir sig og les: “Sigurður Þorfinnur Einarsson, fæddur 3. júlí 1970, dáinn 4. nóvember 2068. Þú ert dæmdur til að lifa sama lífið aftur. Með bestu kveðju, Guð”
Sigurður Einarsson bankastjóri sem er byrjaður að tútna út aftur, vöðlar bréfinu saman og kastar því kæruleysislega út í tómið. “Einhverjar spurningar?” kurrar í honum. Ég veit ekki hvað ég á að segja? Hver er meiningin með þessu? Ég sem er nýdauður? Sama lífið aftur?

“Afhverju þarf ég þess?” spyr ég nafna minn höstuglega. “Uhhhhhhh, urrrrr, ummmmm.” Ég er ekki frá því að bankastjórinn líti betur út í eftirlífinu en hann gerði þegar hann lifði, þó hann gangi sundur og saman eins og físibelgur og sé eins og harðfiskur. Hann segir: “Þann tólfta apríl 2009, skrifaðir þú færslu sem bar titilinn: “Er Guð til?” og svo svaraðir þú spurningunni sjálfur neitandi.” Hann virðist ætla að gubba en bætir við: “Annar eins hroki er vandfundinn.” Ég gapi af undrun. Hafði ég á röngu að standa. Er svo bara til Guð. Andskotinn sjálfur. Ég depla augunum Bambístæl, í von um að bankastjórinn harðgerði sjái aumur á mér, en honum er andskotans sama. Hann þrútnar og byrjar svo aftur að gubba. “Lifa sama lífið aftur?”, heyri ég mig tuldra, “neiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii – ZzzzzzzzzzzZzz.”

3. júlí 1970
Það er komið kvöld á fæðingarheimili Reykjarvíkur. Dæmdur til að endurtaka líf mitt fæðist ég aftur inn í þennan heim hágrenjandi.

Nei!

Hryllilegt andleysi hefur tekið sér bólfestu í sálu minni. Eina sem mér dettur í hug að skrifa um er dauði og öldrun. Á morgun verður krossfestingu Jesú Krists Jósefssonar fagnað með pompi og prakti. Eða þannig. Einu sinni mátti ekki svo mikið sem prumpa á þessum degi hann var svo hátíðlegur. Ég held að Jesú Kristur hafi bara aldrei verið til, hvað þá að hann hafi verið festur á kross á þessum degi. Sagnfræðingar eru ekki einu sinni vissir um að Ingólfur Arnarsson hafi verið til, og hann á að vera 900 árum nýrri en Jesú.

Ég trúi þessu bara ekki. Í mínum huga eru trúarbrögð einn mesti viðbjóður sem manninum hefur dottið í hug. Allar þessar hugmyndir og ritjúalar, boð og bönn eru fabríkeruð af einhverjum karlaumingjum sem vildu kúga meðbræður sína, sérstaklega ef þeir voru konur. En ótti mannsins er öllu yfirsterkari. Farir þú ekki eftir “lögmálum Guðs” þá ertu dæmdur til að búa í brennandi útgáfu af Breiðholti, þar sem spiluð eru Windows kerfishljóð í gjallarhornum á götu úti allan sólarhringinn.

Ég er ekki þó hluti af hjörð trúleysingja. Ég man ekki til þess að hafa passað inn í neina hjörð af einu né neinu. Ég gæti ekki einu sinni farið út að hlaupa með hlaupahóp. Ef ég mæti hlaupahóp, þá finnst mér hann hallærislegur. Nei, ég gæti aldrei hlaupið í hóp. Ég vil njóta einverunnar. Einveran er aldrei eins tær og falleg og einmitt á hlaupum. Enginn sími með í för. Ekkert áreiti. Að hlaupa og halda uppi samræðum er hræðileg tilhugsun.

Jæja, úr andleysi yfir í Jesú og trúarbrögð, og þaðan yfir í hjarðlifnað og hlaup. Nokkuð gott fyrir mann morkinn af andleysi.

Á meðan margur landinn á ekki fyrir mat, eða heilbrigðisþjónustu. Á meðan sjálfsmorð, sem rekja má til ástandsins, verða tíðari. Á meðan atvinnulausum fjölgar. – Er stærsta áhyggjuefni vina Björgólfs Thors Björgólfssonar, hversu mikill frumkvöðull hann er.

