SiggiSiggiBangBang

Í dag þar sem ég sinnti mikilvægum störfum í þágu mannkyns kom í heimsókn til mín á kontórinn ungur drengur. Við höfðum ekki spjallað saman lengi þegar hann treysti mér fyrir því að hann gæti með hugarorkunni einni saman látið sérstaklega leiðinlegt fólk hverfa, og ekki bara fólkið sjálft heldur líka bílana þeirra.

Þetta fannst mér nytsamlegur hæfileiki og ekki er laust við að ég hafi orðið örlítið afbrýðisamur út í hann fyrir að búa yfir þessum ofurkröftum. Ég hef lengi sjálfur reynt að galdra fólk í burtu úr eigin lífi – með takmörkuðum árangri.

Eitthvað ræddum við svo um geimverur og fljúgandi diska, en óumflýjanlega barst talið að barsmíðum og ofbeldi, þar sem ég fann mig tilneyddan til að leggja honum lífsreglurnar. Maður á að vera góður við fólk, sagði ég öruggur með sjálfan mig. Að berja á öðrum er ekki töff, bætti ég við – viss um að orð mín yrðu þess valdandi að hann helgaði lífi sínu kærleik og góðum ásetningi.

Þar sem ég stend þarna, heillaður yfir hversu uppbyggileg áhrif ég hef á ungviðið, stekkur strákurinn í átt til mín og sparkar af alefli í punginn á mér. Ég verð alveg steinhissa, búinn að gleyma því að ég er með pung, hvað þá að ég muni til hverra hluta hann er gagnlegur. Þegar hér er komið við sögu þykir mér rétt að taka það fram að drengurinn er rauðhærður. Það rennir stoðum undir grunsemd mína: að ég eigi að forðast samskipti við rauðhært fólk. Enda þetta ekki í fyrsta skipti sem ég ligg í valnum skaðbrenndur á sálinni með auman pung eftir að hafa vingast við fólk af þessari tegund manna.

Þegar ég skoða tölfræði fyrir þessa síðu sé ég stundum hvað fólk er að hugsa þó ég viti ekki nákvæmlega hver á í hlut. Ég sé að fólk spáir mikið í framhjáhaldi. Einhvern tímann skrifaði ég pistil um framhjáhöld og hversu leikandi létt það er með tilkomu nútíma tölvutækni að villast með þvagfærin á sér í völundarhúsi internetsins. Menn og konur í Gullbringusýslu sem hafa enga stjórn á neðri byggðum hittast eftir stutt snubbótt kynni á svinastíunni.is(einkamal.is) og opinbera á sér þvagfærin.

Þegar ég sé að síðan mín finnst eftir þessu leitarskilyrði, verð ég alltaf svolítið dapur fyrir hönd manneskjunnar sem leitar sér upplýsinga um þetta vinsæla stundargaman. Ég sé viðkomandi fyrir mér grátandi ofan í lyklaborðið, sturlaðan af ástsýki, örvæntingafullan, svikinn, með ólgandi meltingu og diskóball í taugakerfinu.

Framhjáhald er viðurstyggilegt athæfi og ætti enginn að þurfa að sætta sig við maka sem getur ekki gert sér að góðu að lyfta sér á kreik heima í hlaði. Því segi ég við öll ykkur sem rambið inn á þennan fræðilega pistil undir leitarskilyrðinu: framhjáhald. Lífið er of stutt til að eyða því í leiðindi! Eilíf ást. Sá eini sanni. Þetta er froða sem virkar vel í bókmenntum og bíó, en er deyjandi concept í nútímanum, þar sem fleiri og fleiri ákveða að lifa einir, kaupa sér holdljós og lifa fullnægðu lífi án allra umkvartanna og leiðinda. Það er alveg óþarfi að fyrirgefa framhjáhald. Ef þú heldur að þú sért dyggðugri með að fyrirgefa sjálfselsku á borð við framhjáhald, þá ertu á villigötum. Það virðir það enginn við þig þar sem þú liggur á dánarbeðinu. Lifðu áður en þú deyrð. Hjólaðu Kínamúrinn. Syngdu á kaffihúsum. Hlauptu nakinn inn á fótboltavöll.

Höfundur er með svima.

Ég læt íslenskar fréttaveitur fara of mikið í taugarnar á mér. Það mundi gleðja í mér sálina ef Moggaveldið riðaði til falls. Þar innandyra starfa menn sem haga sér eins og þeir séu að vinna vinnu sem skiptir sköpum fyrir velferð alls mannkyns. Það er engin leið að láta sér þykja vænt um skrímsli eins og Moggann.

