SiggiSiggiBangBang

Ég hef ekki ástundað það í bloggheimum að þræða aðrar bloggsíður, girða þar niður um mig og kukka. Ég beinlínis forðast moggabloggið, því ég verð dapur í hjarta mínu af að lesa sumt af því gubbi sem gengur upp úr samlöndum mínum. Ég á þó nokkra félaga á moggablogginu sem ég les.

Í gærkvöldi mátti ég hafa mig allan við. Mér var bent á að Sóley Tómasdóttir væri mjög upptekin af klámi og þar sem ég er mikill áhugamaður um transcontinental hommaklám gerði ég dauðaleit á síðunni hennar, en uppskar ekki árangur sem erfiði.

Finnst ég var staddur í svínastíunni, lá leið mín á forsíðu blog.is þar sem glæsilegustu bloggurunum er raðað upp eftir geðþótta netdeildar mbl.is. Efstur þar var maður sem setur að mér ugg. Hann er um þessar mundir í ævintýraferð í framandi landi og skrifar ferðasögur. Það næsta sem ég veit, er ég að skrifa í athugasemdakerfið hjá honum: “Ekki koma aftur til Íslands.” Það kemur á mig og ég geri mér grein fyrir að það er eitthvað við bloggkerfi morgunblaðsins sem gerir það að verkum að ég glopra niður umburðarlyndi og kærleik.

Í heilar fimmtán mínútur átti ég Jihad við sjálfan mig. Hinn hatursfulli Sigurður, sem leggur fæð á allt og alla vildi að ég þrýsti á “Bæta við athugasemd,” meðan umburðarlyndur kærleiksfullur Sigurður, sem allt elskar og kveður með kossi, vildi breyta rétt og biðja fyrir umræddum.

Eins og svo oft áður sigraði kærleikurinn, sem gerir mér unnt að halda áfram að vera hjartahreinn og velviljaður í heimi sem aðeins ástin getur bjargað.

Félagsfælinn með athyglissýki, er greining sem ég bjó til þegar ég sótti sessjón í andlegri þjálfun hjá Jedi meistaranum mínum: Obi Wan Kenobi. Óskiljanleiki lífsins hefur orðið þess valdandi að um þessar mundir er ég dálítið feiminn við að öskra og garga hér á vefsetri mínu. Eftir að hafa risið hátt í sýnihyglirunki og uppskorið í kjölfarið óskipta athygli meðbræðra minna, dreg ég saman seglin og breiði yfir haus. Ég spyr mig spurninga eins og hvort mögulegt sé að það fólk sem venur komur sínar hingað haldi að ég sé snældubandbrjálaður? Er ég kannski snarklikkaður? Er ég tilfinningalega opni bloggarinn? Er ég maðurinn hennar Jónínu hans Jóns?

Liði mér betur ef ég leggði allt mitt þrek í að sannfæra umhverfi mitt um að ég sé einn af heilsteyptari mönnum sem gengið hafa þetta land? Ef ég skrifaði and-femeníska pistla, væru þá ekki vaxandi líkur á að kynbræður mínir tæku mér opnum örmum og veittu mér þann skilning sem mér finnst ég hafa farið á mis við, verandi í endalausu félagi við bölvaðar teprur.
2007 verður skráð á spjöld minninga minna sem árið þar sem ég hafði ekki hugmynd um hvort ég átti að sitja eða standa.

Hvað um það. Talandi um feminisma: Ég sá Sóley Tómasdóttir í sjónvarpinu um daginn og hún hefur þennan eftirsóknaverða klassa, sem er svo vandfundinn hér norður í rassaborugati. Ég kann þó engin deili á henni. Ég hef aldrei lesið pistlana hennar, eða fylgst með þeim sem pirra sig á henni.

Í dag kúka allir jólakræsingum gærdagsins og á undurfagran hátt, sama hvaða stétt við tilheyrum, sameinumst við öll í gegnum holræsakerfi borgarinnar.
Og þar sem ég bý við Óðinsgötuna, tel ég ekki ólíklegt að kúkur úr mér og kúkur úr Degi B. Eggertssyni myndi kunningsskap og bjóði hvorum öðrum gleðileg jól á leið sinni á haf út. Ég og Dagur heilsumst hinsvegar ekki þegar við hittumst út á götu.