Á málefnalegri nótum langar mig að segja eftirfarandi: Étið skít!

Fagurt lundarfar mitt og æðruleysi vegur ekki þyngra en reiði mín í garð íslenskra fávita.

Samhengi:
Þann 31. mars 2009, mærði Stöð 2 Björgólf Thor í dagskrárlið sem heitir: Ísland í dag – Í nærmynd. Undir léttri lyftutónlist var farið í gegnum sögu hans, undir svipmyndum og rassa kyssingum vina. Einn vinurinn sagði, eftir að hafa talið upp ótal kosti, eins og hversu mikill tígur Björgólfur er í viðskiptum, fjölskyldugildi, líkamsrækt, hreysti og fleira í þessum dúr, að helsti gallinn við Björgólf er að hann er of mikill frumkvöðull.

Ég varð miður mín, brotnaði saman í pósthúsinu og fór að gráta, þegar ég sá stærðina á pakkanum, sem átti samkvæmt mínum hugmyndum að vera allavega 10 sinnum stærri. “Hvað er þetta?” gargaði ég á póstkonuna. Nei, þarna ýki ég svolítið – ég gargaði ekki á póstkonuna. Ég færi ekki að garga á nokkurn mann, síst þau þarna í Pósthússtræti, sem eru eins og blómstrið eina.

En eitthvað hefur djembe tromman skroppið saman í flugi frá Ísrael, eða þá að ég hef ekki meira vit á þessari tegund tromma en það að mér er ekki kunnugt um að hægt er að fá þær í öllum stærðum og gerðum. Ég hélt að djembe trommur væru bara í til í einni stærð, en eftir einfalda leit, sé ég að þær eru allt frá 12″ upp í 28″ á hæð, með haus frá 7″ upp í 14″, en tromman sem ég hélt að ég væri að kaupa var í stærri kantinum, svipuð trommunum sem ég skoðaði á Klapparstígnum, sem kosta 30-70 þúsund verðleysingja.

Ha, ha, heyrði ég innan í mér, þegar ég pantaði trommuna á ebay, og borgaði fyrir hana 39 Gogga Washingtóna. 70 þúsund verðleysingjar hvað. Ég geri öll mín innkaup á ebay, og er snöggur að því, og svo hló ég eins og sjálfumglaður nýríkur bankamaður fyrir kúk-í-viftutímabilið. Og hér er afraksturinn af þeim kaupum. Ef ég mætti með þessa trommu í djembe hringinn hans Karls Ágústs Úlfssonar, þá yrði híað á mig þar til ég hrökklaðist úr hringnum með lúsertilfinningu í sálinni. En þetta er örugglega fín mótmælatromma, og í þessari tíð er gott að eiga góða mótmælatrommu að grípa í. Eitthvað segir mér að…….

Í nútímasamfélagi(þetta er góð byrjun á pistli sem dreymir um að vera tekinn alvarlega) þykir gott að takast á við vandamál með að breyta vandamálinu í sjúkdóm. Eftirköst brjálæðislegrar eyðslu einstaklinga og fyrirtækja undanfarin ár, má nú líta á sem veikindi. Sama fólk og eyddi frítíma sínum með skyndibitaútroðinni fjölskyldu í Kringlunni kaupandi meira drasl til að troða upp í tómarúm tilveru sinnar, getur nú sameinast um að vera fjárhagslega veikt, enda þægilegra að vera veikur á eyju sem sett hefur verið í fjárhagslegt sóttkví, en að játa að maður sé fokking fáviti fyrir að eyða um efni fram. Meira að segja hugsandi fólk, fólk sem tók ekki virkan þátt í gleðskap auðlífsseggja, talar nú innilega um fjárhagslega heilsu sína. Að sjálfsögðu var það fjármálafyrirtæki(eitt af þeim fáu sem ekki er farið á hausinn) sem varð til að sjúkdómavæða fjárhag landsmanna með að setja af stað herferð sem auglýsir viðbrögð við þessum nýtilkomna sjúkdómi. Og viti menn, nú þykir jafn töff og sniðugt að tala um fjárhagslega heilsu og um skjaldborgir, Freudian slip, kreppuklám, eða hvaða hugtök sem við kjósum að apa upp eftir hvoru öðru í örvæntingafullri tilraun til að koma orðum yfir fyrirbæri sem við vitum ekki enn hvað er, eða kemur til með að verða.