Það er svo auðvelt að búa til fréttamiðil sem hentaði öllum. Fólk er mismunandi, með áhuga á mismunandi hlutum. Sumir kæra sig kollótta um hvað Aron Pálmi er að gera, eða hvort Britney Spears sé að stunda kúkakynlíf í kjallaraholu. Ég þar á meðal. Mig langar ekkert til að vita hvað þetta fólk gerir til að komast af. Það bætir líf mitt ekki neitt að vita hjá hverjum einhver gála er að sofa hjá.

Því ekki að bjóða upp á að sleppa þessum fréttum?

Þetta er einföld forritun. Lesandinn gæti skráð sig inn og fengið upp einungis það sem vekur áhuga hans. Hver frétt væri sett í flokk eftir hvers eðlis hún væri. Britney Spears og kúkakynlífið hennar færi tildæmis í flokk sem héti: “Frægt fólk og kúkakynlíf.” Lesandinn gæti með einfaldri stjörnugjöf gefið fréttinni einkunn eftir því hvernig honum félli hún í geð. Eftir að hafa gefið fréttum stjörnur í nokkur skipti lærir kerfið hvort kúkakynlíf fræga fólksins höfði yfirleitt nokkuð til viðkomandi og gerir annaðhvort þá frétt meira áberandi eða einfaldlega losar notandann við að þurfa að bera þetta augum. Það eru þó litlar líkur á að þetta verði. Þeir sem setja út á fréttir er bent á að lesa einungis það sem vekur áhuga þeirra, og með því er málið afgreitt af fréttaveitunni.

Fyrir einhverjum árum síðan, benti framsýnn góðvinur minn þeim sem ráku visir.is að snjallt væri að gera fréttavef gagnvirkan, uppástungur hans féllu í grýttan jarðveg. Nokkrum árum síðar, varð til moggabloggið, sem engin leið er að losna við þó maður sé allur að vilja gerður. Þeir í Hádegismóum tóku þann pólinn í hæðina að klína moggablogginu framan í alla lesendur mbl.is. Að geta valið að fela glataðar tilraunir mogglinga til að bregða á spé er ekki möguleiki sem þykir fýsilegt að bjóða upp á.

Blogg við fréttir bætir sárasjaldan einhverju við fréttina, sem oft hvort eð er – er illa skrifuð, illa ígrunduð eða mistúlkun á raunveruleikanum. Því bjóða þeir á mogganum ekki upp á að hægt sé að slökkva á fréttablogginu? Þeir eru svo úr takti við lesendur sína að þeir gera sér ekki grein fyrir að mjög stór hluti þeirra sem sækja sér fréttir hafa engan áhuga á öllu þessu kjaftablaðri. Heldur þvert á móti.

Moggablogg hefur komið óorði á blogg. Þeir sem hafa skrifað blogg til fleiri ára, þykir orðið óþægilegt að tala um sig sem bloggara, því í hugum fólks, sem stendur fyrir utan þetta gillerí, – er bloggari einhver sem er þóttafullur, fordómafullur, þröngsýnn og illa gefið rophænsn með Georg Bjarnfreðarsonar heilkenni.

Umsögn höfundar um pistil:
Þessi pistill minn er í sjálfu sér ekkert svo ólíkur moggabloggi. Ég þykist hér vita allt og eiga svar við öllu. Mínar skoðanir eru samkvæmt mínu áliti – úr gullkistu fengnar meðan viðhorf og skoðanir annarra eiga betur heima í skólprörum á leið til sjávar. Þar fyrir utan rýrir þessi umsögn höfundar marktæki pistilsins.

Minna sést af uppáklæddum mönnum í rándýrum jakkafötum breiðandi úr sér á götum borgarinnar. Ekki alls fyrir löngu mátti sjá þá út um allt, stormandi fram og aftur, taugaveiklaðir, talandi tímamótaviðskipti í farsíma. Nú þykir ekki eins flott að vera svokallað hottsjott. Sérstaklega í ljósi þess að þetta var allt blekking. Það urðu ekki nema örfáir menn ríkir á hinu svokallaða góðæri. Hinir, oft starfsmenn í verðbréfadeildum bankanna og fasteignasalar, sem lifðu sig svo hressilega inn íslenska drauminn, söfnuðu ekki neinum auð, heldur bara skuldum. Á tímabili þótti svo kúl og smart að vera fasteignasali, að þeir fengu umfjöllun í glæsitímaritum á borð við Séð og Heyrt: “Stefán Úlfsson(32) fasteignasali hélt upp á afmælið sitt á Nasa, í hópi strippara.” eða: “Guðmundur Jónsson(26) fasteignasali ástfanginn upp fyrir haus.”

En hallærislegt.

