SiggiSiggiBangBang

Megnið af uppvaxtarárum mínum áttu foreldrar mínir bláa Volswagen bjöllu með númerið Y 801. Ypsilon stóð fyrir Kópavogur í þeirri tíð. Fyrsti bíllinn sem ég eignaðist var af Trabant gerð, og keypti ég þá bifreið af föður mínum fyrir heilar 12 þúsund krónur, hann var með númerið Y 4772. Er ég eltist kynntist ég snillingnum Steini Bjarna, sem átti appelsínugula Skoda bifreið með númerið Y 3. Ég man ekki nákvæmlega söguna að baki þessum fyrstu Kópavogsnúmerum, en ef ég fer rétt með þá var bæjarstjóranum úthlutað Y 1, ruslabílnum Y 2, og svo afa hans Steina Y 3. Á þessum árum þótti ægilega spennandi að spá í númerum. Númerin áttu sér yfirleitt sögu, og fylgdu oftar en ekki fjölskyldum, bíl fram af bíli. Hvaða númerum ólust þið upp með?

Í dag eru númerplötur drepleiðinlegar og hafa engan sjarma. Ég gat þó ekki annað fyllst kátínu þegar ég sá þessa Lexus bifreið fyrir framan mig á ljósum í dag. Hrekklausa ungmennið Gísli P, hafði enga hugmynd um hvers vegna ég smellti af. Ef hann vissi það, þá þætti mér ólíklegt að hann skreytti sjálfsvirðingu sína með þessari númeraplötu.

Allir saman nú. -Já, þú líka Kalli!

Það hefir verið orðað við mig að þegar ég kveð mér til hljóðs, þá hljómi ég eins ég sé rammöfugur. Mér persónulega er nokkuð sama þó fólk dragi þá ályktun út frá talanda mínum. Ég er og hef verið í tilvistarkreppu sem spannar alla liti regnbogans, en ég veit fyrir víst hvort kynið ég aðhyllist. Staðreyndin er sú að það er dagamunur á hvernig ég hljóma. Ég á til nokkuð marga persónuleika, og hvaða persónu ég vel mér að vera, fer algerlega eftir veðri og vindum. En oftast þá hljóma ég eins og samkynhneigð dramadrottning á barmi taugaáfalls. Eftir ábendingu vina minna, hefir mér komið til hugar, að mér gangi illa að ganga út, sökum þess hvernig ég hljóma. Ég hef því hafið æfingar fyrir framan spegil í karlmennsku. Röddin sem ég er að reyna að líkja eftir, er rödd Ingibjargar Sólrúnar, því ef það er einhver rödd sem geislar af kynþokka og karlmennsku, þá er það röddin hennar. Svo er að bíða og sjá, hvort ég með þessari raddbeitingu finni ekki ástina djúpt í rassaboru 101 Reykjavík.

Rétt eins og annars staðar í tilverunni leggur fólk, sem gefur sig út fyrir að vera andlega þenkjandi, sig fram um að gera sjálft sig eins óskiljanlegt og það mögulega getur – í þeirri von að það hljómi gáfulega og uppskeri þar af leiðandi virðingu. Einnig er til urmull af andlegum bókmenntum, sem gera ekkert annað en að rugla fólk enn meira í ríminu. Það veit ég – því ég á sjálfur fullan kassa af andlegu klámi. Sumar af þessum bókum, hafa einungis gert mig örvæntingafyllri í leit minni að betri skilning á hver þýðing tilveru minnar sé.