Til eru tvær tegundir af fólki: Fólk sem er með millilandafrumvarpinu og fólk sem er á móti því. Skiptir einu hvort þú ert falleg/ur, auðug/ur, gáfuð/aður, eða hefur til að bera aðra mannkosti, ef þú ert með millilandafrumvarpinu ertu viðbjóður og svikari. Maðurinn á myndinni er á móti millilandafrumvarpinu, þess vegna er hann svona glaður. Nei, hann er ekkert skyldur Helgu Möller.

—————–

Í gær sat ég til borðs með miklu prýðisfólki. Við eyddum kvöldstund hjá miklum snillingi úr nágrenni uppvaxtarára minna, honum Boga a.k.a Bogarúllu-Bogi. Hann og fallega fjölskylda hans, reka veitingastað og ævintýra-spa sem heitir Hlið og er staðsettur í hulinni paradís á Álftanesi. Bogi ásamt fjölskyldu er á móti millilandafrumvarpinu.

En sú kvöð að vera orðinn fullorðinn. Það er gert ráð fyrir því að maður kominn á fertugsaldur hafi áhuga á allskyns leiðindum. Þvílík mæða. Ég neita að taka þátt í þessum sirkus mannskepnunnar. Ég nenni ekki að hafa fyrir því að gera sjálfan mig gáfulegan í framan meðan ég reyni af sérstakri fákunnáttu að tjá mig um hitamál líðandi stunda. Sú krafa er þó gerð á mann á mínu reki að hann beri eitthvað skynbragð á pólitík og önnur ámóta leiðindi. Það er svo langur vegur frá því. Ég meira að segja vinn markvisst gegn því að mynda mér skoðun á þeim málefnum sem bera hæst.

Einnig er gert ráð fyrir að ég sem fullorðinn karlmaður, hafi einhvern sérstakan áhuga á þartilgerðum male bonding ritúal. Því fer víðsfjarri. Ég ræði ekki við karlmenn sem ég þekki lítið sem ekki neitt um karlamálefni. Á siglingu minni um lífsins ólgusjó hef ég fyrirhitt fulltíða karlmenn sem vilja ræða við mig um neðri byggðir kvenna. Hvernig stendur á því að þeir draga þá ályktun að ég hafi einhvern áhuga á að ræða þennan sívinsæla hluta konulíkamans? Jú, þeir ganga út frá því vísu að við sem kynbræður, bindumst leyndardómsfullum böndum í gegnum dindilinn á okkur.

Hér missi ég svo þráðinn og byrja að röfla.
Ég man svo sérstaklega eftir, þegar ég var presenteraður fyrir fyrrum orthodox gyðingi sem nýbúið var að höggva lokkana af. Við vorum fjegur, tvær konur og tveir karlar. Við gengum um fjölfarna götu í Brandararíkjunum, konurnar gengu á undan og ræddu fatnað og hvað væri kosher og hvað væri ekki kosher og mér og þessum fyrrum “Baruch attah” var uppálagt að leggja ástund á einhverja tegund af male bonding þar sem við lúpuðumst á eftir þeim. Hann, sem var töluvert betur að sér í mannlegum samskiptum, upphóf klámfengið tal við mig, þess viss að það væri örugg leið til að kynnast mér. Ég varð eins og helvítis asni, og vissi ekki hvernig ég átti að bregðast við. Hann hefur líklega þarna á fyrstu mínútunum talið mig þrælsamkynhneigðan. Talið barst að gyðingdóm og poppbókmenntum. Þegar líða fór á kvöldið, kom í ljós að hann var sá eini af okkur sem var reglulega heilsteyptur. Hann hafði hlotið þjálfun í mannlegum samskiptum og þar á meðal male bonding, svo vitanlega tjaldaði hann því sem hann þekkti í þeirri hugsun að koma vel fyrir. Eitthvað annað en ég, sem alltaf hef átt félag við bölvaðar teprur og kann þar af leiðandi ekki gefandi samskipti fullvaxta karlmanna. Þessi veflókur ætti að heita, úr einu í annað. Eða tilgangslaust þvaður manns á breytingarskeiðinu. Ég held ég kalli hann: Byrði fullorðna fólksins, eða “úr einu í annað” þvaður fullvaxta karlmanns á breytingarskeiðinu.