Nú liggur við að menn hræki á ömurlegustu auglýsingu allra tíma, en hana má sjá(eða mátti sjá) á strætisvögnum borgarinnar. Þar er risamynd á afturenda vagnanna af tveimur vel til höfðum fasteignasölum, báðir með aflitað hár, sólbrúnir, ásamt einhverri konu sem er löggildur skipa- og fasteignasali – slagorðið er: “Engin sala, engin þóknun.” Sem er nærri lagi, því það er engin sala og þar af leiðandi enga þóknun að hafa. Kannski er ReMax bara að auglýsa núverandi ástand á fasteignamarkaði. Takk fyrir það ReMax – það verður gaman að sjá hvort þið kaupið ykkur auglýsingahlé í næsta áramótaskaupi. Auglýsingar frá bönkunum vekja heldur ekki kátínu hjá nokkrum manni. Það fer hrollur um fólk.

Íslenski draumurinn hefur á stuttum tíma breyst í martröð.

Þórðargleði verður þó seint talin nokkrum manni til andlegs framdráttar, og þar sem mér er mikið í mun að betra sálina í mér mun ég reyna eftir fremsta megni að finna fyrir leiða yfir örlögum ykkar sem misstuð ykkur í hroka og yfirlæti.

Ég er búinn með 25 þúsund krónurnar sem ég setti mér að eyða í nauðsynjar júní mánuð. Ég hefði getað gert þetta, hefði ég nært mig eingöngu á hýðishrísgrjónum og núðlum. Ég læt mig dreyma um líf í öðru landi þessa daganna.

Þegar Guð gyðinga stendur vaktina, er hollast að fara ekki út fyrir hússins dyr. Hann er sérplæginn og móðgunargjarn. Reynslan hefur sýnt að ef mannfólkið hringsnýst ekki í kringum rassaborugatið á honum, þá reiðist hann ógurlega og upphefur samviskulausa sláturtíð. Vegna þess hversu illa þjakaður af minnimáttarkennd hann er – þarf stöðugt að vera hampa honum og hæla. Ósköp lýjandi, verð ég að segja.

En hann hefur ekki verið á vakt síðustu daga, enda hef ég verið skellihlæjandi í sálinni minni. Gleði í mínum huga er þegar ég finn ekki fyrir neinni vöntun, né þrá í eitthvað sem ekki er. Ekkert nagandi óþol hið innra sem erfitt er að henda reiður á. Engin andstyggðartilfinning sem útheimtir að ég spartli upp í tómarúm sálu minnar með óþverra á borð við ástsýki, súkkulaði, viðurkenningu meðborgara, eða majonesi. Lífið er gott, þegar guð gyðinga er ekki á vakt. Það er þó gersamlega óþolandi að vera ekki með vaktskema guðanna nokkrar vikur fram í tímann.

Í dag fríkaði Avraham út og drap gardínu og varnarlaust hálsband.

Að fara ekki niður í miðbæ á þessum dýrðardegi, sem er svo hátíðlegur að það var messað úr dómkirkjunni á gufunni í morgun, gæti verið flokkað sem óíslensk hegðun. Staðreyndin er sú að á dögum sem þessum set ég slagbrand fyrir dyrnar, negli hlera fyrir glugga og vopnast. Í mínum huga er ekki vottur af hæ-i hó-i eða jibbí-jei-i. Þessi dagur er lifandi helvíti og þori ég ekki fyrir mitt litla líf út fyrir hússins dyr. Á 17. júní fyllist miðbærinn af moggabloggurum, barnlendingum og öðru stórhættulegu fólki. Að eiga samfélag við þetta fólk var þolanlegt þangað til ég fékk einhverjar hugmyndir um hvað það er að hugsa. En með tilkomu internetsins, vitum við fyrir víst að fólk er frekar illa innréttað. Á dögum sem þessum er vænisýki besti vinurinn.

Það ber helst til tíðinda hér á Óðinsgötunni að Avraham var settur í sturtu þar sem hann var af mikilli fagmennsku sápaður og sjænaður. Hann tók uppátæki nýtilkomins eiganda síns með miklu jafnaðargeði, sem kom nokkuð á óvart þar sem ég var búinn að gera ráð fyrir að þurfa að setja upp rafsuðuhanska.

25 þúsund króna átakið mitt gengur nokkuð vel. Mér hefir tekist að halda aftur af útgjöldum í nauðsynjavörur þessa vikuna og hef einungis eytt 3000.- krónum á 8 dögum. Ég sé þó fyrir meiri eyðslu í kvöld, þar sem ég er á leiðinni í kvikmyndahús með Frú Sigríði og ektakvinnu hennar að sjá þrekvirki mannsandans: Hulk hinn hrottalegi. Það eru svik við land og þjóð að fara í bíó án þess að hafa við hönd MSG kryddað popp og kóka kóla.