Ég talaði við mann fyrr í dag, sem hefur marínerað í andlegum fræðum. Ég spurði hann hvort ég ætti einhvern tímann eftir að finna frið. Ég vill taka það fram að ég gerði mér enga sérstaka ferð til að hitta þennan andlega mann, né er hann almennt álitinn ljósgjafi í andlegum málefnum. Hann svaraði mér, og svarið hljómaði eins og eitthvað sem hefði passað vel við undirspil engla. Eins og eitthvað sem hefur tekið þúsund ár að upphugsa. En þegar ég fór að spá aðeins í merkingu orðanna, áttaði ég mig á að spekin var alveg verðlaus. Það hefði verið áþreifanlegra, hefði hann leyst niður um sig og kúkað á gólfið fyrir framan mig. Ég hefði þá líka haft eitthvað til að tala um, út vikuna. En spurningin er, hversu margir andlegir runkarar, fá að ríða út á einhverja djöfulsins steypu, sem enginn skilur og enginn þorir að spyrja út í af ótta við að vera álitinn heimskur. Þeir eru fleiri en eitt dúsín, er ég viss um.

4:10AM
Þess ber að geta að það er ekki vindurinn sem feykir gardínunni til og frá, og að
um miðbik klippunnar er ekki verið að stinga prjóni í kött.

Hvernig nýju nágrannarnir mínir komust að því að ég elska ekkert meira en að hlusta á 4 non blondes, Bubba Morthens, Kizz, píkuskræki, slammdans – til að ganga 5 á sunnudagsmorgni, fæ ég ekki skilið. Þau hljóta að lesa mig eins og opna bók, þegar ég mæti þeim, þar sem þau standa reykjandi í hurðargættinni. Eftir erfiða vinnuviku, veit ég ekkert betra, en þegar kærleiksríku heimili mínu er breytt í vígvöll skrækra viðbjóðslegra unglinga, sem eru eins og klipptir út úr Larry Clark mynd. Það er svo afslappandi og endurnærandi fyrir róstursamt tilfinningalíf mitt. En ég hef í hyggju að launa þeim vinsemdina í minn garð. Ég veit það nefnilega fyrir víst að þau dýrka að hlusta á mig æfa klarinettuleik. Ég hef því hljóðritað æfingarnar og ætla að spila þær meðan ég bregð mér í pönnukökuát til vina minna. Þarna er mér rétt lýst – alltaf að reyna að koma að gagni í þessari dásamlegu tilveru.

Í morgun vaknaði ég ákaflega leiður yfir að eiga ekki Range Rover jeppa. Ég lá undir sæng í góða stund og íhugaði hvernig mér hefur mistekist að eignast allt draslið sem gott þykir að eiga, til að geta gengið um götur borgarinnar keikur og tígulegur. Ef ég ætti Plasma, væri ég ekki svona vansæll, hugsaði ég. Ég var truflaður í þessum andlegu vangaveltum mínum, af kettinum fallega, henni Þórkötlu.

Þórkatla, hefur litlar áhyggjur af því hvernig bíl skaffari hennar á. Henni er nokkuð sama þó húsbóndi heimilisins, fari í vont skap og éti mublur til að ná sér niður. Þórkatla elskar Sigga sinn Bang Bang, svo fremi sem hann sér henni fyrir túnfisk og kattagúmmilaði. Hreinni ást hefur ekki til þessa, fundist í Þingholtunum. En Þórkatla elskar ekki aðeins mig og mig einan. Þórkatla er það sem kallast á fræðimáli: hórköttur. Hún heldur til þar sem maturinn er bestur. Ég þarf því að hafa mig allan við að bera í hana kræsingar búnar til úr ferskasta og besta hráefni sem til er á matvælamarkaðnum. Því ef ég ber á borð stökkbreytta kattakæfu frá Ameríku, verður hún afundin og hótar að finna sér annan samastað. Þá geri ég mér stundum ferð, jafnvel seint að kveldi, til að kaupa eitthvað sem hæfir ketti af hennar kyni betur. Gvuð einn veit, að það síðasta sem ég vill, er að vita af henni Þórkötlu minni, étandi svínasteik hjá ríðurunum hérna á hæðinni fyrir ofan. Maður veit aldrei hvernig ríðarar koma fram við blessuð dýrin. Ég sá einu sinni mynd………………….

Að loknum hefðbundnum vinnudegi, kom ég heim til mín, flautandi: Happy talking, talking, happy talk, sem er lagstúfur sem ég nota óspart til að tjá ánægju mína. Eftir vel lukkaðan kvöldverð, settist ég niður í græna ljóta sófann minn til að vinna örlítið að hagsmunum fyrirtækisins.