Því er svo farið með marga mannskepnuna, að henni er ókleift að finna til gleði vegna útlitsgalla af ýmsu tagi. Í skúmaskotum sálartuðru sinnar halda sumir að ef nefið á þeim væru aðeins lögulegra, varirnar bústnari, brjóstin stinnari, typpalingurinn örlítið lengri, kílóunum færri osfrv. -þá geti þeir fyrst gengið um fjölfarnar götur, hnarreistir eins og guðs börnum sæmir. Ég sem hef orðið að sætta mig við að vera rassaborugatsljótur, er ekki laus við þennan hégóma. Ég hef tildæmis aldrei verið í ásættanlegri þyngd. Þrátt fyrir að vera á stundum nokkrum kílóum undir kjörþyngd, þá finnst mér ég alltaf geta verið aðeins grennri. Ég er líka um það viss að ef ég væri grennri, þá væri ég mun hamingjusamari en ég er.

Á dögunum sá ég heimildamynd um manneskjur með þá allra einkennilegustu sálrænu vankanta sem ég hef heyrt um: BDD eða Body Dismorphic Disorder. Margt er mannanna meinið, varð mér að orði þegar ég horfði opinmynntur á þessa mynd.
Mér finnast lýtaaðgerðir margar hverjar alveg óttalega asnalegar; þó í sumum tilfellum get ég skilið að fólk vilji aðeins hressa upp á sig. Fólk með BDD, finnst það hinsvegar ekki fullkomnað nema það missi útlim. Þá ekki hvaða útlim sem er, heldur finnst þeim kannski hægri fótur, eða báðir fætur flækjast fyrir sér. Í þessari mynd sem hét: Complete Obsession: Body Dysmorphia, fylgjumst við með tveimur manneskjum sem reyna að berjast í gegnum kerfið til að fá útlimi fjarlægða með aðgerð. Gregg sem er ósköp venjulegur vel gefinn langskólamenntaður maður, er að öllu leiti eðlilegur nema að honum finnst hægri fóturinn sinn gera sig afbrigðilegan, ljótan og ógeðslegan. Hann hefur reynt eftir fremsta megni að skilja ástand sitt, sótt sálfræðitíma í áratugi, menntað sig sjálfur í sálfræði, ekkert af þessu hefur borið árangur, hann vill ekki lifa lífinu með hægri fót áfastan líkamanum. Auðvitað, hver skilur þetta ekki. Ömurlegt að vera með fætur.

Ég hinsvegar, er viss um að ég lifi ekki hamingjusömu lífi fyrr en hausinn á mér hefur verið fjarlægður.

Skrítin er hún tilvera. Hvenær ætli geimskipið sem skildi mig hérna eftir, komi eftir mér? Ég verð að viðurkenna að ég er svolítið sár út í þá. Gátu þeir ekki valið einhverja aðra plánetu í öðru sólkerfi? Nei, þeir þurftu að setja mig hérna með stjörnuvitlausri mannskepnunni, sem hagar sér eins og fucking fífl, hvenær sem færi gefst.

Einstaka sinnum hitti ég fyrir manneskjur sem hrífa mig með sér á annað tilverustig, þar sem gilda önnur lögmál en ég á að venjast í þessari barnalegu uppfærslu sem ég hef verið svo djarfur að kalla líf. Meiri skrúðlanglokan þessi setning. Þegar þetta gerist gleymi ég því að við erum öll fífl og fábjánar, upptekin af því að reyna að ganga í augun á hvoru öðru. Í flestum tilfella eru það mikil mistök.
Mér finnst einkennilegt eftir kynni af því tagi sem ég greini frá í orðagjálfrinu hér að ofan, þegar viðkomandi manneskja, eða öllu heldur nafn hennar fer ítrekað að dúkka upp þar sem ég ven komur mínar. Tildæmis á vefsíðum, í netpóstum, auglýsingum, osfrv. Ég hef þar á undan aldrei heyrt á þann er um ræðir minnst. En eftir að viðkomandi hefir hrifið mig á ógnarhraða inn í geðsýki óskilgreindrar hrifningar, þá rétt eins og um töfrabrögð sé að ræða, er hún alls staðar, eins og umheimurinn sé að sprella í viðkvæmu og umfram allt róstursömu tilfinningalífi undirritaðs.

Ég hef ákveðið að taka árið 2008 frá í þessa fyrsta flokks þráhyggju.

Svo eru einhverjir sem segðu að ég veiti því ekki eftirtekt, því sem ég ekki hef haft einhver kynni af, en þeir hinir sömu er gersneyddir allri rómantík og vita ekki hvað það er að lifa og elska.

Hér er svo mynd af mér í litlu Tvídrangateboði sem ég hélt á Óðinsgötunni síðastliðið sumar. Teboðið var ekki fjölmennt, en góðmennt var það.