Þessa fínu djembe trommu hef ég nú fest fé í. Hún kostaði mig 39 Gogga Washingtona. Seljandinn er staddur í Tel Aviv, en tromman er búin til af handverksmanni í Egyptalandi.

Meira um tómstundir.

Ég hef á lífsævi minni safnað í sarp sálu minnar urmul af ömurlegum hugmyndum um hvað þykir við hæfi og hvað ekki – og það alveg gegn mínum eigin vilja. Hugur minn þegar ég var 0 ára, var hreinlundaður, fagur, óttalaus. Nú er ég nálgast fertugsaldurinn, fer umtalsverð andleg orka í að mola niður gagnslausar hugmyndir sem ég hef síðustu áratugi gert að mínum. Sumar af þessum hugmyndum taldi ég gefa lífi mínu einhvern tilgang, en þegar ég athuga þær betur og kanna uppruna þeirra, er mér ljóst að ég hef tileinkað mér gömul graftarkýli samfélagsins sem ég ólst upp í.

Þetta er ósköp einkennilegt allt saman. Fyrsta hluta ævinnar, safna ég þindarlaust heilu úthafi af hugsjónum, lífsspeki, og allskonar andlegu drasli, seinni hlutann(gerum ráð fyrir að lífið sé þrír eppisóðar) fer í innra jíhad; styrjöld við ídeur sem lifa sjálfstæðu lífi í sálinni og eitra huga minn. Margar af þessum spekúlasjónum nærast á lífskrafti mínum; einskonar ánauð sem ég hef sett huga minn í.

Hugmyndir um kynjahlutverk eru með þeim fáranlegustu sem ég veit í samfélagi fólks. Mér ofbýður svo þetta kjaftæði að ég hef ákveðið að kosta öllu til að losna undan hlutverkaskiptingu karla og kvenna. Ekki svo að skilja að ég ætli að leita leiða til að bera börn. En ég ætla að gera það sem gleður hjarta mitt, burtséð frá því hvort einhverjum finnist það vera mér sem karlmanni til minnkunar. Nei, þið eigið ekki eftir að sjá mig dansa niður Bankastræti íklæddur kjól syngjandi Donna Summers lög. En hugsanlega á eftir að sjást til mín í hannyrðaverslunum, kaupandi mér garn og hringprjón. Því fátt er eins græðandi fyrir sálarhróið og prjónaskapur.

Um geðheilbrigði og Ísland eftir hrun.

Til að passa upp á lundarfar mitt, ætla ég að hætta að lesa blogg, nema þau sem ég er með í Rasslesaranum mínum. Ég hef lokað fyrir eftirfarandi netmiðla: Facebook og blogggáttin. Prjónaskapur fyllir út í tómarúmið sem fylgir því að hætta á facebook og í stað þess að lesa mig í gegnum hin og þessi blogg(oftast á blogggáttinni) ætla ég að einbeita mér að bókmenntum.

Í haust, þegar aðeins var byrjað að kólna í veðri, bankaði upp á hjá mér lágvaxinn maður. Ég, sem er bæði kurteis og nærgætinn, bauð honum inn. Honum var mikið niðri fyrir. Ég man ekki til þess að hann hafi kynnt sig eða gert grein fyrir sér, en mér reiknaðist til að hann væri næturgagn konunnar sem býr í eigninni sem litla húsið mitt tilheyrir.

Í dúkkuhúsinu mínu eru aðeins tveir ofnar, einn í dönsku stofunni og einn inn á baðherbergi. Ég hef örlítið vit á ofnum og veit að þegar búið er að skrúfa þá rétt upp undir þrjá, þá er ekki snjallt að hækka meira í þeim. Allt yfir þremur er stöðugt gegnumstreymi sem rænir aðra ofna og kostar húsráðanda formúu, en hitar ekkert meira. Þegar lágvaxni maðurinn þreifaði á ofninum inn í stofu, var hann stilltur á tvo. Hann hitaði sæmilega. Ég vissi að hann var undir leyfilegum mörkum, og að ég væri ekki að svína á þeim sem deildu með mér hitaveitu.