Ég hafði einungis setið við tölvuna og sýslað í rúma klukkustund þegar ég finn að ég er orðinn örlítið óþolinmóður. Ég held þó áfram að vinna, en undir yfirborði sálarlífs míns – kraumar örfínn pirringur, sem bólgnar út. Því meira sem ég reyni að glíma við viðfangsefni mitt, því verr gengur mér og ég verð bara afundnari og önugri með hverri sekúndu sem líður. Allt í einu – mér gersamlega að óvörum – heyri ég sjálfan mig reka upp skaðræðisöskur. Ég lem höndunum í græna sófann, eins og krakki sem fær ekki sínu framgengt. Mér finnst ég ekki fá nógu mikla útrás við þetta, svo ég ríf í teppi og slæ því eins og svipu í gólfið. Sama hvað ég arga, garga og banda höndunum, ekkert gengur mér að ná mér niður.

Eitthvað er eftir af skynsemi, því ég vill reyna að fyrirbyggja að tölvan endi í veggnum. Ég skima því í kringum mig til að reyna að finna bræðinni farveg. Ég sé ekkert handbært, annað en tölvuna, svo ég bregð á það ráð að læsa tönnunum í sófann og bít úr sófabakinu myndarlegt stykki. Ég urra og frussa, með stykkið í kjaftinum, – sigri hrósandi, – á hátindi mannlegrar tilvistar minnar. Mér verður þá litið á aumingja Þórkötlu, sem situr blýsperrt í sæti við skrifborðið og horfir steinhissa á aðfarir mínar. Við horfðumst í augu um stund, ég og Þórkatla, og það var þá sem ég gerði mér grein fyrir – að ég var engu minni skepna en hún. Ég hafði að vísu ekki drepið bráð mína, til að éta hana, heldur drap ég sófann til að ráða bót á ójafnvægi í skapgerð minni. Þórkötlu þykir allt tilfinningalegt umrót skaffara síns – alveg ótrúlega hallærislegt. Hún hefur heldur aldrei þurft að vinna á tölvu.

Karmískur eftirmáli:
Fyrr um daginn, gerði ég óspart grín að vinkonu minni sem froðufelldi yfir einhverju tölvutengdu í vinnunni sinni. Ég hefði betur látið það ógert. Svona virkar refsandi karmatittlingur Gvuðs.

Ég kom heim í eftirmiðdaginn og lagði mig. Þegar ég hafði fest svefn, dreymdi mig draum þar sem ég átti í töluverðum útistöðum við mann, sem ég hef lítið hugsað um undanfarið.
Þegar ég vaknaði var ég harðákveðinn í að gera mér sérstaka ferð til að pissa á leiðið hjá honum og fleirum sem ég á sökótt við. – Það ætti að verða leikur einn, þar sem ég er nokkuð viss um að ég lifi flest samtíðarfólk mitt. Þessi viðbrögð mín komu mér hinsvegar á óvart, því inn að beini er ég mjög kærleiksrík og hlý persóna, sem tamið hefur sér kristileg gildi og fussar yfir fátæku siðferði meðbræðra sinna. Hvaðan kemur öll þessi illska, spurði ég sjálfan mig, alveg hissa.

Eins og oft, þegar ég skil ekki neitt í hátterni mínu, reyni ég að fara yfir það sem ég hef borðað síðustu daga, því skýringar og hinum og þessum dyntum í skapgerð minni – er oft að finna í hrjóstugu matarræði mínu. Og viti menn, það rann upp fyrir mér ljós, sem rennir enn frekari stoðum undir þær kenningar mínar að Aspartame er eitur fyrir líkama og sál.