Svona er lífið á Óðinsgötunni.

[MEDIA=163]

Sorg mín, síðan kötturinn sem ég tók í gíslingu yfirgaf mig og skildi mig einan eftir í miskunnarlausum heimi fullum af fólki með steinhjarta, hefur verið landamæralaus.

Í dag ákvað ég að binda endi á þjáningar mínar og einsemd.

Sigríður Heiðberg forseti Kattholts, leit sem snöggvast á mig þar sem ég stóð í afgreiðslunni og sagði: Ég er með rétta köttinn fyrir þig! Ég brosti og gerði mér strax grein fyrir að þessi kona vissi sínu viti. Ég sé í gegnum holt og hæðir, sagði Sigríður og skipaði ungu stúlkunum að sýna mér kisu sem hún gaf stutta lýsingu á, nóg til að stúlkurnar vissu án frekari málalenginga við hverja hún átti. Þegar ég kem inn í sal, sé ég gráan og hvítan kött sem er búinn að smokra sér undir eitt rimlabúrið og liggur þar eins og pönnukaka. Þessi köttur er alveg í hátt eins og ég, hugsaði ég og leit ekki einu sinni á hina kettina. Eftir að hafa fest fé í ól, ferðabúri og bursta, því þetta er alveg sérstaklega loðinn köttur, brunaði ég með hann á Óðinsgötuna.

Það sem af er kvöldi, hef ég gefið honum Super Size skammta af þunnildi. Honum líst vel á hýbýlin og nýja eigandann. Hann fylgir mér um hvert fótmál. Hann unir sér þó best liggjandi á bakinu í kjöltu mér meðan ég djöflast í honum. Þessi köttur er kominn heim í hlað. Nú þarf ég að gefa honum nafn. Annaðhvort eitthvað íslenskt og fornt, eða að nefna hann eftir persónu úr Twin Peaks – kannski Garland í höfuðið á Garland Briggs?

Ég man að Sigurbjörn biskup átti kött sem hét Djöfull. Komdu hérna Djöfull, sagði hann við köttinn þegar hann fór í gönguferðir í Fossvogsdalnum. Það er fínt nafn á kisu.

Til að vernda brothætt sálarlíf mitt íhuga ég enn og aftur að hætta að fylgjast með íslenskum fjölmiðlum. Fréttir, sem gætu átt eitthvað erindi til okkar, eru oft mjög brenglaðar. Vinnufélagi minn sem hefur dálæti á að fara í kvöldgöngu með hundinn sinn, fann í Öskjuhlíðinni kassa af skotfærum úr seinni heimstyrjöldinni. Hann hafði samband við lögreglu og tilkynnti fundinn. Hvaða fréttavefur var fyrstur til að skrifa um þetta, man ég ekki, en þegar fréttin hafði flakkað á milli miðla var þessi samviskusami fjölskyldumaður, sem ég þekki ekki af neinu nema góðu, orðinn að ótýndum umrenningi og róna sem hélt til í Öskjuhlíðinni. Enginn fréttamiðill hér á landi getur státað sig af heilindum í fréttaflutningi og er það sorglegt. Svo ekki sé á minnst alla vitleysuna sem skiptir engu máli og eykur ekkert á lífsgæði okkar. Í morgun las ég frétt á dv.is þess efnis að Aron Pálmi hefði sótt um vinnu í Álverinu. Afhverju er þetta fréttnæmt? Getur einhver upplýst mig um það? Hver þarf á öllu þessu kjaftæði að halda?

Hvert okkar á sér tvífara einhversstaðar í heiminum sem deilir með okkur hugsunum og draumum. Mynd leikstjórans Krzysztof Kieslowski: La Double vie de Véronique, eða Tvöfalt líf Veroniku, er um líf Veroniku eftir að tvífari hennar deyr á sviði. Tónlist Zbigniew Preisner er svo guðdómleg að hann hlýtur að hafa fengið hana að láni úr annarri vídd. Þetta er, að mínu mati, eitt af áhrifameiri atriðum kvikmyndasögunnar. Ég sá myndina fyrir 15 árum síðan, í einu draumahúsinu mínu, með stúlku sem ég elskaði svo mikið að ég hélt um tíma að ást mín gengi að mér dauðum. Ég hugsa stundum ennþá til hennar, eins og greinilegt er á þessum pistli, og ekki alls fyrir löngu sá ég hana, þar sem hún sat á kaffihúsi og drakk kaffi. Ég var að labba Austurvöllinn á leið minni á bókasafnið. Við brostum vandræðalega til hvors annars . Ég íhugaði hvort ég ætti að stoppa og kasta á hana kveðju, en ákvað með sjálfum mér að ég hefði ekki neitt meira að segja.