Hann tilkynnti mér hátíðlega að það væri engin ástæða fyrir mig að vera með ofnana á meira en hálfum og skrúfaði niður í ofninum án þess að spyrja mig leyfis. Ég vissi ekki hvernig ég átti að bregðast við, og áttaði mig ekki á hvað mannhelvítið var að gera. Eftir að hafa gert það sama við ofninn inn á baði, kvaddi lágvaxni maðurinn og ég lokaði hurðinni á eftir honum. Eftir u.þ.b hálftíma var orðið skítkalt í dúkkuhúsinu. Ég stillti þá ofnana eins og þeir voru áður en maðurinn tók á mér hús.

Í hvert skipti sem ég sé manninn, þá hugsa ég: Þarna fer litli maðurinn, sem var svo vinsamlegur að skrúfa niður í öllum ofnunum mínum svo mér yrði kalt og honum yrði hlýtt. Heimurinn er fullur af litlum köllum sem vilja skrúfa niður í ofninum þínum.

Hér gefur að líta nokkuð glæsilega mynd af mér þar sem ég geri aðsúg að hæstvirtum forsætisráðherra í janúar. Við þessar óvanalegu aðstæður vaknaði upp í mér demón, sem ég veit að blundar innra með mér, en ég reyni að halda sofandi með fallega löguðum hugsunum sem Ghandi og móðir Teresa væru hreykin af. Þessi mynd er ekki lýsandi fyrir mína persónu, enda ég alinn upp fyrir sunnan skítalæk í kristilegum glitfíflaverðlaunagarði. Og nú þar sem ég hef gert grein fyrir hver ég er og úr hvaða jarðvegi ég er sprottinn, ætla ég að gangast við örlitlu kuski á hvítflibba mannlegrar tilvistar minnar.

Ég geri mér grein fyrir að ef þetta væri moggablogg, yrði ég úthrópaður ólátabelgur, skríll og drulluháleistur, enda moggabloggarar upp til hópa svo siðavandir að þeim er fyrirmunað að sjá að í sálu mannskepnunnar má alltaf finna einhvern ranghala, óskapnað, skúmaskot. Í moggablogglandi er maðurinn annaðhvort vondur eða góður. Hann er rang- eða réttsýnn. Þó er drullan og ógeðið hvergi meiri en á moggablogginu. Moggablogg er ekki bara moggablogg, heldur samnefnari fyrir heimsku mannskepnunnar.

Andrúmsloftið við Stjórnarráðið var tryllingslegt. Þegar svartstakkarnir byrjuðu að hrinda fólki úr veginum upplifði ég einkennilega, en jafnframt mjög hressandi tilfinningu sem blindaði um stund raunveruleikamat mitt. Tíminn hægði á sér, nógu lengi til að ég gæti tekið ákvörðun um hvort ég léti undan brennandi löngun minni til að keyra sælgætisdolluna sem ég held á í hjálminn á lögreglumanni sem ógnaði mér með kylfu. Dýrið í mér gargaði, og heimtaði að skynsemi viki fyrir réttlæti. “Réttlæti á svona stundum er einungis náð fram með ofbeldi” urraði dýrið. “En kæra dýr” sagði ég, eða sá hluti af mér sem er tileinkaður skynsemishugsun “ef ég læt þessa makkintossdollu vaða í hjálminn á þessum ágæta lögreglumanni, sem er þegar öllu er á botninn hvolft, einungis að sinna sínum skyldustörfum, verð ég að öllum líkindum ferjaður með diskóbílnum upp á sjúkrahús, eða lögreglustöð, þar sem ég fengi að vera fram eftir degi, og þá myndi ég missa af restinni af þessum sögulegu mótmælum, það væri nú hálfsorglegt kæra dýr, ekki satt?”

Og svona diskúteraði ég við dýrið í sjálfum mér meðan veröldin stóð kyrr og beið eftir úrskurði. Lögreglumennirnir fyrir framan mig minntu mig á fasistana á kápu bókarinnar Pigtrad sem ég las í dönsku í menntaskóla. Bollaleggingar mínar um hvort ég ætti að svara ofbeldi með ofbeldi stóðu ekki yfir lengur en tvær sekúndur. Skynsemi mín, eða bjartari hlið sálu minnar hafði betur í þessum andlega slag, en ég áttaði mig á að innra með mér er ekki bara tónaflóð, ruþmi og melódía, heldur líka dekkri hlið sem verður sýnileg við aðstæður sem þessar.