Í síðustu viku, snæddi ég hádegisverð upp í Akademíu. Í góðri trú, ákvað ég að kaupa mér ósykurskertan Fanta drykk með matnum. Þar sem ég sat við borðið með fyrirfólki og át matinn, sem mig minnir að hafi verið kínarúllur með hrísgrjónum, víkur talið að kristilegu ungliðastarfi. Eitthvað sagði ég sem fór fyrir brjóstið á sessunaut mínum, svo til að fela hversu skömmustulegur ég varð, fór ég að lesa á Fanta dósina og komst að því mér til mikillar hrellingar, að þó svo ég hefði keypt sykrað Fanta, var þar samt sem áður að finna rotvarnarefni sem innihélt Aspartame. En eins og áður hefur komið fram í pistlum mínum, fyllist ég mannfyrirlitningu og hatri á bræðrum mínum og systrum, þegar ég hef innbyrgt þetta baneitraða íbætiefni.

Ég verð samt að viðurkenna að mér finnst góð hugmynd að míga á leiði þeirra sem ég ber kala til.

Á google.com ef leitað er að “Hvað er málið?”, innan gæsalappa, skilar leitin 74,800 niðurstöðum. Ef gæsalappir eru notaðar í leit á google, veit leitarvélin að hún á eingöngu að skila þeim niðurstöðum þar sem leitarstrengurinn kemur orðrétt fyrir. Mér dettur því í hug að þetta sé ein ofnotaðasta og jafnframt hundleiðinlegasta spurning/upphrópun notuð í íslenskum texta á netinu.
Ég leitaði einnig að “málið er dautt” – sem er enn eitt ofnotað orðatiltæki – og skilar leitin 7,360 niðurstöðum. Hvað þýðir þetta annars? Hvaða mál er dautt? Afhverju er okkur keppikefli að drepa málið? Hvað gerði málið af sér?
Einu sinni sat ég kynningu hjá virðulegu fyrirtæki hér í borg. Sölumaðurinn, sagði 30 sinnum: “málið er dautt” og 20 sinnum: “on the fly.” “On the fly” skilar 15,500,000 niðurstöðum.

Ef einhver veit um íslenskt orðatiltæki, sem skorar hærra en “Hvað er málið?”, þá væri gaman að heyra af því.

Framhjáhald er vinsæl dægradvöl hér á landi, og með tilkomu internetsins, er hægt að kokkála meðbræður sína án mikillar fyrirhafnar. Hér á landi, er hægt að stunda stórkarlalegt framhjáhald með hjálp einkamálavefsins einkamal.is. Gárungar og öfundsjúklingar, sem ekki hafa dottið í bullsjóðandi lukkupott ástarinnar á þessum vettfangi, – kalla þetta þokkafulla vefsetur svínastían.is, – og er bitur og kynsveltur undirritaður þar engin undantekning.

Maðurinn, eða konan sem leitast við að nugga kynfærin sín saman við önnur kynfæri sem svipað er ástadd fyrir, setur saman litla kjarnyrta auglýsingu, sem oftar en ekki hljómar svona: Er gift/ur, langar í tilbreytingu, er hreinleg/ur, 100% trúnaður.

Oft fylgja með hagnýtar upplýsingar eins og líkamsþyngd, hvort viðkomandi sé iðinn í ræktinni, og svo að auglýsandinn sé lítið gefinn fyrir rugl. Sjaldgæft er að skarta auglýsingar af þessum toga – persónutöfrum, enda tilgangurinn ekki sá að hittast til að ræða vonir, væntingar, eða eilífðarmálin, – en framhjáhaldarar leiða sjaldan hugann að dauðanum, eftirlífinu, eða hvort þeir þurfi að svara fyrir léttúðina.
Eitthvað þykir mér þó skjóta skökku við að heita 100% trúnaði, þegar fífla á maka sinn. Hvernig getur manneskja sem hefur í hyggju svik af þessu tagi,- heitið 100% trúnaði. – Er hér ekki á ferðinni hið títtumrædda catch 22?

Að framhjáhaldinu loknu, er svo hægt að fara á barnaland.is, til að gorta sig hróðugur af dáðinni. Þykir þá einkar skemmtilegt að skilja eftir sig slóð sem vísar á mögulegan afrakstur framhjáhaldsins, en um 10% barna eru rangfeðruð hérlendis.