Þá get ég haldið óhindrað áfram, án þess að það sé endalaust verið að grípa fram í fyrir mér.

Hefst þá pistillinn.

Ég hef verið Twin Peaks böff síðan gamall vinur presenteraði fyrir mér þættina í kringum 1990. Við í sameiningu marineruðum í þessu gúmmilaði. Aldrei hafði sést eins frískandi sjónvarpsefni.
Áður en að hinn uppátækjasami grallari David Lynch, ásamt Mark Frost, sem framleiddi þar á undan Hill Street Blues, hófu framleiðslu þáttanna, -þótti ekkert sérstaklega fínt að gera efni fyrir sjónvarp. Þeir sem unnu í sjónvarpi, voru mestmegnis fallnar stjörnur, aukvisar og niðursetningar. David Lynch, sem er ákaflega nýjungagjarn maður, umbylti miðlinum og ruddi leiðina fyrir frumlega og metnaðarfulla dagskrárgerð. Á undan Twin Peaks, voru hápunktar í sjónvarpi The Golden Girls og Love Boat. Þess ber að geta að ekki má nefna The Golden Girls í mín eyru án þess að upp komi í hugann myndarlegt búrsax og uppstoppaðir fuglar; Love Boat er svo dallur sem ég vona að hafi sokkið með alla innbyrðis.

Síðustu ár hefur mig langað á svokallaða Twin Peaks ráðstefnu. Ráðstefnan er ekki ósvipuð Star Trek ráðstefnu, nema þemað er Twin Peaks. Þykir þá flott og skæs að klæða sig upp eins og ein persónan í þáttunum og leggja á minnið nokkrar góðar tilvitnanir. Ég er ekki að fara á svona ráðstefnu, en ef ég færi, þá færi ég sem konan með lurkinn.

Ég er hinsvegar að fara í ferð til Washington fylkis þar sem Twin Peaks þættirnir voru sumpart teknir upp.

Hér gefur að líta brotabrot af því sem ég kem til með að skoða.

Fyrri myndin er úr þáttunum, sú hin seinni úr veruleikanum.

Snoqualmie, WA – “Velkominn til Tvídranga” skiltið úr innganginum.

Snoqualmie, WA – Reinig Bridge – Þar sem Ronette Pulaski finnst í tættum tötrum eftir hafa verið týnd.

Snoqualmie, WA – Lögreglustöðin.

Kiana Lodge’s – Fuglhelvítið úr intróinu. Ströndin þar sem Pete finnur Laura Palmer “wrapped in plastic” er á sama stað.

North Bend, WA – Yndislegi double R, dænerinn, heitar bökur og eðalkaffi.

Snoqualmie Falls Lodge – The great northern, hótel Ben Horne.

Ferðina fer ég rétt fyrir páska. Þá verður gaman, núna er hinsvegar drepleiðinlegt.

Einhverra hluta vegna fæddist ég karlkyns. Ég hef ekki neina skoðun á því hvort kynið ég hefði valið mér, hefði einhver sýnt mér þá lágmarkskurteisi að spyrja áður en mér var plantað hér á þessa jörð. Kannski var ég spurður, en hef ekki hugmynd um það. Ekki kann ég heldur á því fræðilega skýringu hvers vegna ég fæddist karlmaður. Eitt veit ég þó, að ekki er tekið út með sældinni að vera karlmaður, einfaldlega vegna þess að sú kvöð fylgir að karlmaður hafi áhuga á úrval alveg sérstaklega leiðinlegra áhugamála.

Eitt af því er stangveiði.

Stangveiði, er án efa eitt það órómantískasta af öllum órómantískum athæfum mannskepnunnar. Það er fátt eitt eins ókynþokkafullt(er þetta orð?) og einhver ístrubelgur standandi út í miðri á í þartilgerðum vaðstígvélum með stöng í hendi. Stangveiði er því – ásamt öðrum áhugamálum sem þykir hefðbundið að karlmenn tileinki sér – eitt af því allra leiðinlegasta sem ég hef nokkurn tímann á ævinni prufað.
Stangveiði er svo ógeðslega leiðinleg að þegar ég prufaði þessa mjög svo karlmannlegu “íþrótt” þá var ég hálfpartinn að vona að ég – fyrir einhverja slembilukku – hrasaði í ánni og drukknaði. Ég fer aldrei aftur sjálfviljugur að veiða. Í rassaborugat andskotans með stangveiði og stangveiðimenn.