Ég?

Ég trúi á ástina, þó hún lifi og dafni aðeins í mínum eigin hugarheimi.

Ég hef með öllum ráðum reynt að fá hana Þórkötlu mína til að éta kaffibaunir sem ég keypti fyrir slikk. Ég hef það nefnilega fyrir víst að úr kattaskít verði fínasta uppáhelling. En mikið helvíti er kvikindið dyntótt.

Ég er ekki frá því að Þórkatla sé eigingjarnasti kötturinn í öllum Þingholtunum.

Undanfarna mánuði hef ég átt rómantíska drauma um að byggja mér hreiður í hundrað og einum Reykjavík. Ég hef líka verið mjög upptekinn af að vera Íslendingur. Hvað ég á sameiginlegt með löndum mínum. Hvernig enginn nema sá sem er fæddur hér geti skilið menningu okkar. Og fleira í þá veruna.

Ættjarðarást mín vaknaði fyrst á síðasta ári, og varð sú ást til í kjölfarið á að ég sættist við uppruna minn. Að því leitinu til, var árið 2007 afskaplega gott. Ég kolféll fyrir Gufunni, harðfisk, Þórbergi Þórðarsyni, götum borgarinnar, séríslenskri geðveiki, og fleiru sem einkennir okkar samfélag, – en þar á undan, var ég þjakaður af einhverju sem ég kýs að kalla Íslandsóþol. Óþol mitt fyrir Íslandi, hafði þó ósköp lítið með Ísland að gera.

Svo ástfanginn varð ég af Íslandi, Gerði G. Bjarklind og Sigvalda Júlíussyni, að í fyrsta skipti í tilveru minni fann ég hjá mér löngun til að festa fé í huggulegri íbúð, þar sem ég gæti eytt næstu 60 árum í að lesa bækur og sanka að mér allskonar djöfulsins drasli sem ég kæmi ekki til með að hafa nein not fyrir, – en eins og flestir Íslendingar kannast við er ekki hægt að lifa hamingjusamur í þessum heimi, án þess að stútfylla vistarverur sínar af því dóti, sem þykir flottast hverju sinni.

En þessa helgina hafa orðið alger umskipti í þankagangi mínum, og hafa þessi umskipti eitthvað með yfirvofandi efnahagsástand að gera. Er því mögulegt að ég hafi látið glepjast af svokölluðu góðæri okkar Íslendinga, þar sem matvælaverð hefur aldrei verið jafn hátt. – Að búa sér hreiður, fjármagnað með okurlánum, til að grotna niður í, er í mínum huga – lítið aðlaðandi framtíðarsýn.

Ég eins og fleiri, gleymi að við mennirnir lifum ekki að eilífu, og eftir því sem ég fæ best séð, á allt að snúast um þá stund, þegar í okkur hryglir. Þó svo að flest okkar sættum okkur við að liggja eins hrúgald upp í sófa, étandi kartöfluflögur, horfandi á Bandið hans Bubba, – þá er ég á þeirri skoðun að lifa eigi lífinu með tilliti til þess, hvernig við viljum deyja. Hafandi unnið á nokkrum öldrunardeildum, hef ég séð mikið af fólki skilja við, og er mjög mismunandi hvernig fólk ber sig á þeirri ögurstundu. Sumir hverjir, fara alveg óhræddir, og virðast sáttir við sitt lífshlaup. Aðrir, – virðast ekki vera búnir að klára það sem þeir settu sér fyrir að gera, og líkist banalega þeirra, miklu fremur vígvelli, en fallegum aðskilnaði líkama og sálar.

Hugur minn reikar því út í heim, og hef ég enn á ný orðið áhuga á að eyða þeim árum sem ég er enn ungur og heilsuhraustur í að kynnast öðrum menningarsamfélögum, en hundrað og einum Reykjavík, – þó hundrað og einn sé að sjálfsögðu nafli alheimsins.